Ποια είναι άραγε η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα ένας γονιός; Σήμερα που – κακά τα ψέματα – οι μάσκες πέφτουν, οι άνθρωποι ταπεινώνονται, τα όνειρα που γαλούχησαν τις περασμένες γενιές γκρεμοτσακίζονται, τα μοτίβα που στήριξαν το οικοδόμημα της απατηλής ευμάρειας ξεφτίζουν… Πού να στηριχτείς για να είσαι σε θέση να στηρίξεις το παιδί σου; Πού αλλού παρά μόνο στην αλήθεια…. Στην εσωτερική αλήθεια που έχει το κουράγιο να κοιτάξει κατάματα το πρόσωπο του γιου και της κόρης σου και να αποδεχτεί το σωστό και το λάθος. Στην αλήθεια που αναγνωρίζει το μύθο και την αυταπάτη. Στην αλήθεια που, στο όνομα της ανθρωπιάς και της αγάπης, κάνει την υπέρβαση και ξαναβρίσκει την ομορφιά της ζωής. Γιατί η ζωή εξακολουθεί να έχει ομορφιές ακόμα και μέσα στις δυσκολίες.
Το κείμενο του συγγραφέα Γιώργου Λίλλη που ακολουθεί έχει πολλά να μας πει:
Κάποιος μαθητευόμενος ρώτησε τον Σούφι Ναν Τσουάν: «Ποιο είναι το μονοπάτι;»
Ο Ναν Τσουάν δήλωσε: «Η καθημερινή ζωή είναι το μονοπάτι.»
Ο μαθητευόμενος ρώτησε: «Μπορεί να μελετηθεί;»
Ο Ναν Τσουάν είπε: «Αν προσπαθήσεις να το μελετήσεις, θα απομακρυνθείς από αυτό.»
Ο μαθητευόμενος ρώτησε: «Αν δεν το μελετήσω, πώς μπορώ να ξέρω ότι είναι το μονοπάτι;»
Ο Ναν Τσουάν δήλωσε: «Ο δρόμος δεν ανήκει στον κόσμο της αντίληψης, επίσης δεν ανήκει στον κόσμο της μη-αντίληψης. Η γνώση είναι μια αυταπάτη και η μη-γνώση είναι παράλογη. Αν θέλετε να φτάσετε στο αληθινό μονοπάτι, πέρα από κάθε αμφιβολία, δώστε στον εαυτό σας την ελευθερία του ουρανού. Μην το ονομάσετε ούτε καλό, ούτε όχι-καλό.»
Μαξιμίλιαν, η απόφαση μου να σου γράψω, υποκινείται από την επιθυμία που είχα πάντα να είχα ένα γράμμα και του δικού μου πατέρα, ένα γράμμα που θα πρόστρεχα σε δύσκολες στιγμές για να βρίσκω τις χαμένες μου ισορροπίες. Ίσως απαιτώ από τον πατέρα μου πράγματα που τον υπερβαίνουν, ποτέ εξάλλου δεν ήταν των πολλών λόγων. Είναι κι αυτό όμως μια είδους διδαχή, αν σκεφτείς εμάς που έχουμε ευχέρεια στις λέξεις και σπαταλήσαμε υπερβολικά θα έλεγα μελάνι για να εξηγήσουμε όταν οι πράξεις οι ίδιες έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο.
Η ανάγκη μου να σου γράψω, ξεκινά από αυτή την ανικανότητά μου να παραμένω πάντα σταθερός στις αξίες μου, να μην παρασύρομαι, να μην κρύβομαι πίσω από το μικρό μου δαχτυλάκι. Εδώ και δέκα χρόνια που συντροφεύεις την ζωή μου, ομολογώ πως με έχεις διδάξει πολύ περισσότερα από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει και σκονίζονται στα ράφια της υπερφορτωμένης μου βιβλιοθήκης.
Αυτό το γράμμα λοιπόν, δεν θα είναι διδακτικό, ούτε κάποια προφητεία για το μέλλον, μιας και το μέλλον σου ανήκει. Σε αυτό το γράμμα δεν μπορώ να παριστάνω τον δάσκαλο. Θα ήταν σαν να υποδυόμουν έναν ρόλο που δεν μου ταιριάζει και θα κατέληγα να λέω ψέματα. Και η πρόθεσή μου είναι να μην μιλήσω με υπεκφυγές κι ας είσαι μικρός και μπορεί να μου καταλογιστεί ότι ρίχνω σκοτάδι στον φωτεινό και εύθραυστο κόσμο σου.
Προτιμώ να γνωρίζεις τις ραγισματιές, κυρίως τις δικές μου ραγισματιές. Μερικές θα σε ακολουθήσουν αναπόφευκτα ως επακόλουθο των δικών μου πράξεων.
