Βρέφη ντυμένα σαν μπομπονιέρες. Αγοράκια ντυμένα σαν μικροί επιχειρηματίες, κοριτσάκια ντυμένα σαν σε επίσημο πάρτι.
Γονείς να φωνάζουν υστερικά, «πρόσεχε μην λερωθείς», «μην τρέχεις, θα ιδρώσεις», «θα σκίσεις τα ρούχα σου έτσι που κυλιέσαι», λες και τα μικρά παιδάκια έχουν επιλέξει μόνα τους τι να φορέσουν, η έχουν πει στους γονείς τους πως θα πάνε για να φάνε, να πιουν την μπυρίτσα με τους φίλους τους, καπνίζοντας πούρα και μιλώντας για το χρηματιστήριο, την διεθνή πολιτική, και την εξοικονόμηση καυσίμων σε λογική τιμή αγοράς που έχει το νέο αμάξι του συναδέλφου.
Παιδιά που θυσιάζονται στον βωμό του «χαριτωμένου» από την πρώτη ίσως μέρα της γέννησης τους. Από γονείς, είτε γιατί πιστεύουν πως μεγαλώνουν τον εαυτό τους με τρόπο που οι ίδιοι δεν μεγάλωσαν, από γονείς που επιθυμούν την αναγνώριση μέσω του παιδιού-προτύπου που έχουν αναθρέψει, γονείς που το όνομά τους στον κύκλο τους είναι πιο σημαντικό από την ευτυχία του παιδιού τους.
Και μετά στο σχολείο, στο βωμό και πάλι του «χαριτωμένου» με την συγκατάθεση, ή με την απαίτηση θα έλεγα καλύτερα των γονιών, να εκπαιδεύονται για να παρουσιάσουν το υπερθέαμα σε μια γιορτή, βασανίζοντας ουσιαστικά μικρά παιδάκια να ακολουθήσουν ρυθμό, βήμα, στίχο, σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ σε βαθμό που ακόμα και οι ενήλικες δεν αντέχουν.
Και από την άλλη, να σου και οι διαμαρτυρίες και οι πορείες για την κακοποίηση των ζώων, αφού αυτό προστάζει η μόδα του σήμερα, η παρέα, η selfie για το facebook, αδιαφορώντας για την καθημερινή κακοποίηση που υποχρεώνουν οι ίδιοι τα παιδιά τους.
Κακοποίηση σωματική, με μια κορδέλα να σφίγγει το κεφάλι γιατί το παιδί είναι «χαριτωμένο», με τρύπες στα αυτιά για να μην λέει ο κόσμος πως μοιάζει με αγοράκι, ρούχα-μπομπονιέρες και ας είναι το πλέον άβολο για ένα παιδί.
Και παράλληλα ξεκινάει και η συναισθηματική κακοποίηση…
«Μην λερωθείς»,
«Μην τρέχεις με αυτά τα παπούτσια»,
«Μην βγάλεις την κορδέλα σου»,
«Θα χαλάσεις το χτένισμά σου» και τόσα άλλα που λέγονται καθημερινά.
Θυσιάσαμε την παιδικότητα των παιδιών στο βωμό του «χαριτωμένου», της επιτυχίας, της προβολής και της βιτρίνας. Δημιουργούμε χαριτωμένα παιδιά, μα παράλληλα μελλοντικά δυστυχισμένους ενήλικες. Έχουμε ίσως ξεχάσει τι ζητούσαμε εμείς ως παιδιά, και ίσως έχουμε ξεχάσει πως και εμείς ήμασταν κάποτε παιδιά.
Και τα παιδιά δεν τα νοιάζει η βιτρίνα, εκτός αν ο γονιός τους νοιάζεται για αυτήν, τα παιδιά δεν τα νοιάζει να είναι χαριτωμένα, εκτός αν οι γονείς τους νοιάζονται για αυτό, τα παιδιά δεν νοιάζονται για το τι θα πει ο κόσμος, εκτός αν οι γονείς τους νοιάζονται για αυτό.
Το μόνο που πρέπει να νοιάζει τα παιδιά είναι η δική τους ευτυχία και όχι των γονιών τους. Και επειδή ως σημαντικοί άλλοι που είναι οι γονείς, τα παιδιά θέλουν να τους κάνουν να νιώθουν ευτυχισμένοι.
Οπότε χρειάζεται μεγάλη προσοχή από τους γονείς στο τι θα δείξουμε στα παιδιά μας, ποιανού είναι ποιο σημαντική η ευτυχία για αυτά. Η δικιά τους ή η δικά μας;
Ας μην φορτώνουμε τη δική μας ευτυχία στις μικρές πλάτες και στα μικρά χέρια των παιδιών μας. Το μόνο που χρειάζονται πραγματικά είναι η αποδοχή μας για αυτό που είναι, για αυτό που γεννήθηκαν να είναι.
