Τον ονειρεύονται τέλειο, αλλά συμβιβάζονται και με το να μην είναι. Τον θέλουν ταυτόχρονα και καλό γονιό και καλό εραστή, και επιεική και απαιτητικό. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ιδανικού πατέρα κατά την άποψη των γυναικών; Η Nicole Prieur, ψυχοθεραπεύτρια και οικογενειακή θεραπεύτρια, μας αποκαλύπτει τις προσδοκίες τους.
Να δείχνει αυστηρότητα
«Τα τελευταία έξι με οχτώ χρόνια, βλέπω τις νέες γυναίκες να εξελίσσονται σε σχέση με το τι αντιπροσωπεύει ο καλός πατέρας για εκείνες. Παλιότερα, περίμεναν από εκείνον να είναι κάτι σαν βοηθός τους, να είναι δηλ. ικανός να τις υποκαταστήσει στο ρόλο τους ως μητέρων, αλλά και στις δουλειές του σπιτιού, και υπέφεραν πολύ από το γεγονός ότι δεν ήταν τόσο αφοσιωμένος – όσο εκείνες θα ήθελαν- σε αυτούς τους ρόλους. Άκουγα πολύ συχνά: «Τα κάνω όλα μόνη μου. Εκείνος παίζει.» Σήμερα, παρόλο που εκτιμούν ιδιαίτερα τη βοήθειά του, δέχονται ότι ο ρόλος του είναι διαφορετικός από τον δικό τους. Αυτό δε σημαίνει ότι θεωρούν τις οικιακές εργασίες ως αποκλειστική τους αρμοδιότητα, αλλά πιστεύουν ότι δική του δουλειά είναι να δείχνει αυστηρότητα. Έχουν μια κάπως παράδοξη στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα: την ίδια στιγμή που του ζητάνε να επιβληθεί στα παιδιά, πιστεύουν ότι αυτό πρέπει να γίνει με τον δικό τους τρόπο [ενν. με τον τρόπο των μητέρων]. Συχνά του επιρρίπτουν το ότι είναι πολύ υποχωρητικός, ότι «καταθέτει τα όπλα» πολύ εύκολα ή ότι είναι υπερβολικά σκληρός. Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούν ότι δεν του αφήνουν τον χώρο που πρέπει για να γίνει ο πατέρας που εκείνες επιθυμούν.
Να κατανοεί την περίοδο της μητρότητας
Τα σημερινά ζευγάρια έχουν μια σχετική ευκολία να είναι γονείς, ακόμα και μετά τον χωρισμό. Γνωρίζουν σχετικά καλά να συνεννοούνται σε θέματα εκπαίδευσης και κατανομής της επιμέλειας. Αυτό που τους δυσκολεύει περισσότερο είναι να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι, το χρονικό διάστημα που ακολουθεί μετά τη γεννά, η σεξουαλικότητα μπαίνει σε δεύτερο πλάνο. Συχνά, οι γυναίκες αισθάνονται να πιέζονται πολύ από τον σύντροφό τους, ο οποίος απαιτεί από εκείνες να ξαναγίνουν ερωμένες, ενώ εκείνες είναι απόλυτα δοσμένες στο μωρό τους. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο όταν αποκτούν παιδιά σε μεγάλη ηλικία, έχοντας περάσει πολύ καιρό περιμένοντας αυτή την εγκυμοσύνη. Αντιμετωπίζουν λοιπόν μεγάλη δυσκολία να «εγκαταλείψουν» το σώμα που έχουν ως μητέρες, επιδιώκοντας να παρατείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο την εμπειρία της μητρότητας, μένοντας σωματικά κοντά στα παιδιά τους. Αυτό που θα ήθελαν είναι ο πατέρας να δείχνει κατανόηση, να είναι παρών για να τις βοηθάει με το μωρό, να είναι και ο ίδιος περισσότερο πατέρας παρά εραστής, χωρίς να φοβούνται ότι έτσι απειλείται η σχέση τους».
Να μεταδίδει το πάθος του για τα πράγματα
«Στην εφηβεία, οι πόρτες κλείνουν με κρότο, οι μητέρες χάνουν την τρυφερότητα των παιδιών τους, είναι κατά κάποιον τρόπο θύματα κακής μεταχείρισης. Εκείνη την περίοδο έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη από έναν σύντροφο που να φωνάζει πιο δυνατά από το παιδί τους. Πολλές λένε: «Άντε, σειρά σου τώρα, εγώ δεν μπορώ πια να του επιβληθώ». Αλλά πάνω απ’ όλα έχουν ανάγκη ο άντρας τους να τους δώσει την τρυφερότητα που έχουν χάσει, να τις βοηθήσει να αποδεχτούν ότι σε αυτή τη φάση τα παιδιά απορρίπτουν τη μάνα τους για να μεγαλώσουν. Εκτιμούν το ότι ο πατέρας περνάει ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά τους, στη διάρκεια του οποίου τους μεταδίδει το πάθος του για τα πράγματα, τα βοηθάει να «ανοίξουν τα φτερά τους». Συχνά, αυτή είναι μια περίοδος κατά την οποία το ζευγάρι «ξαναβρίσκεται» σεξουαλικά, σε ένα πλαίσιο αντασφάλειας, αλλά και επειδή ο πατέρας εμφανίζεται με τα χαρακτηριστικά που γοήτευσαν αρχικά τη μητέρα. Επιπλέον, είναι μια περίοδος κατά την οποία η ίδια ξαναβρίσκει χρόνο για να αναπτύξει τα δικά της ενδιαφέροντα. Είναι ένας τρόπος να κάνει το ζευγάρι μια νέα αρχή.»
