Ανοιξιάτικος καιρός και τα μικρά ασυγκράτητα! Νομίζω ότι πραγματικά η λέξη ασυγκράτητα τα περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο…
Βραδιάζει πιο αργά, καλύτερος ο καιρός και οι αντοχές των παιδιών μου συνεχώς αυξάνονται. Δεν θέλω σε αυτό το σημείο να αναρωτηθείτε αν αυξάνονται και οι αντοχές της συζύγου μου και οι δικές μου. Ας προτιμήσουμε να το αφήσουμε ασχολίαστο το συγκεκριμένο θέμα.
Σκεφτήκαμε λοιπόν να πάμε βόλτα. Στην ερώτηση «Θέλετε να πάμε σε μία φάρμα και να δούμε τα αλογάκια, τις κοτούλες και την αγελάδα;» τα παιδιά μου είχαν κατέβει γρήγορα από τις καρέκλες τους, κατευθύνθηκαν γρήγορα (σχεδόν τρέχοντας) προς τον χώρο που είναι τα παπούτσια τους και είμαι σίγουρος ότι αν είχαν την δυνατότητα, θα βρίσκονταν ήδη στο αυτοκίνητο και θα φώναζαν «ακόμα μπαμπά, ακόμααα;».
Πλησιάζοντας προς τη φάρμα, μου άρεσε πολύ να τους μιλάω για τα ζωάκια και η αλήθεια είναι ότι έβλεπα τον ενθουσιασμό τους να είναι τόσο έκδηλος. Κάναμε τις φωνές από όλα τα ζωάκια, είχαμε πάρει ένα καλαθάκι μαζί μας για να πάρουμε φρέσκα λαχανικά και αυγουλάκια και νομίζω ότι όλοι νιώθαμε σαν να κάναμε μία ημερήσια εκδρομή.
Όταν φτάσαμε στην φάρμα τα μικρά αρχικά ένιωθαν μία συστολή. Προσπαθούσαν να επεξεργαστούν τον χώρο και ειδικά ο Νάσος έδειχνε όλα τα πράγματα με το δαχτυλάκι του τεντωμένο και ρωτούσε «αυτό, μπαμπά, αυτό;».
Η αλήθεια όμως είναι ότι όλες οι εικόνες που βλέπαμε και εμείς και τα παιδιά μας λειτουργούσαν τόσο ηδονοτρόπα, τόσο αγχολυτικά, που ειλικρινά δεν είχα καμία αντίρρηση να απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις.
Πλησιάσαμε τα αλογάκια, φοβηθήκαμε τα σκυλάκια (δεν είναι κακό όμως να φοβάται το παιδί σας, μην σας αγχώνει αυτό), είδαμε τις κοτούλες και θυμηθήκαμε τις κοτούλες του παππού Συμεών, και έχοντας στα χέρια το καλαθάκι μας διαλέξαμε φρούτα και λαχανικά.
Με πολλή υπομονή, μιλήσαμε για τα χρώματα, μυρίσαμε τα φρούτα και τα λαχανικά και είπαμε το όνομα από όλα τα λαχανικά. Να το ξέρετε όμως, από όλα, δεν αφήσαμε κανένα! Και μετά αρχίσαμε να τρέχουμε. Τρέξαμε, τρέξαμε, τρέξαμε… Ίσως οι φορές που θα γράψω τη λέξη τρέξαμε να μην ανταποκρίνεται πραγματικά στο πόσο έτρεξαν τα παιδιά μου και μαζί τους και εμείς.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι το απολαύσαμε, όλοι μας.
Για όλους τους γονείς, λοιπόν, σκοπός μας θα πρέπει να είναι η δημιουργία εικόνων για τα παιδιά μας. Εικόνες και στιγμές που θα τις απολαμβάνουν και θα τις ζουν εκείνη τη στιγμή αλλά και φωτογραφίες που θα τις βλέπουμε μετά και θα προσπαθούμε να ανακαλέσουν τα παιδιά μας τα όμορφα συναισθήματα που ένιωσαν.
