Γονείς περιποιητικοί, γονείς παρεμβατικοί, γονείς ενοχικοί, γονείς παραμελημένοι… γονείς που μπερδεύονται στη λεπτή γραμμή του “φροντίζω” τα παιδιά μου και τα “κακομαθαίνω”.
Τι πρέπει να κάνουμε τελικά ώστε να μη κακομάθουμε τα παιδιά μας;
Να τα αφήσουμε να είναι ανεξάρτητα. Να γνωρίζουν, δηλαδή, ότι είναι ικανά να κάνουν μόνα τους όσα με ευκολία ζητούν από τη μαμά και το μπαμπά. Είναι σημαντικό να ξέρουν ότι υπάρχει η βοήθεια του γονέα, αλλά μόνο όταν το παιδί δυσκολεύεται να κάνει κάτι από μόνο του.
Συχνά οι γονείς μπερδεύονται και θεωρούν πως αν γίνουν τα 2α χέρια των παιδιών τους, η ζωή τους θα είναι πιο εύκολη. Πρωτού, όμως, σκεφτείτε πως έχετε δίκιο …αναλογιστείτε αν θα σας έχουν πάντοτε δίπλα τους σε όλα τους τα βήματα. Αν θα μπορούν αν σταθούν σε ένα χώρο και σε περιστάσεις όπου εσείς θα είστε απόντες. Μήπως τότε νιώσουν φοβισμένα, ανίκανα να ανταπεξέλθουν σε γεγονότα εύκολα και δύσκολα; Μήπως τότε φερθούν με κλάματα και φωνές επειδή οι ανάγκες τους δεν πραγματοποιούνται με τον αντίστοιχο τρόπο όταν εσείς είστε μαζί; Εκείνη τη στιγμή γίνεται αισθητή η γραμμή μεταξύ του φροντίζω και του κακομαθαίνω!
Συμβάλλετε στην ανάπτυξη δεξιοτήτων καθημερινής ζωής, αλλά με όριο. Τι εννοούμε;
-
Τοποθετήστε το φερμουάρ, αλλά αφήστε να το τραβήξουν αυτά προς τα επάνω.
-
Τοποθετήστε αντικείμενα που επιθυμούν σε προσβάσιμα σημεία, αλλά αφήστε τα να τα πάρουν μόνα τους.
-
Προσφέρετε τους φαγητό, αλλά μην τα ταίζετε στο στόμα.
-
Αγκαλιάστε τα, αλλά μην περπατάτε έχοντάς τα αγκαλιά.
-
Διαλέξτε τα ρούχα τους, αλλά μην τα ντύνετε εσείς.
-
Αγοράστε παιχνίδια που έχουν ανάγκη, όχι αυτά για τα οποία κλαίνε.
