Τα κινητά δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον καινούριο αντιπερισπασμό των μαμάδων, αντικαθιστώντας τις σαπουνόπερες και τα αισθηματικά μυθιστορήματα, όπως υποστηρίζει η Αμερικανίδα αρθρογράφος Elizabeth Broadbent. Εσείς τι λέτε;
Ήρθε η στιγμή να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, φίλοι μου. Ως γονείς, ως δάσκαλοι και ως μια κοινότητα λογικών ανθρώπων, ας το παραδεχτούμε: αγνοούμε τα παιδιά μας από την εποχή που ο άνθρωπος ζούσε σε σπηλιές. Έτσι επιβιώσαμε ως είδος. Αν ήμασταν από πάνω τους κάθε δευτερόλεπτο, κάποια τίγρη θα μας είχε αιφνιδιάσει και θα μας είχε καταβροχθίσει.
Εντάξει, ίσως να μην ήταν τίγρη αλλά αρκούδα, το θέμα δεν είναι αυτό. Είναι ότι αν διαρκώς δίναμε προσοχή στα παιδιά μας, δεν θα επιβιώναμε. Αν δεν μας έτρωγε κάποιο ζώο, δεν θα διατηρούσαμε αναμμένη τη φωτιά, δεν θα ράβαμε ρούχα και δεν θα κυνηγούσαμε για να εξασφαλίσουμε φαγητό.
Βασικά, το γεγονός ότι δεν ασχολούμαστε διαρκώς με τα παιδιά μας αποτελεί ένα εξελικτικό πλεονέκτημα. Τα κινητά είναι απλά ο τελευταίος αντιπερισπασμός.
Μη με κοιτάτε με αυτό το δηλητηριώδες βλέμμα κάθε φορά που μπαίνω στο Facebook όταν το παιδί μου κάνει τσουλήθρα (χωρίς κάποιο άλλο παιδί να είναι επάνω). Ξέρετε πολύ καλά ότι κι εσείς χτες το απόγευμα, ενώ καθόσασταν σαν το ζόμπι στον καναπέ πίνοντας απελπισμένα ένα φλιτζάνι καφέ, με το παιδί σας να σας λέει από τα ξημερώματα «μαμά μαμά μαμά κοίτα αυτό, κοίτα εκείνο», εσείς του απαντούσατε: «ναι αγάπη μου, ωραίο είναι» προτού πιείτε μια ακόμα γουλιά από εκείνο το ελιξίριο που σας δίνει ζωή, χωρίς να μπαίνετε στον κόπο να κοιτάξετε αν μόλις είχε ζωγραφίσει έναν αριστουργηματικό πίνακα ή είχε βάψει τη γάτα με πράσινο μαρκαδόρο. Γιατί είναι μια στρατηγική επιβίωσης το να αγνοούμε κάποιες φορές τα παιδιά μας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τους γονείς μας. Δεν είχαν κινητά. Αλλά οι μαμάδες μας σίγουρα θα μιλούσαν με τις ώρες στο τηλέφωνο με τις φίλες τους. Το ξέρετε. Το θυμάστε. Θυμάστε το καλώδιο του τηλεφώνου να τεντώνεται και να διπλώνει, ενώ εκείνη απλωνόταν όσο περισσότερο μπορούσε στο σπίτι.
Η φλυαρία με τη Μαρία ή την Ελένη ήταν το σάουντρακ των καλοκαιρινών διακοπών σας, και αν θέλατε να δείξετε στη μαμά σας μια ζωγραφιά ή να της ζητήσετε χαρτζιλίκι για να πάρετε παγωτό, έπρεπε να προσπαθήσετε για να αποσπάσετε την προσοχή της, χοροπηδώντας και φωνάζοντας «μαμά μαμά μαμά μαμά» μέχρι που εκείνη σκέπαζε το ακουστικό του τηλεφώνου και σας μάλωνε «τώρα μιλάω στο τηλέφωνο», με εκείνη την απειλητική φωνή που σας έκανε να εκφράσετε το αίτημά σας με μια ανάσα ελπίζοντας να σας προσέξει για αρκετά δευτερόλεπτα προτού επιστρέψει στην κουβέντα της με τη Μαρία ή την Ελένη. Πράγμα που έκανε πάντα.
