Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα υπάρχου εξελίξεις στις δικαστικές αποφάσεις αναφορικά με την ανάθεση της επιμέλειας των παιδιών. Η δική μου δικαστική εμπειρία στις οικογενειακές συγκρούσεις με οδηγεί στην απόφαση να χαιρετίσω θετικά τις σχετικές εξελίξεις καθώς σε αρκετές περιπτώσεις, τα δικαστήρια δίσταζαν να λοξοδρομήσουν από την πεπατημένη που έδινε παραδοσιακά την επιμέλεια στη μητέρα.
Ωστόσο, μόλις πριν από λίγα χρόνια ξεκίνησαν κάποιες αποφάσεις που έδιναν την επιμέλεια στον πατέρα, έπειτα από εξέταση των σχετικών στοιχείων, που αν κανείς παρέβλεπε το φύλο του γονέα, αντικειμενικά το συμφέρον του παιδιού οδηγούσε στη συγκεκριμένη απόφαση. Όποιες και αν είναι οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες ανατίθεται η επιμέλεια ενός ή περισσοτέρων παιδιών στον πατέρα, δεν πρέπει κανείς να παραβλέπει τα εξής.
Αρχικά, είναι αδιαμφισβήτητο ότι εκ φύσεως η μητέρα είναι η βασική τροφός του παιδιού για τα πρώτα τρία έτη και ο δεσμός με εκείνη είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την ανάπτυξη του παιδιού. Από εκεί και έπειτα, υπάρχει μία εξισορρόπηση στο γονεϊκό ρόλο των δύο γονέων και αναταραχή αυτής στην περίπτωση ενός διαζυγίου, ανεξάρτητα από το γονέα στον οποίο θα ανατεθεί η επιμέλεια. Πιο συγκεκριμένα, το παιδί πρέπει σε γενικές γραμμές να βλέπει μία ενιαία γραμμή από μέρους των γονέων και να μη γίνεται δέκτης αντικρουόμενων πληροφοριών σχετικά με την αλλαγή της οικογενειακής τους κατάστασης.
Σίγουρα, δεν πρέπει το παιδί να αναλαμβάνει κάποιο ρόλο σε όποια διένεξη υπάρχει μεταξύ των γονέων, καθώς κάποιες φορές οι γονείς, οι οποίοι δε συναινούν στο διαζύγιο χρησιμοποιούν τα παιδιά ως μία τελευταία ελπίδα στην διατήρηση ή ένωση της οικογένειας. Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα επιζήμιο για την ομαλή ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού, καθώς ουσιαστικά ζητείται από το παιδί να αναλάβει δυσανάλογες για την ηλικία του ευθύνες, για έννοιες που στην ουσία δεν μπορεί να κατανοήσει.
Έπειτα, πρέπει να τονισθεί στο παιδί ότι η καθημερινότητά του θα παραμείνει όσο σταθερή είναι δυνατόν σε κάθε περίπτωση και πως η αλλαγή στην κατοικία ή η ανάληψη της κύριας φροντίδας από τον άλλο γονέα δεν θα έπρεπε να συγχέεται με τον δεσμό που διατηρεί το παιδί με τον κάθε γονιό ξεχωριστά. Όπως θα έλεγα σε κάθε περίπτωση, δεν είναι το διαζύγιο που δημιουργεί προβλήματα στο παιδί αλλά το πώς οι ίδιοι οι γονείς το βιώνουν.
Επομένως, όσο πιο ομαλά προσλάβουν αυτή την αλλαγή οι γονείς και όσο πιο έτοιμοι είναι να προσαρμοστούν σε αυτήν χωρίς προβλήματα, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα προχωρήσουν στη ζωή τους και τα παιδιά σε ένα καινούριο πλαίσιο. Τέλος, ποτέ δεν είναι κακό να ζητούμε εξατομικευμένες συμβουλές από κάποιον ειδικό εάν δεν είμαστε σίγουροι για το πώς να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις.
Δρ. Στέλλα Καραπά Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος, MSc, PhD Λέκτορας στο City College, Διεθνές Τμήμα του Πανεπιστημίου του Sheffield Μητροπόλεως 26, Θεσσαλονίκη Τ:6948303940, 2313006461
