Η αλήθεια είναι μία: Πως οι περισσότεροι μεγαλώσαμε μέσα στα στερεότυπα. Τι πρέπει να κάνουν οι άντρες, πώς πρέπει να είναι οι γυναίκες. Και τι κερδίσαμε; Μόνο καταπιεσμένα συναισθήματα.
Και τα χρόνια πέρασαν, γίναμε ενήλικες, αποκτήσαμε παιδιά και να τώρα, τους λέμε τα ίδια πράγματα που ακούγαμε κι εμείς μικροί. Για ψεύτικους αντρισμούς, χαριτωμένα θηλυκά και ψυχολογικούς μπαμπούλες.Υποτίθεται ότι η σημερινή γενιά μπαμπάδων και μαμάδων είμαστε πιο ανοιχτόμυαλοι, πιο ενημερωμένοι, πιο κοντά στα παιδιά μας, έτσι δεν είναι;
Τι γίνεται όμως στην πράξη; Πόσες φορές έχετε πει στον γιο σας τη φράση «Μην κλαις! Οι άντρες δεν κλαίνε!»; Για σκεφτείτε λίγο…
Οι ειδικοί λένε ότι τα αγόρια είναι πιο ευαίσθητα από τα κορίτσια. Μάλιστα ως μωρά αλλά και μέχρι τα 4 τους χρόνια κλαίνε περισσότερο και παρηγοριούνται πιο δύσκολα σε σχέση με τα κορίτσια.
Και αν αναρωτιέστε τι αλλάζει μετά τα 4, όχι δεν είναι η ευαισθησία τους που μειώνεται αλλά η αίσθηση της ντροπής που αυξάνεται. Ντρέπονται να κλαίνε, μην τους δει κανένας.
Όταν το παιδί στεναχωρηθεί, θα κλάψει.
Όταν πέσει και χτυπήσει, όταν πονέσει, θα κλάψει.
Γιατί να μην μπορεί ένας άνθρωπος, όποιας ηλικίας, να εκφράζει ανοιχτά το πώς νιώθει;
Ας ξεφύγουμε επιτέλους από τα στερεότυπα μέσα στα οποία μεγαλώνουν δυστυχισμένα παιδιά. Τα παιδιά θέλουν αγάπη και κατανόηση. Αφήστε τα να κλάψουν γιατί εάν δεν εκτονώσουν τη λύπη τους ποτέ δεν θα μπορέσουν αληθινά να εκφράσουν τη χαρά τους.
