Φανταστείτε ότι θέλετε να προσφέρετε, να δώσετε ένα δώρο σε κάποιον. Ας υποθέσουμε ότι για τον σκοπό αυτό σχεδιάζετε να επισκεφτείτε ένα ανθοπωλείο και να αγοράσετε ένα λουλούδι ή ένα μπουκέτο λουλούδια. Πολύχρωμα! Φανταχτερά!
Ήδη πριν καν το δώρο σας φτάσει στον άλλον -τον αποδέκτη, τον εκλεκτό- εσείς θα νιώσετε την ευφορία της προσφοράς. Την ευχαρίστηση του να κάνεις κάτι καλό. Η φαντασίωση του χαμόγελου στο πρόσωπο του άλλου, προφταίνει να προσφέρει σε εσάς το πρώτο χαμόγελο.
Η προσδοκία της χαράς, της ευτυχίας, είναι ευφορική. Κάποτε λέγαμε «χαμογελάτε είναι μεταδοτικό» και πιο παλιά »κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό»… Τώρα μπορούμε να πούμε κάτι περισσότερο, ακολουθώντας τα σημεία των καιρών: »Η επένδυση στην ευτυχία έχει εγγυημένη απόδοση – αρκεί να τολμήσεις!».
Το καλό, η χαρά, η προσφορά, η αλληλεγγύη, έχουν δράση αντικαταθλιπτική, καλλιεργούν το πνεύμα και τη φαντασία, διεγείρουν τα συναισθήματα. Και το σπουδαιότερο: μας συνδέουν με τους άλλους, τους συνανθρώπους μας. Μας επαναπροσδιορίζουν ως όντα κοινωνικά, αλληλέγγυα, προσανατολισμένα στην πρόοδο και την ανάπτυξη.
Γιατί να μην είμαστε έτσι και με τα παιδιά μας;
Τα παιδιά μας είναι μόνο μια φορά μικρά. Μπορεί να είναι πάντα για εμάς παιδιά, όμως μικρά παιδιά είναι στην πραγματικότητα μόνο μια φορά. Και τότε διαμορφώνουν χαρακτήρα, προσωπικότητα, συνειδήσεις. Και τότε είμαστε απαραίτητοι παιδαγωγοί και συνοδοιπόροι στη ζωή τους. Η φυσική παρουσία ενός γονιού δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα υποκατάστατο. Ούτε τα δώρα, ούτε τα παιχνίδια, ούτε τα λεφτά… Ούτε οι καλύτεροι δάσκαλοι, ούτε τα πιο ωραία ταξίδια… Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς ως φυσική παρουσία, το λόγο τους, το σώμα τους, τη μορφή τους. Χρειάζονται την αγκαλιά, μια καλή κουβέντα ή απλώς να είμαστε εκεί να κοιτάμε που θα παίζουν με τους φίλους τους. Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από το σχολείο να μας πουν πώς πέρασαν, να φάμε όλοι μαζί, να πάμε μια βόλτα. Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από την βόλτα, από το φροντιστήριο, από ένα πάρτι. Μας θέλουν δίπλα τους σαν στήριγμα, να «βάζουμε πλάτη» στα ξεκινήματά τους.
Προφανώς όσο μεγαλύτερα γίνονται μας χρειάζονται λιγότερο, ίσως κάποια στιγμή να μην μας θέλουν καν- και αυτό φυσιολογικό είναι. Θα έρθει όμως με την ώρα του. Θα έρθει όταν πραγματικά θα θέλουν να μείνουν μόνα τους. Να σταθούν στα δικά τους πόδια, στις δικές τους δυνάμεις. Και τότε εμείς οι γονείς, σιγά σιγά πρέπει να τους δώσουμε το χώρο να δράσουν όπως τα ίδια επιθυμούν, όπως νομίζουν, περιορίζοντας τον ρόλο μας σε αυτόν του έμπιστου συμβουλάτορα..
Μέχρι τότε όμως ας δηλώσουμε παρόντες. Στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές τους, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες.
