Έχουμε βρεθεί μπροστά σε πολλές συζητήσεις φίλων με παιδιά ή σε δικούς μας αντίστοιχους προβληματισμούς. Με το αίσθημα της προδοσίας και της απογοήτευσης παρουσιάζουμε συμβάντα καβγάδων του ζευγαριού, αφού οι διαφορετικές απόψεις, σε ζητήματα που αφορούν τα παιδιά, γεννούν εντάσεις. Ως αποτέλεσμα έχουμε πιτσιρίκια που ‘χουν πιάσει το νόημα πώς θ’ αποκτήσουν αυτό που θέλουν, ξέροντας κάθε φορά πού θ’ απευθυνθούν και στη συνέχεια μια μαμά ή έναν μπαμπά μέσα στα νεύρα, επειδή δε συμφωνούν με τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών.
Ας πάρουμε μια ανάσα κι ας δεχτούμε ότι οι διαφορετικές αντιλήψεις για την ανατροφή των παιδιών μας δεν είναι κάτι λάθος, είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει μέσα στις οικογένειες. Το κλειδί είναι να μάθουμε πώς πρέπει να χειριστούμε αυτές τις διαφορετικές οπτικές κι όχι να επιμένουμε να συμφωνούμε.
Η σταθερότητα στη διαπαιδαγώγηση είναι απαραίτητη σε μια οικογένεια, γιατί βοηθάει τα παιδιά να ζουν σ’ ένα περιβάλλον που νιώθουν ασφάλεια και τους δίνει σωστά ερεθίσματα ν’ αναπτυχθούν, να γίνουν υπεύθυνα και ν’ αποκτήσουν αυτοπεποίθηση. Πώς δυο γονείς, λοιπόν, που έχουν σε κάποια θέματα διαφορετικά όρια, μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά σ’ αποφάσεις;
Το πρώτο βήμα είναι να ξεκαθαρίσουν τις σημαντικές αξίες που έχει ο καθένας, να επιλέξουν τις αξίες που είναι σημαντικές για την οικογένειά τους και στη συνέχεια μέσα απ’ τα δικά τους προσωπικά βιώματα να ορίσουν κανόνες που θεωρούν ότι είναι απαραίτητοι για την ανατροφή των παιδιών. Αν έχει συζητήσει το ζευγάρι τις βασικές γραμμές, το επόμενο βήμα είναι να εξηγήσει στα παιδιά, μ’ όσο το δυνατόν απλά λόγια, τις αξίες και τους κανόνες συμβίωσης.
Σίγουρα αυτοί οι κανόνες θέλουν συνεχή αξιολόγηση και τροποποίηση, ανάλογα με το χαρακτήρα των παιδιών και τις ηλικίες. Κάθε παιδί έχει τη δική του ιδιαιτερότητα, οπότε είναι απαραίτητο οι γονείς να δουν αν είναι εφικτό αυτά που είναι σημαντικά για εκείνους να τα περάσουν και στα παιδιά τους.
Επειδή, όσο και να ‘χουμε ορίσει τις αξίες και τους κανόνες, δυο άνθρωποι που είναι διαφορετικοί έχουν κι άλλα όρια, επίσης σημαντικό είναι να συμφωνήσει το ζευγάρι ποιες συμπεριφορές και ποιες αντιδράσεις είναι λογικές και μέσα στο πλαίσιο που είναι αποδεκτές κι απ’ τους δυο γονείς και ποιες όχι.
Πάντα, όσο και να ‘χει δουλέψει το ζευγάρι προς αυτή την κατεύθυνση, θα τύχουν θέματα που θα ‘ναι πιο δύσκολα στο χειρισμό. Επειδή τα παιδιά είναι συνήθως ανυπόμονα, οι γονείς θα πρέπει να εξηγήσουν ότι κάποια πράγματα ίσως χρειάζονται παραπάνω χρόνο για ν’ αποφασιστούν, οπότε θα χρειαστεί να το δουν και ν’ επανέλθουν. Αυτό θα βοηθήσει πολύ, ειδικά σε μεγαλύτερες ηλικίες παιδιών όπου τα αιτήματα είναι πολύ πιο ουσιαστικά κι οι γονείς δυσκολεύονται ν’ αποφασίσουν αμέσως για ένα «ναι» ή ένα «όχι».
Σημαντικό συστατικό επιτυχίας το κοινό μέτωπο! Όταν μεταφέρουμε σ’ ένα παιδί ότι αυτή η απόφαση είναι κοινή απ’ τη μαμά και τον μπαμπά, αυτόματα δεν αφήνουμε αμφιβολίες και παραθυράκια για διαπραγματεύσεις. Παράλληλα καταλαβαίνει το παιδί ότι λειτουργούμε ενιαία κι αυτό δίνει ασφάλεια κι εμπιστοσύνη.
Κλείνοντας, θα σταθώ στο σεβασμό. Θα υπάρξουν φορές που θα διαφωνήσει το ζευγάρι και το παιδί θα είναι μπροστά. Αν ακολουθήσει μία συζήτηση με τις απόψεις του καθενός χωρίς να αρχίσουν οι καβγάδες κι ο καθένας ακούσει και σεβαστεί την άποψη του άλλου, χωρίς αυστηρή κριτική, τότε το παιδί μαθαίνει πώς να λύνει τις διαφωνίες του και πώς με ηρεμία και σεβασμό μεθαύριο θα βγει στην κοινωνία.
Σε περιπτώσεις διαφορετικής οπτικής μπορεί να δοθεί οποιαδήποτε απόφαση αρκεί να είναι ξεκάθαρο ότι σήμερα μπορεί να ισχύσει αυτό, αλλά σ’ ανάλογη περίπτωση δε θα γίνει πάλι το ίδιο. Κι αυτό το επισημαίνω γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά πιέζουν για να κατακτήσουν και κάτι παραπάνω και βιάζονται να μεγαλώσουν.
Έχοντας ως κοινό στόχο τη σωστή ανατροφή των παιδιών, οι γονείς καλούνται να αφιερώσουν χρόνο και να μάθουν ν’ ακούν, κάτι που φαίνεται εύκολο, αλλά απαιτεί υπομονή και συνεχή τριβή.
