Το περιστατικό το θυμάμαι πολύ καθαρά.
Πρέπει να ήταν 6 χρόνια πίσω, ο μεγάλος γιος μου πλησίαζε τα 3.
Ήμαστε οι δυο μας σε μια παιδική χαρά, είχε τρυπώσει σε ένα ξύλινο σπιτάκι και την έβρισκε μόνος του. Ξάφνου, ένας συνομήλικός του τσαμπουκαλεμένος, ξέρω-από–τώρα–πόσο-Gattuso everyday-θα-γίνεις-όταν μεγαλώσεις, μπουκάρει με τρέλα μέσα στο σπιτάκι, βουτάει τον δικό μου από την μπλούζα, τον πετάει έξω και κοιτάζει με το βλέμμα του περήφανου τροπαιούχου τους γονείς του, που καμάρωναν χασκογελώντας λίγο πιο κει. Να σημειώσω εδώ ότι έχω σαν αρχή να μην επεμβαίνω ποτέ όταν κάποιος από τους γιους μου έρχεται σε διένεξη με παιδιά ίδιας ηλικίας ή έστω παρόμοιας σωματικής διάπλασης. Μάζεψα τον σαστισμένο μικρό και πήγαμε παρά πέρα, προβληματισμένοι και οι δύο.
Καθώς τον έκανα κούνια, αποφάσισα να αναθεωρήσω κάποιες κοινές με τη γυναίκα μου θέσεις ως προς την αγωγή των νηπίων. Έχοντας μελετήσει πολύ το θέμα, είχαμε επιλέξει το μοντέλο διαπαιδαγώγησης τύπου «τα χεράκια δεν τα έχουμε για να χτυπάμε», «δεν βρίζουμε», «μοιραζόμαστε τα παιχνίδια», «εξηγούμε στο παιδί τους κανόνες, τον σεβασμό, τα όρια» κ.ο.κ. Είναι όμως δυνατόν, το μοντέλο αυτό να βρίσκει εφαρμογή και να είναι αποτελεσματικό για τη μετέπειτα ζωή των παιδιών, στη χώρα όπου κυριαρχεί η εκτροφή της ράτσας Gattuso Everyday;
Ο τυπάκος που μπούκαρε στο σπιτάκι είναι, προφανώς, ένας εκκολαπτόμενος Ελληνάρας. Αυτός που θεωρεί υποτιμητικό να τηρεί επαγγελματικές συμφωνίες, που λαδώνει και λαδώνεται, που πιστεύει ότι η θέση στάθμευσης για εγκύους στο σούπερμαρκετ είναι δικό του ρεζερβέ, που φυσά τον καπνό από το πούρο του πάνω σου, που ρυπαίνει το περιβάλλον, που, λίγο αν αφαιρεθείς, θα σου φάει τη σειρά στη ΔΟΥ και που για όλα αυτά και πολλά ακόμα, θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο, μάγκα και υπεράνω όλων.
Ζούμε σε μια χώρα με αξιοπερίεργη κουλτούρα, διαμορφωμένη μέσα από ποικιλόμορφες επιρροές. Το αποτέλεσμα είναι η καθημερινότητά μας να περιλαμβάνει επαφή και αναγκαία δοσοληψία με ανθρώπους που δεν θα σεβαστούν, δεν θα χαριστούν και θα κοιτάξουν πώς να επιβληθούν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο. Θεωρώ πλέον, και ομολογώ με απογοήτευση πως έχω κατασταλάξει, ότι έχω την ευθύνη ως πατέρας δύο αγοριών 7 και 9 ετών να τους διδάξω πώς να αντιμετωπίζουν τον Ελληνάρα, σε όλες τις φάσεις της ζωής τους. Οφείλω να τους δώσω να καταλάβουν ότι πρέπει να προστατεύουν τα δικαιώματά τους, να αντιλαμβάνονται πότε θα προσπαθήσει να τους περιπαίξει, να τους εκτοπίσει και να επωφεληθεί στο σχολείο, στο παιχνίδι, στο ποδόσφαιρο, στο πάρκο, στα επαγγελματικά αργότερα.
Δυστυχώς, στην ελληνική πραγματικότητα δεν χωρούν τα «δεν χτυπάμε, δεν βρίζουμε» και «σεβόμαστε τους κανόνες» του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, δεν ισχύει ο αλληλοσεβασμός και η εντιμότητα, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό.
Σε ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον, θέλω τα παιδιά μου να είναι σε θέση να αντεπεξέρχονται, από τούτη τη μικρή ηλικία. Να μπορούν να απαντούν και να αμύνονται. Να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, να μην εγκαταλείπουν ποτέ αν το δίκαιο είναι με το μέρος τους, να μην παραχωρούν και να μην κάνουν πίσω. Κι αν τα πράγματα ζορίσουν, να σημαδέψουν τη μύτη. Η μύτη ματώνει εύκολα. Πονάει αφάνταστα, τα μάτια δακρύζουν κι ο αντίπαλος χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, σύμφωνα με τις συμβουλές ενός παλιού φίλου, πρώην αθλητή πυγμαχίας, όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω τον αντίστοιχο μικρό Ελληνάρα στα 12 μου.
