Να’μαι και πάλι…Είχα καιρό να γράψω. Δεν ήξερα τι. Τυχαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες. Και μιας και είπα οικογένειες, το θέμα μου σήμερα έχει να κάνει με μια ιστορία. Παλιά και νομίζω διδακτική…
Ήτανε που λέτε μια οικογένεια πολύ αγαπημένη. Αυτός, ένας επιτυχημένος 30άρης, έξυπνος, μορφωμένος και σοβαρός. Αυτή, μια πανέμορφη 28χρονη γυναίκα, δυναμική και με υπέροχη αίσθηση του χιούμορ. Το ωραίο αυτό ζευγάρι συμπλήρωνε ένα παιδί. Ένας μπόμπιρας που γεννήθηκε ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο, μέσα σε δάκρυα χαράς και γέλια…
Το ζευγάρι έπειτα από την γέννηση του μικρού έκανε όνειρα για το μέλλον. Πως θα το ονομάσουν, πως θα το μεγαλώσουν, πότε θα πει την λέξη “μπαμπά”, “μαμά” και πάει λέγοντας…Μια προέκταση του εαυτού τους, έλεγαν ότι ήτανε ο μικρός… Αυτό που δεν σκέφτηκαν, ήταν πως ένα παιδί δεν είναι μια προέκταση αλλά… μια παρθένα έκταση που θέλει την ανάλογη καλλιέργεια για να μεγαλώσει και να βγάλει καρπούς…Όπως ακριβώς τα λουλούδια…
Με τον καιρό, το αγαπημένο ζευγάρι κατάλαβε πως το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Και πως η ευθύνη της ανάθρεψης του είναι τεράστια.
Τα οικονομικά προβλήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο και οι τσακωμοί δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους… Ο πατέρας έχασε την δουλειά του και η μητέρα είχε κλειστεί στον εαυτό της θεωρώντας πως ο σύζυγος της την παραμελούσε. Απ την άλλη ο άντρας του σπιτιού σκεφτόταν πως η γυναίκα του δεν τον βοηθάει όσο πρέπει και πως κοιτάει μονάχα πως θα κουράζεται λιγότερο αδιαφορώντας πολλές φορες ακόμη και για τον μικρό…
Τα χρόνια περνούσαν και τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Μια εξωσυζυγική σχέση του πατέρα ήταν η αφορμή που…ξεχείλισε το ποτήρι και έφερε το τέλος στον γάμο του με την μητέρα του μπόμπιρα που αν και μικρός καταλάβαινε πολλά…”Ο εγωισμός” σκέφτηκε …
Μια λέξη που την άκουσε συχνά στους ομηρικούς καβγάδες που είχαν η μαμά με τον μπαμπά… Μια λέξη που ηχούσε άσχημα από τότε στα αυτιά του…
Με μια οικογένεια διαλυμένη, έναν πατέρα που τον έβλεπε όλο και πιο σπάνια και που όταν αυτό το έκανε είχε και μια καινούργια μαμά μαζί του, μια μητέρα που είχε αλλάξει προς το χειρότερο μιας και δεν μιλούσε σε κανέναν και άρχιζε να παίρνει και φάρμακα, “για τον πονοκέφαλο αγόρι μου” όπως του έλεγε, ο μικρός μεγάλωνε μεγάλωνε, μεγάλωνε… Στα 30 του χρόνια πια και αυτός με μια γυναίκα πανέμορφη, έξυπνη και με υπέροχη αίσθηση του χιούμορ σκέφτεται τα περασμένα…
Οι γονείς του έχουνε φύγει από την ζωή και ο μικρός μπόμπιρας που έχει γίνει πια άντρας κάπου κάπου νιώθει σα να είναι εκείνο το παιδί…Με την δύσκολη παιδική ηλικία, τους τσακωμούς, τις φωνές και τις λίγες όμορφες στιγμές…
Ξαφνικά χαμένος στις σκέψεις του ανοίγει τα μάτια του και επανέρχεται στην πραγματικότητα από μια φωνή…”Μπαμπά, μπαμπά πάμε να παίξουμε μπάλα?” Είναι ο γιος του…”Μια έκταση που θέλει καλλιέργεια για να βγάλει καρπούς…” σκέφτεται…
Και αν η ευθύνη τον βαραίνει νιώθει πως πια είναι στο δικό του χέρι να διορθώσει αυτά που είναι μέσα του και τον πληγώνουν…Κοιτάει την γυναίκα του, το παιδί του και για το μόνο που είναι σίγουρος είναι πως δεν θα επιτρέψει στον εγωισμό του να του ορίζει την ζωή…
Ας αναλογιστούμε λιγάκι όλοι μας την αξία της οικογένειας και της ευθύνης των γονιών όταν φέρνουν στην ζωή έναν άνθρωπο…Και ας καταλάβουμε πως ο εγωισμός “σκοτώνει” την αγάπη… Τα ξαναλέμε…
