Ο σύζυγος μου άφησε τη δουλειά του και πέρασε 3 μήνες στο σπίτι μαζί με εμένα και τα παιδιά μας. Όταν αγχωνόμασταν για τα χρήματα, το παραδέχομαι, ήταν ωραία να τον έχω μαζί μου. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που δεν ήμουν η μόνη πηγή για τις καθημερινές ανάγκες των παιδιών. Ένιωθα ευγνώμων στον άντρα μου για τα βασικές γονικές υποχρεώσεις του. Είπα στον εαυτό μου, είσαι τυχερή γυναίκα.
Ω ναι, είμαι πολύ τυχερή που έχω έναν άντρα σαν αυτόν αλλά όχι επειδή προσέχει τα παιδιά. Είναι η δουλειά του όπως είναι και μένα η δική μου. Είναι ο πατέρας τους. Όταν έλειπε στη δουλειά, βοηθούσε περισσότερο με το να απλώσει τα ρούχα, να βάλει από κανένα πλυντήριο ή να πάει τα παιδιά στο σχολείο.
Όχι δεν είναι ντροπή ο άντρας να βοηθάει. Για την περίπτωση που το ξεχάσαμε, ζούμε στο 2018. Οι γυναίκες δεν είναι οι μόνες που σηκώνονται μεσάνυχτα για τα ηρεμήσουν το παιδί ή για να το ταΐσουν. Δεν πηγαίνουν μόνο οι άντρες στη δουλειά το πρωί.
Συνεπώς, δεν χρειάζεται να επαινούμε ή να δείχνουμε έναν άντρα που βοηθάει στο σπίτι ή με τα παιδιά. Είναι και δικά του παιδιά οπότε είναι η δουλειά του το να τα προσέχει εξίσου! Συνεπώς ναι, είμαι τυχερή που έχω έναν άντρα που καταλαβαίνει τι σημαίνει πατρότητα. Θα βοηθήσει όχι απλά για να μας ξεκουράσει μια στο τόσο. Είναι η δουλειά του!
