Αν υπήρχε Όσκαρ για τον “καλύτερο πατέρα σε ταινία” ποιος “μπαμπάς-χαρακτήρας-πρωταγωνιστής ταινίας” θα το έπαιρνε;
Καλύτερος πατέρας σε ταινία – 2017
Οι υποψήφιοι ήταν αρκετοί αλλά στη λίστα “χωρούσαν” μόνο 5 και επιλέχθηκαν με βασικό κριτηριο να μην είναι μόνο πρωταγωνιστές δράματος (στα δραματικά σενάρια υπερισχύει η επίκληση στο συναίσθημα και έτσι θα ήταν άδικο) και φυσικά να αποτελούν με δικό τους ξεχωριστό τρόπο “πατέρες-πρότυπα”.
Rick Deckard, Blade Runner 2049
Γιατί τον ψηφίζουμε: Ο Χάρισον Φορντ – Ρικ Ντέκαρντ στην ταινία, εγκατέλειψε την κόρη/θαύμα η οποία ήρθε τη ζωή αποτέλεσμα ενός έρωτα εκείνου και μία γυναίκας/ολογράμμα την οποία αγάπησε και η οποία πέθανε στη γέννα. Ο λόγος που την εγκατέλειψε ήταν για να μπορέσει να τη σώσει. Μετά την εγκατάλειψη ο ίδιος αυτοεξορίστηκε μόνος σε ένα κτήριο από το οποίο δεν βγήκε ποτέ ξανά στον έξω κόσμο στα χρόνια που πέρασαν. Μια ωδή στον αλτρουϊσμό ενός πατέρα που θυσιάζει μέχρι και τη ζωή του για να σωθεί το παιδί του. Για την ιστορία, στα χρόνια που περνούν μέχρι και ο ίδιος χάνει τα ίχνη της κόρης του… Στο τέλος της ταινίας η κάθαρση έρχεται με τη σκηνή που τη συναντά για πρώτη φορά. Γιατί δεν το αξίζει: Γιατί μία ή άλλη εγκατέλειψε το παιδί του. Μιας και ήταν και ο παλιός Blade Runner, ε, έπρεπε να βρει τρόπο να προστατέψει την κόρη του Άνα μένοντας δίπλα της.
Larry McPherson, Lady Bird
Γιατί τον ψηφίζουμε: Μία ρεαλιστική απεικόνιση ενός μεσοαστού μπαμπά του, Larry McPherson και της σχέσης του με την κόρη του που διανύει μία έντονη εφηβεία και παράλληλα να λειτουργήσει ως δικλείδα ασφαλείας στη σχέση της κόρης του με τη γυναίκα του. Είναι ένας υπέροχος πατέρας που μας θυμίζει πολλούς μπαμπάδες που ακόμη κι αν δυσκολεύονται οικονομικά δεν σταματούν να δίνουν από το υστέρημα τους όσα έχουν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Η αγαπημένη μας σκηνή είναι όταν κρυφά, μπαίνει στο δωμάτιο της κόρης του το πρωινό των γενεθλίων της με ένα κεκάκι και ένα κεράκι. Γιατί δεν το αξίζει: Ο μόνος λόγος για να μην τον ανακηρύξουμε απευθείας “καλύτερο μπαμπά της χρονιάς” είναι το ίδιο το σενάριο. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη μητέρα και την κόρη και ο χαρακτήρας του πατέρα δεν έχει “ψωμί”. Ξέρουμε πως υποφέρει από ανεργία και κατάθλιψη ξέρουμε πως είναι πολύ τρυφερός πατέρας αλλά δεν μας λέει περισσότερα. Πάντως είναι υπέροχος. Ο πατέρας που ξέρεις θα σε στηρίξει ό,τι κι αν περάσεις.
