Τα τελευταία χρόνια πολλοί γονείς θεωρούν ότι πρέπει να είναι φίλοι με τα παιδιά τους και να ζητούν τη γνώμη τους, πριν πάρουν οποιαδήποτε απόφαση. Αυτό όμως στην πραγματικότητα μπερδεύει τους ρόλους μέσα στην οικογένεια και δημιουργεί πολλά προβλήματα, παρά την αναμφισβήτητα καλή πρόθεση των γονιών.
Οι γονείς δε χρειάζεται να είναι φίλοι με τα παιδιά τους, αλλά μια σταθερή φιγούρα-πρότυπο που θα βρίσκεται δίπλα τους αγαπώντας, φροντίζοντας, συμβουλεύοντας και καθοδηγώντας τα.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα πρέπει να θέτουν όρια, να επιβάλλουν συνέπειες, να μαλώνουν τα παιδιά όταν παραφέρονται και να μην ενδίδουν σε κάθε παράλογη απαίτηση τους.
Ένας γονιός που είναι υπεύθυνος για το παιδί του, λειτουργεί σαν ώριμος ενήλικας που έχει πάντα κατά νου το καλύτερο για εκείνο, ακόμα κι αν αυτό υπάρχει περίπτωση να το στενοχωρήσει πρόσκαιρα με την απόφασή του.Σήμερα οι γονείς από φόβο μη στεναχωρήσουν το παιδί ή μήπως παύσουν να του είναι αρεστοί, δε λένε «όχι», δεν επιβάλλουν συνέπειες και αφήνουν να επαναλαμβάνονται άσχημες συμπεριφορές. Έτσι όμως το παιδί δε μαθαίνει και δε βελτιώνεται.
Τα παιδιά είναι εκ των πραγμάτων ανώριμα και αγνοούν πολλά πράγματα, συνεπώς αυτό που χρειάζονται από τον μπαμπά και τη μαμά δεν είναι δυο ακόμη φίλοι, αλλά δυο γονείς που σέβονται το ρόλο τους και τα βοηθούν να μεγαλώσουν σωστά και να αναπτύξουν με τον καλύτερο τρόπο την προσωπικότητά τους.
Η ιεραρχία στην οικογένεια είναι απαραίτητη. Αυτό δε σημαίνει ότι οι γονείς πρέπει να λειτουργούν αυταρχικά, ότι το παιδί πρέπει να τους «τρέμει», όπως συνέβαινε παλαιότερα ή να φοβάται να εκφράσει τη γνώμη του. Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να τους σέβεται και να τους υπακούει, γιατί απλούστατα ξέρει βαθεά μέσα του ότι αυτό που του λένε είναι το καλύτερο για το ίδιο.
Μόνο ένας σοβαρός και υπεύθυνος γονιός μπορεί να βοηθήσει το παιδί του να εξελιχθεί σε έναν υγιή, ώριμο, αλλά και ευτυχισμένο ενήλικα.
