Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή. Συνέβη σε ένα σχολείο στην Ελλάδα του 2018. Η μόνη ελπίδα να μην ξανασυμβεί είναι τα ίδια τα παιδιά που τη διηγήθηκαν.
Κάθε χρόνο, λίγο πριν το Schoolwave, μιλάω με τα συγκροτήματα που συμμετέχουν – κάτι σαν συνέντευξη. Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία μπαίνουν στο τεύχος που κρατάτε. Η μουσική είναι η αφορμή. Συχνά η συζήτηση ξεφεύγει. Όπως ξέφυγε, όταν μιλούσα με τον Θοδωρή και τον Μιχαήλ-Άγγελο, δύο μαθητές της Τρίτης Λυκείου από την Κρήτη.
Τους στίχους ποιος τους γράφει;
Θοδωρής: Τους στίχους εγώ. Μου αρέσει πολύ να γράφω. Ερωτικά τραγούδια δεν μπορώ να γράψω – έχω δοκιμάσει πολλές φορές και δεν μπορώ με τίποτα. Ενώ το να γράψω στίχους με κοινωνικά μηνύματα, ας πούμε για τον εκφοβισμό, μου είναι πιο εύκολο, μου βγαίνει πιο γρήγορα.
Έχεις βιώματα τέτοια;
Όχι. Μόνο σαν θεατής. Ας πούμε, στο σχολείο μας πέφτει πολύ bullying. Έχουμε στην τάξη μας ένα παιδί που είναι ομοφυλόφιλος. Δεν ενοχλεί κανέναν το κοπέλι, απλά κάθεται σε ένα θρανίο και περιμένει να περάσει η μέρα να πάει σπίτι του. Δεν ενοχλεί κανέναν, δεν την έχει πέσει σε κανέναν. Και για κάποιο λόγο πάνε διάφοροι και του πετάνε πράγματα, τον σπρώχνουν, τον βρίζουν…
Είναι φοβερό αυτό που είπες ότι «περιμένει να περάσει η μέρα».
Δεν έχει φίλους, οι περισσότεροι τον εγκατέλειψαν όταν έμαθαν ότι είναι ομοφυλόφιλος. Μαθεύτηκε γιατί αυτός είχε ανοίξει ένα προφίλ στο internet σε μια ιστοσελίδα για ομοφυλόφιλους που μπαίνεις, ας πούμε, για να βρεις το άλλο σου μισό, και τον βρήκε ένας άλλος ομοφυλόφιλος από το σχολείο, το είπε σε μια κοπελιά και αυτή σε ένα-δυο άλλα παιδιά και τέλος πάντων μαθεύτηκε.
Ο ίδιος είπε κάτι για αυτό;
Όχι, ο ίδιος ο καημένος δεν μιλάει.
Τι κάνουν οι καθηγητές για αυτό;
Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Το ξέρουν ότι υπάρχει αυτή η κατάσταση. Κάνουμε μάθημα Μαθηματικά και κάθεται ο μαλάκας ο μαθηματικός μας στην έδρα με τα πόδια πάνω και ξύνεται. Και από κάτω οι άλλοι κάθονται και φωνάζουν στο παιδί το καημένο, τον φωνάζουν «πούστρα» ξέρω γω, και ένα σωρό άλλα. Γενικά στο σχολείο μας τα παιδιά, όταν πρόκειται για bullying, έχουν απίστευτη φαντασία. Άλλες φορές του πετάνε χαρτιά και κιμωλίες και βγαίνει ο μαθηματικός και λέει «μόνο μην με πετύχει καμία εμένα!».
Τι κάνετε εσείς που είστε παρόντες;
Τους έχω βάλει πολλές φορές τις φωνές.
(Παρεμβαίνει ο Μιχαήλ-Άγγελος) Τι μπορούμε να κάνουμε; Πιστεύετε ότι αν πάμε να το πούμε στους καθηγητές θα αλλάξει κάτι; Γιατί εγώ δεν το πιστεύω.
Θα αλλάξει το ότι θα αισθάνεσαι ότι εσύ τουλάχιστον κάτι έκανες. Ο θεατής είναι συνένοχος αν δεν κάνει κάτι.
Την περασμένη εβδομάδα ήταν ένας και είχε πάρει ένα θρανίο και το έσπρωχνε πάνω στο παιδί. Το παιδί δεν αντιδρούσε και πολύ. Πήγα και έπιασα το θρανίο και το πέταξα κάτω και του έβαλα αυτουνού τις φωνές. Μετά από 5 λεπτά το ίδιο άτομο πήρε το ίδιο θρανίο και ξαναέκανε το ίδιο πράγμα.
Πιστεύετε ότι ο διευθυντής σας το ξέρει;
Ναι, είπε στον πατέρα μου ότι το ξέρει. Είχε πάει να ρωτήσει για τις απουσίες μου, συζητούσαν για διάφορα και κάποια στιγμή πήγε η κουβέντα εκεί. Ο πατέρας μου τού το είπε σαν διαμαρτυρία, πώς αφήνουν δηλαδή να γίνονται τέτοια πράγματα στο σχολείο.
Θα έπρεπε να βρείτε πάντως κι άλλους τρόπους αντίδρασης. Θα έρθει η στιγμή που θα συμβεί κάτι άσχημο σε σας ή σε δικούς σας ανθρώπους και θα θέλετε κάποιος να αντιδράσει.
Είχαμε παλιά, στο γυμνάσιο, έναν φίλο που ήταν ομοφυλόφιλος – κάναμε πολλή παρέα με αυτόν, ήταν φοβερό παιδί, φοβερός μουσικός και πολύ καλός μαθητής. Στο λύκειο αλλάξαμε σχολεία. Κάποια στιγμή μάθαμε ότι αυτοκτόνησε.
Τι εννοείς; Από το bullying στο σχολείο;
Από bullying στο σπίτι του. Του έκανε bullying ο πατέρας του.
Πόσων χρονών ήταν όταν αυτοκτόνησε;
16-17. Πήγαινε Δευτέρα Λυκείου.
Χρήστος Ιωαννίδης
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο αφιέρωμα στο Schoolwave 2018