Mr. Perlman, Call Me By Your Name
Γιατί τον ψηφίζουμε: Για την σκηνή εκείνη. Αν έχετε δει την ΥΠΕΡΟΧΗ ταινία Call me by your Name ξέρετε αυτή τη σκηνή: Ο πατέρας βλέπει το παιδί του, τον γιό του συντετριμμένο από τον χωρισμό του από τον φίλο του και τον παρηγορεί με έναν από τους καλύτερους λόγους (στην ιστορία του σινεμά) που έχει αρθρώσει πατέρας. Έναν λόγο τρυφερό, ωμό αλλά και γεμάτο “αλήθειες που πονούν”. Μέσα σε άλλα του λέει πως τον ζηλεύει που είναι νέος και μπορεί να πονέσει για τον έρωτα, τον ενθαρρύνει να το αισθανθεί και δεν κλείνει τα μάτια του στη ζωή του γιού του. Μία υπέροχη σκηνή που προσφέρει αισθήματα ελπίδας και συμπόνιας. Δεν είναι η μοναδική σκηνή όμως που λειτουργεί ως πατέρας πρότυπο για κάθε πατέρα που ίσως δεν θα μπορούσε να αποδεχτεί τη σχέση του γιού του με έναν άλλο άνδρα. Γιατί δεν το αξίζει: Όπως συμβαίνει και με τον πατέρα της προηγούμενης ταινίας τον Larry McPherson, η ιστορία δεν περιστρέφεται γύρω από τον πατέρα αλλά γύρω από το νεαρό ζευγάρι. Έτσι, στις στιγμές που το σενάριο επιλέγει να εμφανίσει τον πατέρα το κάνει παρουσιάζοντάς ήρεμο και συγκροτημένο και συνεπώς έχοντας αποδεχτεί τη σχέση του γιού του. Δεν μας δείχνει όμως καθόλου το πώς αισθάνθηκε όταν έμαθε την σεξουαλική επιλογή του παιδιού του, αν πέρασε από σκέψεις, από εντάσεις και αν η αποδοχή ήταν αποτέλεσμα μαχών που πολλοί πατέρες θα αναγκαζόντουσαν να αντιμετωπίσουν. Θα θέλαμε πολύ να το δούμε αυτό.
Héctor Rivera, Coco
Γιατί τον ψηφίζουμε: Ένας πατέρας που βοηθάει με προσωπικό, αρχικά συμφέρον, που προκύπτει από τη σκέψη πως “εκείνος ξέρει καλύτερα”. Αργότερα στην εξέλιξη της ταινίας θυσιάζει τη δική του σκέψη για να βοηθήσει τον ήρωα της ταινίας να ακολουθήσει τη ζωή του. Γιατί δεν το αξίζει: Αν και ως πατέρας λειτουργεί όπως πολλοί από εμας, δηλαδή σκεπτόμενος το καλό του παιδιού του από το δικό του πρίσμα ε, οδηγείται από εγωισμό και έστω στο ήμισυ της ταινίας δημιουργεί προστριβές. Βέβαια στο τέλος, λαμβάνει “άφεση” και τα τραγούδια μας κάνουν να τα συγχωρήσουμε όλα μα όλα, αλλά και πάλι… Όταν έχεις παιδί δυστυχώς ή ευτυχώς πρέπει να μετριάζεις τον εγωισμό σου και να προσπαθείς να κατανοείς πώς εκείνο σκέφτεται.
Yondu, Guardians of the Galaxy Vol. 2
Γιατί τον ψηφίζουμε: Η ιστορία έχει έναν μπαμπά, “μπλεγμένο στα γρανάζια της δουλειάς του” – κάπως- που όταν καλείται να προδώσει στο αφεντικό του τον Ego, αρνείται να σκοτώσει τον Peter και όχι μόνον τον κρύβει μα θυσιάζεται ο ίδιος για να κερδίσουν στην μάχη με το “κακό”. Γιατί δεν το αξίζει: Απείλησε και ο ίδιος να φάει τον Peter. Είναι αρκετό…
Ποιός είναι ο νικητής;;
Η δική μας γνώμη είναι απλή και προκύπτει από μία πιθανή δική μας αντίδραση στη κατάσταση της ζωής του… Ο νικητής του βραβείου Όσκαρ “καλύτερος πατέρας” για το 2017, είναι ο Κος. Πέλμαν από την ταινία Call Me By Your Name! Θέλει κουράγιο και δυναμική ειλικρίνεια να αποδεχτείς τις σεξουαλικές επιλογές των παιδιών σου. Αντιμετωπίζει τον γιό του με σεβασμό που στην “μεγάλη οθόνη” σπανίως έχουμε δει. Δεν μιλάει ποτέ άσχημα στον γιο του και στην πιο έντονα συναισθηματικά στιγμή του Έλιο στην ταινία, επιλέγει να του ανοίξει την καρδιά του για να μην πονάει το παιδί του τόσο έντονα. Δεν επιλέγει να κάνει πλάκα, να “κουκουλώσει” το συναίσθημα του, αντί αυτού τον ενθαρρύνει να μην χαραμίσει το πάθος του αλλά να αφεθεί να τον κατακλύσει. Έτσι, για εκείνη τη σκηνή, για εκείνη τη στάση εκείνου του πατέρα όπου ο κος. Πέλμαν “ψηλώνει” 40 σκάλες, το Όσκαρ είναι όλο δικό του. Εννοείται να δείτε, αν σας αρέσουν οι ταινίες, κάθε μία από τις παραπάνω.
