Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν, και αυτή η δήλωση γίνεται κυρίως για να αναδειχθεί η σημασία του να αναλάβουμε την ευθύνη μας, εμείς ως γονείς απέναντι τους!
Το πιο κλασικό παράδειγμα, είναι ότι δεν μπορώ να πάω να μιλήσω στο παιδί μου για τις βλαβερές συνέπειες του καπνού κρατώντας ένα τσιγάρο στο χέρι και καπνίζοντας να του εξηγώ πως δεν πρέπει να καπνίζει γιατί προκαλεί προβλήματα στην υγεία του… γιατί ενδιαφέρομαι για το καλό του και πόσο σε νοιάζομαι… Όχι ότι δεν το εννοώ, όχι ότι δεν το πιστεύω ή δεν έχω δίκιο αλλά χάνω κάθε επιρροή με το να μην είμαι ο ίδιος ένα καλό παράδειγμα. Επιμένω σε αυτό, γιατί πολλές φορές προσπαθούμε να διαπραγματευτούμε το καλό των παιδιών μας, αρνούμαστε όμως να παραχωρήσουμε την δικιά μας βολή. Είναι κάτι που πρέπει να το δούμε. Και είναι κάτι που πρέπει ο καθένας μας να αναλογιστεί γιατί το κάνει και τι διαφορετικό πρέπει να κάνει για να αλλάξει. Βολευόμαστε πάρα πολύ και το καταλαβαίνω… Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω… Αλλά δεν μπορεί να έχουμε και την απαίτηση, και ‘’η δουλειά να γίνει’’, δηλαδή το παιδί να έχει το καλό παράδειγμα, να μεγαλώσει με αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό και καλό αλλά και εμείς να μην παραχωρήσουμε τίποτα από τη βολή μας.
Ένα άλλο κλασικό παράδειγμα και το λέω μόνο με τους όρους του βολέματος είναι τα τρελά ωράρια που έχουν αρκετοί γονείς. Δουλεύουν μέχρι πολύ αργά το βράδυ και πολλοί θα ισχυριστούν ότι είναι για το καλό της οικογένειας τους, για να βγάλουν χρήματα, για να ανταπεξέλθουν στις τόσες δυσκολίες. Δεν γίνεται όμως, αυτή η απουσία, να αντικατασταθεί με κάτι άλλο. Το παιδί θέλει τον γονιό του, δεν γίνεται να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο με λίγα παραπάνω δώρα, δεν γίνεται με λίγο παραπάνω εκπλήρωση χάρης, ή με λίγο παραπάνω να μείνει ξύπνιο το βράδυ για να παίξει παιχνίδι στο tablet ή να δει ταινία στην τηλεόραση. Ακόμα και αν το κάνουμε από μια πραγματική ανάγκη να του δώσουμε χαρά, να μοιραστούμε την ευτυχία του…
Το παιδί δε θέλει τη χάρη μας, το παιδί θέλει εμάς! Το παιδί θέλει την δικιά μας παρουσία. Και εκεί θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο. Είναι η προσαρμογή του ωραρίου της δουλειάς μας, ή είναι το τσιγάρο που θα ελαττώσουμε ή θα το σταματήσουμε… Ακόμα και με την ζώνη του αυτοκινήτου που αμελούμε να φορέσουμε, υποστηρίζοντας πως «Έλα μωρέ… Εντάξει.. Δεν θα γίνει τίποτα… εδώ πιο κάτω πάω» αλλά το παιδί οπωσδήποτε να τη βάλει, και ορθώς θα τη βάλει αλλά δεν γίνεται έτσι… Ακόμα και αν τη βάλει τώρα επειδή κατά κάποιο τρόπο την επιβάλλουμε. Αυτό που θα μάθει είναι αυτό που θα δει γιατί ακόμα και οι χειρότεροι γονείς να είμαστε, είμαστε πρότυπα για τα παιδιά μας. Και καλώς είμαστε πρότυπα για τα παιδιά μας. Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη για να είμαστε πρότυπα τους.
Οπότε έχει πολλή μεγάλη σημασία να αναλάβουμε την ευθύνη του τι πρότυπο δείχνουμε. Κυρίως εμείς οι ίδιοι μέσα από τις πράξεις μας και δευτερευόντως μέσα από τον λόγο μας. Έχει σημασία ο λόγος, έχει σημασία τι θα τους πούμε αλλά ακόμα μεγαλύτερη σημασία έχει το τι πράττουμε, το ποιοι είμαστε μέσα από την καθημερινή μας πράξη…
Το κείμενο συντάχθηκε από την γραμματεία του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», μετά από απομαγνητοφώνηση video του Ψυχολόγου- Οικογενειακού Συμβούλου Γιάννη Ξηντάρα.
