Τα παιδιά συχνά βιώνουν πόνο, σύγχυση και ανασφάλεια όταν οι γονείς τους χωρίζουν.
Σε κάποιες δε περιπτώσεις κατηγορούν τον εαυτό τους και νιώθουν ότι το διαζύγιο των γονιών τους είναι δική τους ευθύνη. Πολλά παιδιά διατηρούν την ελπίδα – πολλές φορές και για χρόνια – ότι οι γονείς τους μια μέρα θα τα ξαναβρούν. Το λιγότερο που ελπίζουν και ονειρεύονται είναι οι γονείς τους να παραμείνουν φίλοι.
Όταν ο πρώην άντρας μου και εγώ χωρίσαμε μετά από 10 χρόνια γάμου, η κόρη μας ήταν 5 ετών και ο γιος μας μόλις 3. Όπως εμείς οι ενήλικες κάνουμε έναν απολογισμό σχετικά με το τι οδήγησε στην διάλυση του γάμου, έτσι και τα παιδιά χρειάζεται να καταλάβουν γιατί οι γονείς τους δεν είναι πλέον μαζί. Εξαιτίας αυτού, αποφασίσαμε να συμβουλευτούμε μια παιδοψυχολόγο, ώστε να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο για να εξηγήσουμε την καινούρια αυτή κατάσταση στα παιδιά μας. Κατά τύχη, μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία μιας χελώνας ξηράς και μίας θαλάσσης, την οποία χρησιμοποιήσαμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να κατανοήσουν καλύτερα την κατάσταση.
«Μια φορά και έναν καιρό, πολλά χρόνια πριν, ήταν μια χελώνα ξηράς (Μαμά) και μια χελώνα θαλάσσης (Μπαμπάς) οι οποίες συναντήθηκαν κοντά σε μια πολύ όμορφη ακτή. Τους άρεσε να κολυμπούν μαζί στα ρηχά νερά και να παίζουν στην άμμο. Σύντομα ερωτεύτηκαν πολύ και αποφάσισαν να παντρευτούν. Για λίγο, συνέχισαν να ζουν στην ακροθαλασσιά ώστε η Μαμά να μπορεί να κάθεται στην άμμο και να είναι στεγνή και ζεστή ενώ ο Μπαμπάς να κάθεται στα ρηχά νερά για να δροσίζεται. Μερικά χρόνια μετά αποκτήσανε δυο χελωνάκια (εσάς τα δυο!). Τα χελωνάκια είχαν πανέμορφα καφέ και γαλαζοπράσινα καβούκια. Ήταν πολύ ξεχωριστά και έμοιαζαν από λίγο και στους δυο γονείς τους.
Όμως καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο Μπαμπάς θαλάσσια χελώνα άρχισε να περνά περισσότερο χρόνο στον ωκεανό καθώς ταξίδευε όλο και πιο μακριά για να βρει μαργαριτάρια. Έτσι, περνούσε λιγότερο καιρό στην ακτή. Η Μαμά χελώνα ξηράς άρχισε και εκείνη να απομακρύνεται προς τους αμμόλοφους για να βρει φαγητό στο δάσος. Λίγο-λίγο, ο Μπαμπάς χελώνα και η Μαμά χελώνα άρχισαν ν’ απομακρύνονται όλο και περισσότερο.
Μια μέρα λοιπόν, η Μαμά χελώνα και ο Μπαμπάς χελώνα αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν να ζουν πλέον μαζί. Ο Μπαμπάς χελώνα αποφάσισε να ζήσει στον πάτο της θάλασσας όπου ήταν πιο ευτυχισμένος ενώ η Μαμά χελώνα να μείνει στους αμμόλοφους πάνω από την παραλία, όπου ένιωθε πιο άνετα. Και ενώ τα χελωνάκια στενοχωρήθηκαν που οι γονείς τους δεν θα ήταν πια μαζί, σύντομα συνειδητοποίησαν ότι καθώς ήταν μισές θαλάσσιες χελώνες και μισές χελώνες ξηράς, θα μπορούσαν κάποιες φορές να μένουν στον ωκεανό με τον πατέρα τους και κάποιες φορές στην στεριά με τη μητέρα τους.
Τα χελωνάκια συνέχιζαν να περνούν το χρόνο τους με τον καθένα από τους γονείς τους. Έγιναν φίλοι με τα ψάρια, τα δελφίνια και τις φάλαινες στη θάλασσα αλλά έγιναν και φίλοι με λαγούς, ελάφια και αλεπούδες στο δάσος. Τους άρεσε ο χρόνος που περνούσαν με τους γονείς τους. Μεγάλωσαν και έγιναν ένα νέο είδος χελώνας με όμορφο καφέ-γαλαζοπράσινο κέλυφος που μπορούσε να ζει και στην θάλασσα και στην στεριά!»
Αυτό ήταν το παραμύθι που άρεσε πολύ στα παιδιά μας, και από τότε μας ζητούσαν να τους τη λέμε ξανά και ξανά. Με τον καιρό, αυτή η ιστορία βοήθησε τα παιδιά, να αντιμετωπίσουν και να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο γάμος μου με τον πατέρα τους είχε τελειώσει. Ξέρουν μέσα τους ότι κάποτε αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο, πολύ. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν ότι γεννήθηκαν από μια πραγματική αγάπη και ότι ο χωρισμός μας δεν είχε να κάνει καθόλου μ’ εκείνα αλλά με το ότι επιλέξαμε να πάρει ο καθένας το δρόμο του.
Ευτυχώς ο πρώην μου και εγώ είμαστε ακόμα φίλοι και τα παιδιά έχουν συνηθίσει να περνάνε τον χρόνο τους πότε στο σπίτι του ενός και πότε στο σπίτι του άλλου. Είμαστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι η φιλία μας επιβίωσε. Και το πιο σημαντικό είναι ότι η συναισθηματική υγεία και ευτυχία των παιδιών μας, παραμένει προτεραιότητα για εμάς. Επιπλέον, σήμερα, έχω ξαναπαντρευτεί και έχω άλλα δυο παιδιά από τον δεύτερο μου γάμο. Και τα τέσσερα παιδιά μου ζουν μαζί μας και η οικογένεια μας είναι πολύ δεμένη.
Ανά τα χρόνια, όταν τα δυο μεγαλύτερα παιδιά μου επέλεγαν δώρα για εμένα ή για τον πατέρα τους προτιμούσαν κάτι που να είχε να κάνει με χελώνες, όπως μπρελόκ, φιγούρες, μανικετόκουμπα ή κολιέ. Καθώς μεγάλωναν, οι χελώνες εμφανίστηκαν στις ζωγραφιές τους ή ακόμα και σαν δώρα στα μικρότερα αδέλφια τους.
Αυτό το καλοκαίρι, πήγαμε οικογενειακώς διακοπές στην Ισπανία και επισκεφθήκαμε πολλά μέρη. Το πρώτο πράγμα που η μεγαλύτερη, πλέον έφηβη, κόρη μου πρόσεξε καθώς μπαίναμε στην διάσημη εκκλησία του Gaudi, την «Sagrada Familia», ήταν τα αγάλματα μιας χελώνας ξηράς και μιας θαλάσσιας στην είσοδο!
Μέχρι και σήμερα, η ιστορία με τις χελώνες παραμένει πολύτιμη για εμάς. Έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Είμαι πολύ ευγνώμων που άκουσα και διηγήθηκα αυτή τη θεραπευτική ιστορία, όταν τα παιδιά μου την είχαν τόσο ανάγκη!