Γνωρίζω πολλούς γονείς που θα ήθελαν τα παιδιά τους να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που εκείνοι απέτυχαν να ζήσουν. Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή. Περιμένω στωικά την ώρα που θα σπάσεις το αβγό, θα διαλύσεις τον προστατευτικό κλοιό και θα συνεχίσεις μόνος το ταξίδι.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα είμαι στο πλάι σου, πως δεν επιθυμώ να συνεχίσουν να μας ενώνουν οι σχέσεις που έχουμε καλλιεργήσει και οι δυο όλο αυτό τον καιρό. Αυτό που θέλω είναι να γίνεις μονομάχος στη δική σου αρένα.
Σαν πατέρας νιώθω ένα βάρος από το άγχος το πως θα πορευτείς στην ζωή. Κι αυτό το άγχος με έχει οδηγήσει πολλές φορές να μιλώ με στερεότυπα. Λες και δεν υπήρξα παιδί κι εγώ κάποτε. Δεν βαριόμουν στο σχολείο, δεν έκανα τρέλες, δεν έφτασα στα όρια για να δοκιμάσω τις αντοχές τους και συνάμα τις δικές μου αντοχές. Πιάνω τον εαυτό μου να σε δασκαλεύω για πράγματα που ο ίδιος δεν ακολούθησα ποτέ, σαν κάποιον που προτρέπει κάποιον να μην καπνίζει ενώ εκείνη την στιγμή μπροστά του ανάβει τσιγάρο. Ευτυχώς αυτές είναι σπάνιες οι φορές που με πιάνω να παριστάνω τον σοφό μπροστά σου. Αφού το ξέρουμε και οι δύο πόσο τρωτοί, πόσοι άπειροι είμαστε όλοι μας.
Εδώ και αρκετό καιρό, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να σου λέω πάντα την αλήθεια. Πολλοί με κατηγόρησαν ότι μ΄ αυτό τον τρόπο ραγίζω τον εύθραυστο γεμάτο αθωότητα κόσμο σου. Γνωρίζω όμως πως η αθωότητα δεν υφίσταται πια σαν έννοια. Όχι στην εποχή μας. Ακόμα κι εσείς τα παιδιά βιώνεται τόσους θανάτους (συμβολικούς εννοώ στην προκειμένη περίπτωση) που δεν μπορεί να υπάρξει το αθώο εκείνο βλέμμα πάνω στα πράγματα. Η αθωότητα κατοικεί βαθιά μέσα στα αισθήματά μας, το πως αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, δεν είναι όπως πιστεύεται μια αφελή αισθηματική ματιά.
Όταν χώρισα με την μαμά σου, όταν ένιωσες την απουσία μου, όταν ένιωσα την απουσία σου, ήμασταν και οι δυο έτοιμοι εδώ και καιρό για να αντιμετωπίσουμε τις μοναξιές μας. Πόσες φορές δεν μου έδειξες κατάμουτρα χωρίς υπεκφυγές (μια λέξη που δεν γνωρίζουν τα παιδιά και γι΄ αυτό τα σέβομαι) τα λάθη μου, τις ανασφάλειές μου που με οδηγούσαν να παριστάνω τον κλόουν. Πόσες φορές από την άλλη δεν με παρηγόρησες χωρίς λόγια, με ένα φιλί. Δεν χρειάζονται πολλά για να υπάρξει μια δίοδος αληθινής επικοινωνίας. Και φυσικά τα πολλά λόγια δεν βοήθησαν ποτέ.
Ο κόσμος μου, αυτός που σε έφερα δεν ήταν ποτέ αθώος. Γιατί να απαιτώ την αθωότητα από ένα μικρό παιδί; Ο κόσμος μου έχει εφεύρει έναν τέλειο τρόπο για να σκοτώνει όνειρα, συνειδήσεις, δημιουργώντας ανθρώπους πιόνια, χωρίς το σθένος μιας φλογισμένης ψυχής. Αν θα ευχόμουν κάτι για σένα, δεν είναι να γίνεις ένας πετυχημένος στην κοινωνία, με ένα σπουδαίο επάγγελμα που θα σου αποφέρει χρήματα και σιγουριά (ας γελάσω), ούτε ένας πετυχημένος οικογενειάρχη. Αυτό που εύχομαι είναι να κρατήσεις την φλόγα αυτή μέσα σου και να την υπερασπιστείς με νύχια και δόντια για να μην σβήσει.
Πολλοί θα προσπαθήσουν να την σβήσουν, ίσως κι εσύ ο ίδιος κάποτε. Κράτα την φλόγα. Μην μαγεύεσαι από τις Σειρήνες.
Ίσως σου φαίνεται πως με έχουν κυριέψει οι τύψεις, αλλά δεν είναι έτσι. Οι επιλογές στην ζωή μας, λανθασμένες ή σωστές αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν απολογούμαι. Εξάλλου ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από άσχημες εικόνες. Η ομορφιά καιροφυλακτεί παντού. Το ότι συνέβαλα στο να υπάρχεις είναι κι αυτή μια μικρή πινελιά στην παλέτα της ζωής.
Έχουμε πολλά να δώσουμε ο ένας στον άλλο.
σε φιλώ
ο μπαμπάς σου
