Ένας αμερικάνος πατέρας, γνωστή περσόνα των social media ανεβάζει συχνά πυκνά στη σελίδα του βίντεο με θέμα τους δυο γιους του. Σ’ ένα συγκεκριμένο δηλώνει στον 5 ή 6 ετών γιο του πως θα τον αποδέχεται πάντα, ό,τι κι αν κάνει στη ζωή του, ότι κι αν διαλέξει, όποιο παιχνίδι κι αν προτιμήσει, όπως κι αν ζήσει. Αφορμή για το βίντεο ένα ταξίδι σε κατάστημα παιχνιδιών και η κούκλα Barbie που διάλεξε ο γιος του, επιλογή την οποία ο πατέρας του Mikki Willis αποδέχτηκε χωρίς κανένα ενδοιασμό.
Αναρωτιέμαι ένα θα ήταν τόσο εύκολο για τον καθένα ν’ αποδεχτεί μια πράξη του παιδιού του όταν είναι τόσο αντίθετη με τ’ αναμενόμενα, μ’ αυτά που έχει εκπαιδευτεί ο καθένας μας να περιμένει από τους άλλους. Κάποια φορά, πριν καιρό, είχα πάρει κατά λάθος φανελάκια για κορίτσι στο νούμερο του 7χρονου γιου μου. Ο άντρας μου, μόλις του το είπα δηλώνοντας πως απλώς θα τα φοράει κάτω από τα ρούχα γιατί δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα, δυσαρεστήθηκε. «Όχι, δε θέλω να τα φοράει ρε συ, κράτα τα για τη μικρή», μου είπε, προσπαθώντας να παραμείνει ψύχραιμος και χωρίς να το αναλύσει πολύ.
Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος σαν το ανοιχτόμυαλο και προοδευτικό κατά τ’ άλλα στεφάνι μου, δεν μπορεί ν’ αποδεχθεί πως ο γιος του θα φοράει «κοριτσίστικα» φανελάκια, ας σκεφτούμε πόσο εύκολο είναι για τον καθένα από εμάς, σε μια παραδοσιακή κοινωνία σαν την ελληνική, ν’ αποδεχθεί την επιλογή μιας κούκλας Barbie από το παλικάρι του. Βλέπετε, τελικά δεν είναι τόσο απλό αυτό που κάνει ο Mikki Willis στο βίντεό του. Είναι όμως τόσο, μα τόσο σημαντικό.
Τα πορίσματα τελευταίων σχετικών ερευνών δεν έχουν καταλήξει σε συγκεκριμένα αίτια για τη διαμόρφωση της σεξουαλικής μας ταυτότητας. Αυτό σημαίνει ότι γεννιόμαστε ή γινόμαστε ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι και bisexual και σ’ αυτό το συμπέρασμα θα προσέθετα πως δεν έχουν και τόση σημασία τα αίτια διαμόρφωσης της σεξουαλικής ταυτότητας, αλλά το πώς διαχειριζόμαστε εμείς, τα παιδιά μας και οι γύρω μας, την ίδια τη σεξουαλική ταυτότητα. Το πιο σημαντικό για μένα, ως μητέρα, είναι να μεγαλώσω ένα παιδί που θ’ αποδέχεται πάνω απ’ όλα τον εαυτό του. Γι’ αυτό το λόγο είναι σημαντικό να το αποδεχτώ πρώτο εγώ.
Οι περισσότερες ψυχολογικές θεωρίες που θα διαβάσουμε επιβεβαιώνουν πως ένας άνθρωπος είναι ευτυχισμένος ακριβώς όταν αποδέχεται τον εαυτό του. Μας λένε ακόμα πόσο σημαντική είναι η σχέση ενός παιδιού με τη μητέρα του στη διαδικασία διαμόρφωσης της αυτοπεποίθεσης και της προσωπικότητάς του. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο δύσκολη είναι η ζωή για ένα παιδί που ίσως, από την προεφηβεία ακόμη, βλέπει τον εαυτό του σαν «διαφορετικό» από τα αναμενόμενα και επιπρόσθετα απορρίπτεται απ’ τους γονείς του.
Για τους παραπάνω λόγους θα πρότεινα ν’ ακολουθήσουμε όλοι μας, εάν προκύψει αυτή η ανάγκη, το παράδειγμα του αγαπητού Mikki Willis. Είτε πρόκειται για Barbie, είτε για αυτοκινητάκι, είτε για μουσική, είτε για ρούχο, είτε για φίλο, είτε για σύντροφο, ό,τι κι αν διαλέξει το παδί μας εμείς να του χαμογελάσουμε, να το ρωτήσουμε εάν είναι ευχαριστημένο με την επιλογή του, να του πούμε πως εμείς πάντα θα το στηρίζουμε και, πάνω απ’ όλα, να το αγαπάμε. Και να του το δείχνουμε.
Μαρία Γραμματικοπούλου
