Τελικά ποιοι είναι κακοί γονείς; Είναι μόνο αυτοί που διαβάζουμε στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο; Είναι αυτοί που φέρουν την πιστοποίηση τεράτων και οι πράξεις τους, τους οδηγούν στα δικαστήρια; Είναι μόνο αυτοί που τους παίρνουν την επιμέλεια των παιδιών τους και δικαίως; Ή μήπως είναι κι άλλοι πολλοί, καθωσπρέπει, υπεράνω κάθε υποψίας, που τους συναντάς στα πάρτι, στις σχολικές εκδηλώσεις, στα πάρκα και λέτε μια γελαστή καλήμερα.
Για μένα «κακοί» γονείς είναι πολλοί, και σε πολλές φάσεις της ζωής μου, συγκαταλέγομαι μια χαρά μέσα σε αυτούς. Γιατί κακοί γονείς είναι συχνά, αυτοί που θεωρούμε καλούς, επειδή απλά δεν δέρνουν το παιδί τους, επειδή δεν βρίζουν, επειδή δεν προκαλούν προβλήματα ή επειδή είναι «ήσυχοι». Μας αρκεί που δείχνουν «φυσιολογικοί». Μας αρκεί που δεν έχουμε ακούσει καυγάδες και δράματα πίσω από τις κλειστές τους πόρτες.
Ωστόσο τα εγκλήματά τους είναι «μικρά», αλλά καθημερινά. Είναι αυτοί που θα πουν στο παιδί τους να μην κάνει παρέα με τον «αλβανό» του σχολείου, είναι αυτοί που θα πουν στον γιο τους ότι όλα τα κορίτσια είναι «εύκολες», και στην κόρη τους ότι όλα τα αγόρια είναι εν δυνάμει «μαλάκες». Εϊναι αυτοί που μιλάνε για παλιοαδερφές, παλιοξένους, αράπηδες και πακιστανούς μπροστά στα παιδιά τους και που καταδικάζουν ή φέρονται υποτιμητικά σε οτιδήποτε θεωρούν διαφορετικό από αυτούς.
Καλοί γονείς δεν είναι αυτοί που θα μάθουν στο παιδί τους να χτυπάει αν το πειράξουν, που θα του πουν πως σε αυτό τον κόσμο το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο, άρα πρέπει να γίνει το μεγάλο, για να επιβληθεί, που θα το μάθουν να μην δίνει αν δεν πάρει.
Καλοί γονείς δεν είναι αυτοί που εστιάζουν την προσοχή τους στο δεκάρι στα μαθηματικά, στο προφίσιενσι όσο το δυνατόν γρηγορότερα, στα ωραία γράμματα, τις λιγότερες μουντζούρες και τα επιμελημένα τετράδια. Είναι αυτοί που θα ανοίξουν ένα παράθυρο στο κόσμο στα παιδιά τους και θα τους δείξουν τι συμβαίνει έξω από τη γειτονιά τους. Είναι αυτοί που δεν τους ενδιαφέρει μόνο να βολέψουν αύριο τους απογόνους τους σε μια δουλίτσα, ένα σπιτάκι, ένα αμαξάκι και μια ζωή γεμάτη υποκοριστικούλια.
Ποιοι μένουν στην κατηγορία καλοί γονείς τελικά; Εκείνοι που δεν περιορίζονται σε φανφαρονικά στάτους για τους πρόσφυγες, από τον καναπέ τους. Εκείνοι που προτρέπουν το παιδί τους να διαλέξει ρούχα και παιχνίδια που δεν θέλει, και τρέχουν στους καταυλισμούς να τα μοιράσουν. Εκείνοι που δεν μένουν απαθείς στη δυστυχία που σέρνεται γύρω τους, και δεν εξαντλούν την συμπόνια τους με το να κουνάνε το κεφάλι τους δεξιά αριστερά, με το να σχολιάζουν – απολαμβάνοντας το φρέντο τους στις καφετέριες ή την μπριζόλα τους στην ταβέρνα – πόσο έχουν σοκαριστεί με όλα αυτά που συμβαίνουν και να καταλήγουν σε συμπεράσματα τύπου «καλά που δεν χτυπήσαμε», «ευτυχώς εμάς δεν μας πήρε η μπάλα».
Αν συνυπολογίσω όλα αυτά, δεν είμαι καθόλου καλή γονέας. Έχω κάνει τα περισσότερα από τα παραπάνω, άλλοτε σε μικρότερη και άλλοτε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Συχνά συνέρχομαι και παλεύω να μπαλώσω τα λάθη μου πριν να είναι αργά.
Ίσως να διατηρώ μια ρομαντική αίσθηση του κόσμου. Το πιθανότερο είναι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, να σκεφτείτε «εδώ ο κόσμος καίγεται και αυτή το έχει ρίξει στους ιδεαλισμούς». Αν όμως δεν καταφέρουμε να ξεκολλήσουμε για λίγο το πόδι μας από την κινούμενη άμμο της καθημερινότητάς μας, του «πως θα τη βολέψουμε και σήμερα» και δεν κοιτάξουμε γύρω μας, έχουμε κι εμείς το μερίδιο ευθύνης μας.
Με το να παραπονιόμαστε, απλώς, για τα δεινά του κόσμου, με το να βλέπουμε την αδικία και να μην κάνουμε τίποτα γι΄αυτήν, με το να σιωπούμε στο bullying του συμμαθητή, και να μην μιλάμε γιατί έτυχε να μην είναι το παιδί μας θύμα ή θύτης, γινόμαστε συνένοχοι και διαιωνιστές καταστάσεων.
Αν δεν φτιάξουμε ανθρώπους που δεν ήρθαν εδώ μόνο για να φάνε να πιουν και να πιάσουν χώρο, αλλά να δώσουν μια σπρωξιά προς τα εμπρός στον κόσμο, πολύ απλά δεν είμαστε καλοί γονείς. Ή τουλάχιστον, δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε.
