Όλοι οι γονείς θέλουν το παιδί τους να είναι «καλό». Οι περισσότεροι γονείς κάνουν ότι μπορούν για να φθάσουν αυτή την προσδοκία. Όταν υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ της προσδοκίας του γονιού και της συμπεριφοράς του παιδιού, οι γονείς καταλαμβάνονται από άγχος και καταλήγουν σε αυταρχικές ή επιτρεπτικές συμπεριφορές. Το θέμα όμως μοιάζει να μην λύνεται.
Όλο και πιο συχνά ακούμε γονείς να αναρωτιούνται «Μα γιατί συμπεριφέρεται έτσι;» «Μα τι έχω φταίξει να μεγαλώνω έναν τύραννο;» «Γιατί δεν μπορεί να παραμείνει ήσυχο 2 λεπτά;» «Πότε θα μάθει να διαβάζει μόνο του τα μαθήματά του;» Όταν ιδιαίτερα οι συμπεριφορές δυσκολεύουν και τον δάσκαλο στο σχολείο τα πράγματα γίνονται απειλητικότερα.
Συχνά παιδιά που αντιστέκονται σθεναρά στις αυταρχικές μεθόδους ή γίνονται χειριστικά στις επιτρεπτικές, χαρακτηρίζονται ως παιδιά με Διάσπαση Προσοχής ή Υπερκινητικά. Γνωστό άλλωστε το φαινόμενο της κατηγοριοποίησης των ανθρώπων και της «ταμπελοποίησης».
Η Διάσπαση Προσοχής καθώς και η Υπερκινητικότητα (συχνά συναντιόνται και τα δύο μαζί) θα μπορούσαν να αναφέρονται σε μιας νευρολογικής φύσεως πάθηση που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ελέγχου σε θέματα όπως η Προσοχή, η Παρορμητικότητα και η Κινητικότητα. Πολύ συχνά οφείλεται σε μια δυσλειτουργία στο μεταβολισμό μιας πρωτεΐνης και όταν αυτό εντοπισθεί τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους.
Είναι βέβαιο ότι πριν βιαστούμε να χαρακτηρίσουμε ένα παιδί με όποια «ταμπέλα» και ιδιαίτερα πριν φθάσουμε στην φαρμακευτική αγωγή, δοκιμάσαμε όλες τις μεθόδους;
1.Αποφύγετε να δώσετε οποιαδήποτε ονομασία στη συμπεριφορά του παιδιού γιατί στο παιδί (όπως και στον μεγάλο άλλωστε) υπάρχει η τάση να επιβεβαιώνει τον οποιοδήποτε χαρακτηρισμό του αποδίδουμε.
2.Μελετήστε. Συμβουλευτείτε ειδικούς και κατανοήστε πως αν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο υπάρχει λύση.
3.Ενθαρρύνετε την παραμικρή βελτίωση με συγκεκριμένα λόγια και όχι αφηρημένες έννοιες.
4.Βοηθήστε το παιδί να εξελίσσεται ανάλογα με το δικό του ρυθμό και δεχθείτε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει τον απόλυτα προσωπικό του ρυθμό.
5.Δώστε οδηγίες για οτιδήποτε με ΠΟΛΥ λίγα λόγια.
6.Δώστε του την ευκαιρία να επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων ΟΧΙ μεταξύ πολλών.
7.Όταν το παιδί χαλαρώνει την προσοχή του από αυτό που έχει να κάνει ΜΗΝ χρησιμοποιείτε λόγια. Ένα άγγιγμα στον ώμο, ένας ήχος που θα δημιουργήσει το χέρι σας ακουμπώντας το τραπέζι, ή μια μόνο λέξη είναι αρκετά να το επαναφέρουν στο στόχο.
8.Γίνετε ο μέντορας του παιδιού σας δίνοντας του ιδέες για το πώς θα καταφέρει αυτό που του έχει ανατεθεί προτείνοντας εναλλακτικές λύσεις.
9.Πάνω από όλα όμως δεχθείτε ότι η αυτοεκτίμηση του παιδιού σας και η σχέση σας μαζί του έχει ΠΟΛΥ μεγαλύτερη αξία από τους βαθμούς του στο σχολείο.
Αυτό που πάνω από όλα χρειάζεται να ξέρει ο γονιός είναι πως το παιδί μεγαλώνοντας θα μάθει να χειρίζεται την ιδιαιτερότητά του αυτή και σιγά-σιγά τα συμπτώματα θα σταματήσουν, θα ελαχιστοποιηθούν. Μια άλλη πιθανότητα είναι να μάθει ο ίδιος ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει να διαχειρίζεται την ιδιαιτερότητά του αυτή. Αλήθεια έχετε δει κανέναν ενήλικα να πηδά από καρέκλα σε καναπέ ατελείωτα;
Μία άλλη παράμετρος που συχνά παραμένει απαρατήρητη είναι ότι κάθε γενιά έχει σημαντικές διαφορές συμπεριφορών από την προηγούμενη ή την ακόμα πιο πίσω. Είναι γνωστή η ρήση … «Εμείς στα χρόνια μας ….» Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν και χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις λειτουργικές αλλαγές μαζί με τις μη λειτουργικές.
Υπάρχουν σήμερα παιδιά που ίσως θα χαρακτηρίζονταν με Διάσπαση Προσοχής ή Υπερκινητικά και διαθέτουν τόσο υψηλό IQ και φέρουν τέτοια εσωτερική γνώση που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστούν παιδιά με πολυδιάστατη αντίληψη.
Γιατί θα πρέπει πάντα να δίνουμε μια αρνητική χροιά σε κάθε διαφορετικό και όχι μια θετική; Έχουμε σκεφθεί άραγε πως ένα παιδί που έχει αυτή την πολυδιάστατη αντίληψη, του είναι αδύνατον να ασχοληθεί μόνο με ένα πράγμα κάθε φορά; Έχουμε ενθαρρύνει ένα ιδιαίτερα κινητικό παιδί ας πούμε, να χορεύει την ώρα που μαθαίνει την Ιστορία του ή να κάνει κατακόρυφο την ώρα που χρειάζεται να παπαγαλίσει τα Θρησκευτικά του;
Του έχουμε ίσως δώσει στα χέρια του ένα μαλακό μπαλάκι να παίζει καθώς γράφει την αντιγραφή του; Του επιτρέπουμε να ακούει μουσική καθώς διαβάζει; Του δίνουμε την επιλογή να κάνει τα μαθήματά του με πολλά μικρά διαλείμματα; Το μεγαλύτερο ποσοστό των γονιών και των δασκάλων αν θέλουν να είναι ειλικρινής θα απαντήσουν ΟΧΙ στις παραπάνω ερωτήσεις.
Ας τις δοκιμάσουμε μαζί με την αμέριστη αγάπης μας, τον σεβασμό μας σ’ αυτό το πλάσμα που είναι διαφορετικό από το αδερφάκι του, την ενθάρρυνσή μας και την πλήρη και άνευ όρων αποδοχή μας.
Θα τολμήσω να πω δε ας σεβαστούμε την κρίση του αγνοώντας πως εκείνο είναι μικρό και εμείς μεγάλοι και θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο. Δεν θα έπρεπε τίποτα. Χρειάζεται απλώς να δούμε πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας χαρούμενη έστω και μέσα στις δυσκολίες που κρύβει η καθημερινότητά της.
Ας σημειωθεί ακόμη πως η συμβουλή ενός ομοιοπαθητικού γιατρού θα είναι ιδιαίτερα βοηθητική για διαγνωσμένα περιστατικά.
