Τα αυθόρμητα στιγμιότυπα καταγράφουν όμορφες και ξεκαρδιστικές στιγμές, όπως μια φούσκα που περιβάλλει τα πρόσωπα των κοριτσιών του ή μια φωτογραφία της μικρής του κόρης στο τραπέζι, που κοιμάται μπροστά από μια μεγάλη πίτσα.
«Απλά πατάω το κλείστρο όταν η στιγμή είναι κατάλληλη κατά τη διάρκεια της ζωής της οικογένειάς μου», εξηγεί ο Noguchi στο Colossal. «Σίγουρα ακούω ένα είδος μουσικής κάνοντας κλικ στο κλείστρο, στις απρόσμενες στιγμές που υπάρχουν. Είναι σαν αυτοσχεδιασμοί στη Jazz. Όπως ο Eric Dolphy είπε: Αν το χάσω, θα έχει φύγει στον αέρα, δεν θα μπορέσω ποτέ να το καταγράψω ξανά».
Ο Noguchi εμπνεύστηκε να ξεκινήσει να καταγράφει τις καθημερινές στιγμές των παιδιών του όταν έχασε τον πατέρα του από καρκίνο του πνεύμονα το 2017. Όταν μάζευε τα πράγματα του πατέρα του, βρήκε φωτογραφίες της δικής του παιδικής ηλικίας που δεν είχε δει ποτέ πριν και τις είχε τραβήξει η μητέρα του.
Αυτές οι φωτογραφίες τον ενέπνευσαν να ξεκινήσει μια πιο περιεκτική τεκμηρίωση της ζωής της δικής του οικογένειας. «Αν κάποιος με ρωτήσει,”Είναι αυτές οι φωτογραφίες τέχνη ή ζωή;” Θα του απαντήσω ότι η ζωή είναι τέχνη», εξηγεί. «Ποτέ δεν αποκάλεσα τις φωτογραφίες μου ως τέχνη, αλλά σίγουρα μου δείχνουν αυτό που νιώθω ότι θα έπρεπε να είναι η τέχνη».
