«Μπαμπάς», μια λέξη εξίσου γλυκιά όπως η λέξη «μαμά». Για ένα κορίτσι ο μπαμπάς, είναι λατρεία, αγάπη… πώς να το πω… έρωτας!
Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου
Και ποιο κορίτσι δεν αγαπά τον μπαμπά του. Και ποιο (τουλάχιστον από τα κορίτσια της γενιάς μου) δεν τον φωνάζει ακόμη και στα 31 της «μπαμπούλη», «μπαμπουλίνο μου» και άλλα χαϊδευτικά ονόματα.
Εγώ προσωπικά έτσι κάνω. Με τον μπαμπά μου έχω έρωτα μεγάλο. Για εμένα δεν είναι μόνο μπαμπάς αλλά και φίλος, κολλητός μου. Πάντα κουβέντιαζα για τα πάντα μαζί του και ποτέ δεν άπλωσε το χέρι του πάνω μου. Ούτε μια φορά. Ούτε για πλάκα. Ούτε για αστείο. Ίσως φταίει το νεαρό της ηλικίας του, (έχουμε μόνο 22 χρόνια διαφορά) που πάντα τον κρατούσε προσγειωμένο και απλό.
«Εγώ και ο μπαμπάς μου»
Πάντα συμμεριζόταν τους λόγους για τους οποίους έκανα κοπάνα, όταν έπαιρνε στα χέρια του τους ελέγχους μου και έβλεπε τις αδικαιολόγητες απουσίες και πάντα δεν μου μίλαγε όταν είχα νεύρα, πόσο μάλλον τις δύσκολες μέρες της εφηβείας. Ακόμη και τώρα όμως έτσι είναι. Δεν μου έχει φωνάξει ούτε μια φορά και ας τον έχω στεναχωρήσει αρκετές φορές. Τώρα βέβαια, εκτός από εμένα στην καρδιά του έχει και την κόρη μου. Όταν τους βλέπω να παίζουν μαζί, θυμάμαι τα δικά μου παιδικά χρόνια. Όταν ακόμη και εκείνος ήταν έφηβος. Δεν είναι και εύκολο να αποκτάς παιδί στα 22 σου χρόνια, με γονείς αυστηρούς. Ή μάλλον με μια μαμά αυστηρή γιατί ο πατέρας του μπαμπά μου, ο παππούς μου, ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Άλλη πάστα. Μάλλον από αυτόν πήρε. Πότε δεν φώναζε και ποτέ δεν μάλωσε τα παιδιά του, εν αντιθέσει με τη γιαγιά μου που τον μπαμπά μου τον είχε κρεμάσει μια φορά από μια ελιά, ανάποδα.
«Ο μπαμπάς μου και η κόρη μου»
Μιλώντας για μπαμπάδες, δεν θα πρέπει να αμελήσω τον άλλο μου παππού. Τον πατέρα της μαμάς μου. Έναν άνδρα αυταρχικό, που φώναζε αλλά και χτύπαγε για να γίνει κατανοητός στις κόρες και το γιο του. Ήθελε τα κορίτσια του να είναι αυτό που λέμε «τύπος και υπογραμμός»! Να βγαίνουν από το σπίτι και να τις καμαρώνουν για το ήθος και τις αρχές τους. Φανταστείτε το ύφος του, όταν ο μπαμπάς μου παντρεύτηκε τη μαμά μου όταν εκείνη ακόμη ήταν 16!
Υπάρχουν μπαμπάδες και μπαμπάδες. Κάποτε οι άνδρες δεν επενέβαιναν στην φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών τους, άφηναν τα πάντα επάνω στη σύζυγό τους. Άλλωστε αυτός ήταν ο ρόλος του πατέρα. Να είναι εκείνος που θα δουλεύει, που θα φέρνει τα χρήματα στο σπίτι και η γυναίκα να φροντίζει και να περιποιείται τα παιδιά. Παλαιότερα οι απαιτήσεις ήταν πιο δεδομένες και πιο ξεκάθαρες. Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι περισσότεροι έχουν ενεργό ρόλο. Ζουν την πατρότητα στο μέγιστο. Πέρασαν οι εποχές που ο πατέρας ήταν εκείνος που φρόντιζε για τα αναγκαία στο σπίτι, φορτώνοντας όλα τα υπόλοιπα στους ώμους της γυναίκας. Ο σύγχρονος μπαμπάς έχει μια υπεύθυνη και συναισθηματική σχέση με το παιδί, παίζει μαζί του, ασχολείται μαζί του, το κρατά για να δουλέψει η γυναίκα του, αναλαμβάνει να το πάει στις δραστηριότητες, μιλάει μαζί με το παιδί του, συνεργάζεται με τη γυναίκα του ώστε να υπάρχει μια υγιής ανατροφή του παιδιού τείνοντας να εξαφανίσει εντελώς τον παλιό ρόλο του «αρχηγού» της οικογένειας.
Έτσι είναι οι περισσότεροι σημερινοί μπαμπάδες και έτσι είναι και ο σύζυγός μου και πατέρας της κόρης μου. Παίζει μαζί της, την κάνει μπάνιο, της βάφει τα νύχια, τη χτενίζει, την ντύνει, την περιποιείται, κάνουν βόλτα μαζί, παίζουν μπάσκετ μαζί, τσακώνονται πού και πού και δεν χαλάει ο ένας στον άλλο χατίρια.
Νιώθω τυχερή που η κόρη μου έχει έναν μπαμπά, έναν ήρωα, που την αγαπά και τη νοιάζεται τόσο πολύ. Άλλωστε αυτό ήθελα. Ήθελα να παντρευτώ έναν άνδρα, που θα μοιάζει στον δικό μου ήρωα. Τον δικό μου μπαμπά.
