Μια τρυφερή βουτιά στις αναμνήσεις
Πάνε χρόνια, συνολικά 18, από τότε που έφυγε
Ελένη Σταματούκου
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Χθες βράδυ βγήκαμε σε έναν συνοικιακό μπαρ-καφενείο, από αυτά με τα ασπρόμαυρα μωσαϊκά και τα ξύλινα τραπεζάκια. Είμαι σίγουρη ότι σε τέτοια καφενεία θα σύχναζε ο πατέρας μου, όταν έμενε στη Θεσσαλονίκη. Ένα φεγγάρι έζησε στην πλατεία Ιπποδρομίου, πολύ κοντά στο δικό μου τωρινό σπίτι. Χθες βράδυ τον θυμήθηκα.
Στο παλιό μας το σπίτι, το δωμάτιο των γονιών μου ήταν ακριβώς δίπλα στο δικό μου. Το δικό τους ήταν πιο μεγάλο, αλλά και τα δυο ήταν το ίδιο φωτεινά. Είχαν ακριβώς την ίδια θέα, σε ένα ζαχαροπλαστείο που έφτιαχνε το πιο ωραίο παρφέ κρέμα παγωτό της πόλης. Θυμάμαι με τον πατέρα μου, παίζαμε ένα παιχνίδι κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε. Φωνάζαμε δυνατά τα ονόματά μας, ανταλλάσσαμε πολλά «καληνύχτα» και ακόμα πιο πολλά «σε αγαπώ». Τα «σε αγαπώ» παράβγαιναν το ένα με το άλλο, για να δούμε ποιο θα νικήσει. Το δικό μου «σε αγαπώ» έβγαινε πάντα πρώτο. Ο πατέρας μου με άφηνε να τον νικάω.
Το σπίτι άλλαξε ενοίκους. Εγώ μεγάλωσα και ο πατέρας έφυγε. Πάντα όμως τον κουβαλούσα μέσα μου. Περνώντας τα χρόνια, καμιά φορά ξεχνάω ότι κάποτε είχα πατέρα. «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», είχε γράψει ο Παντελής Ροδοστόγλου. Οι γιορτές ήταν οι πιο δύσκολες ημέρες. Θυμάμαι το πρώτο Πάσχα χωρίς εκείνον. Είχαμε απομείνει μόνες, αλλά είχαμε η μια την άλλη. Ήμουν πολύ θυμωμένη. Μου πήρε αρκετά χρόνια για να συμφιλιωθώ μαζί του. Ήθελα να ήταν παρών στις μεγάλες στιγμές της ζωής μου. Δεν ήταν. Δε μπορούσε να ήταν.
Δεν είχα πάει στον τάφο του. Πήγα ύστερα από κάτι χρόνια. Κοντοστάθηκα για λίγο. Διάβασα το όνομά του και την ημερομηνία του θανάτου του. «Αφού ξέρω ότι δεν είσαι εδώ μέσα», του είπα και έφυγα εκνευρισμένη. Μετά από όλα αυτά, δεν αντέχω τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Όλο αυτό το μαύρο και τα στεφάνια με τα γαρύφαλλα και τα χαχανητά έξω από την εκκλησία –γιατί στις κηδείες γελάμε και στους γάμους κλαίμε- μου δημιουργούν ένα σφίξιμο χαμηλά στο στήθος. Είναι περίεργο να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα. Εγώ τουλάχιστον πρόλαβα και τον γνώρισα. Λένε ότι του μοιάζω. Μακάρι.
Από τότε, έχω αλλάξει πολλά σπίτια. Κανένα δεν είχε δυο υπνοδωμάτια το έναν δίπλα στο άλλο και θέα στο ζαχαροπλαστείο που φτιάχνει το πιο ωραίο παρφέ κρέμα της πόλης. Είχαν όμως θέα στη θάλασσα, σε κεντρικές λεωφόρους, σε πλατείες, σε χιονισμένα βουνά, στους δρόμους της πόλης. Πάνε χρόνια, συνολικά 18, από τότε που έφυγε ο πατέρας μου. Και εμείς… Μεγαλώσαμε αρκετά, υπολογίζουμε αν βγαίνουν τα λεφτά για το νοίκι, ψάχνουμε να βρούμε δουλειά, στηνόμαστε στις ουρές για ώρες παρακαλώντας για λίγο “ήλιο” και αυτόν μέσα σε εισαγωγικά. Μεγαλώσαμε πολύ και κάνουμε σχέσεις, ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, φέρνουμε στον κόσμο τα δικά μας παιδιά. Μεγαλώσαμε πια και πηγαίνουμε νωρίς στις κηδείες των γονιών μας. Για αυτούς που φεύγουν, μα πιο πολύ για αυτούς που μένουν…
athensvoice.gr