Θυμάστε επίσης εκείνες τις απογευματινές σαπουνόπερες; Κρατούσαν ώρες, όσο εσείς μασουλούσατε ένα σνακ ή καβγαδίζατε με τα αδέρφια σας. Οι σαπουνόπερες εκείνες ήταν η «ώρα της μαμάς», στη διάρκεια της οποίας δεν την ενοχλούσατε και αν επιχειρούσατε να το κάνετε, θα σας απαντούσε: «Τώρα βλέπω τηλεόραση! Τι θέλεις;».
Και όσο για το παιχνίδι; Οι μαμάδες τότε δεν είχαν κινητά, αλλά μας έστελναν μόνους στο δρόμο ή στην παιδική χαρά. Όσο εμείς λείπαμε, διάβαζαν στο σπίτι αισθηματικά μυθιστορήματα ή έβλεπαν τηλεόραση. Ή μπορεί να έβαζαν μπουγάδα και να μαγείρευαν.
Σε κάθε περίπτωση, και οι δικές μας μαμάδες μάς αγνοούσαν ενώ παίζαμε ποδόσφαιρο ή χτίζαμε κάστρα στην άμμο. Έτσι ήταν η παιδική ηλικία μας.
Τι κάνει λοιπόν εκείνη μαμά με το κινητό της; Ό,τι της λέει η εξέλιξη: συνοδεύει τα παιδιά της ενώ ταυτόχρονα ασχολείται με κάτι δικό της. Βλέπετε, η σύγχρονη κοινωνία τής λέει ότι δεν μπορεί να στείλει το 7χρονο μόνο του στην παιδική χαρά. Αντιθέτως το επιβλέπει από μια κοινωνικά αποδεκτή απόσταση, ενώ ανταλλάσσει μηνύματα με τη Μαρία ή την Ελένη μέσα από το messenger, βλέπει χαζά βιντεάκια με γάτες ή διαβάζει κάτι. Όλα αυτά χρησιμοποιώντας την ίδια συσκευή.
Οι μαμάδες μας θα σκότωναν για να έχουν πρόσβαση σε ένα μικρό, «μαγικό» τηλέφωνο. Που δεν έχει καλώδια και που, ας το παραδεχτούμε, πείθει το μικρό μας ότι είμαστε απόλυτα αφοσιωμένες σε εκείνο ενώ τσουλάει για πεντηκοστή φορά στην τσουλήθρα.
Το μειονέκτημα του κινητού; Η κοινωνική κριτική. Δεν δίνω δεκάρα, κοινωνία, γιατί κάνεις ακριβώς το ίδιο πράγμα, το ίδιο που έκαναν οι γονείς, οι παππούδες και οι προ-παππούδες μας. Μόνο που τώρα βγαίνει στη μορφή μιας μικρής συσκευής που χωράει στη χούφτα μας. Έχει ωραία γραφικά και φωτεινή οθόνη. Σου δίνει τη δυνατότητα να γκουγκλάρεις το κοντινότερο καφέ ενώ ταυτόχρονα επικοινωνείς με τις φίλες σου. Σε έναν κόσμο όπου δεν έχουμε αληθινούς γείτονες, αληθινές επαφές, αληθινές κοινότητες μαμάδων να βγούμε έξω, όλα αυτά μετρούν.
Σταματήστε λοιπόν να κατακρίνετε τη μαμά με το κινητό. Σταματήστε να προσποιηθείτε ότι πριν από τα κινητά δεν αγνοούσαμε ποτέ τα παιδιά μας. Εμείς απλά συνεχίζουμε μια εξελικτική αλυσίδα. Τουλάχιστον τα παιδιά μας δεν αναγκάζονται να υποστούν τηλεοπτικές εικόνες με δαιμονισμένους δολοφόνους και τρυφερές περιπτύξεις. Πιάστε λοιπόν το κινητό σας και κάντε το χωρίς τύψεις. Το μικρό σας θα είναι μια χαρά. Όπως ήσασταν κι εσείς και οι πρόγονοί μας.
