Οι περισσότεροι γονείς σήμερα πιστεύουν ότι τα παιδιά τους οφείλουν σεβασμό και ευτυχία, ενώ εκείνοι κρατούν τα χαλινάρια της εξουσίας. Ωστόσο, λησμονούν πως, δώρα όπως ο σεβασμός, δεν είναι σακουλάκια με καραμέλες και δε γίνεται να αποδοθούν, μόνο και μόνο επειδή κάποιος είναι γονιός. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι γονείς γίνονται εγωιστές, ενώ παλεύουν (ή νομίζουν ότι το κάνουν) για να διδάξουν στα παιδιά τους το αντίθετο. Φέρνουν στον κόσμο παιδιά, αδημονώντας να γεμίσουν την εγωιστική τους ατζέντα με νέες εμπειρίες και αδιαφορώντας πλήρως για το γεγονός, ότι δεν υπάρχει καμία λογική αιτία για ένα άτομο να αποκτήσει ένα παιδί, αν δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του.
Είναι γονείς που απαιτούν σεβασμό, μα δεν τον εμπνέουν. Χρησιμοποιούν ως επιχείρημα το ότι έδωσαν ζωή στα παιδιά τους, μα κάτι τέτοιο, εκτός από την ψυχρότητα του επιχειρήματος, δε στέκει και δεν ευσταθεί, καθώς δεν μπορεί το παιδί να διαλέξει αν θέλει να γεννηθεί ή όχι και, πέρα όλων, η πράξη της σύλληψης ενός παιδιού είναι μάλλον ευχάριστη και όχι βασανιστική. Συνεπώς, αυτή η λογική πρέπει να μετατραπεί και να κατανοήσουμε ότι οι γονείς οφείλουν περισσότερα στα παιδιά, απ’ όσα αυτά τους χρωστάνε. Κι αν κάτι οφείλουμε να κάνουμε ως γονείς είναι να ασχοληθούμε επιμελώς με το πώς θα τα εκπαιδεύσουμε στη ζωή τους, ώστε να γίνουν ικανά άτομα, για να σηκώνουν τα βάρη της δικής τους ζωής.
Στις μέρες μας είναι σίγουρα σημαντικό να παρέχουμε στα παιδιά ένα ζεστό σπιτικό και μία σταθερότητα. Αλλά τα καθήκοντά μας ως γονείς υπερβαίνουν κατά πολύ τις υλικές ανέσεις ενός παιδιού και ξεπερνούν το χώρο το νου. Παραμελούμε το καθήκον μας αυτό εξαιτίας της νοοτροπίας μας να παρέχουμε “αρκετά” για τα παιδιά μας, εξαντλώντας κάθε φυσικό μέσο, ταϊζοντάς τα με τα καλύτερα, ντύνοντάς τα με τα πιο πρωτότυπα, γεμίζοντας το δωμάτιό τους με κάθε λογής παιχνίδια. Σε κάποια άλλη, αντίθετη πραγματικότητα, ο διαφωτισμός του μυαλού ενός παιδιού είναι ουσιαστικά πιο ζωτικής σημασίας από άλλες υλικές ανέσεις.
Φτάνει να κοιτάξει κανείς γύρω του και να δει πόσοι νέοι δε διαθέτουν την απλή κοινή λογική και στερούνται της ικανότητας να διακρίνουν την αλήθεια από τη μυθοπλασία. Κάθε ανθρώπινη εμπειρία έχει και μία λύση, η οποία μάλιστα είναι καλά τεκμηριωμένη. Γιατί, λοιπόν, να μη βοηθήσουμε τα παιδιά μας να σκέφτονται τις δημιουργικές λύσεις των επαναλαμβανόμενων ζητημάτων της ζωής; Γιατί δυσκολεύουμε τόσο τις ζωές τους, τη στιγμή που οφείλουμε να τους διδάξουμε πώς να τις απλοποιούν; Πότε θα μάθουμε επιτέλους πως η ομορφιά όλων των επίγειων πραγμάτων βρίσκεται στην απλότητα. Όταν καταφέρουμε αυτό, τότε θα μπορέσουμε να γίνουμε και κοινωνοί του σεβασμού, της αγάπης και της αποδοχής.
Εάν ένας γονέας είναι ένα σπουδαίο πρότυπο, τότε ο σεβασμός έρχεται φυσικά, αφού δεν πρόκειται για κάποιο δικαιωματικό προνόμιο που πρέπει να παραχωρηθεί. Ας επιδείξουμε για μία φορά τις αρετές και την υπομονή ενός ερημίτη γονέα και τα παιδιά θα μάθουν να μας σέβονται, όχι ως προγόνους τους, αλλά ως συνανθρώπους. Και, προσωπικά, αυτός είναι ο μόνος σεβασμός για τον οποίον θα ένιωθα περήφανος.
