Στις μέρες μας όλο και περισσότεροι είναι οι γονείς με “μοναχοπαίδι” που ακούνε κατηγορίες από διάφορους γύρω τους ότι αυτό είναι “κακό πράγμα”, ότι το παιδί τους θα μεγαλώσει “μόνο” του, θα γίνει “κακομαθημένο”, ή δε θα μάθει να “μοιράζεται”.
Στη σύγχρονη εποχή οι οικογένειες φαίνεται πως συρρικνώνονται ολοένα και περισσότερο, με τις οικογένειες του ενός μόνο παιδιού να γίνονται όλο και πιο συχνές. Και όσο πιο συχνά συμβαίνει αυτό, τόσο περισσότεροι είναι οι γονείς με “μοναχοπαίδι” που ακούνε κατηγορίες από διάφορους γύρω τους (συγγενείς, φίλους ή και αγνώστους ακόμα) ότι αυτό είναι “κακό πράγμα”, ότι το παιδί τους θα μεγαλώσει “μόνο” του, θα γίνει “κακομαθημένο”, ή δε θα μάθει να “μοιράζεται”.
Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν είναι αλήθεια – δεν υπάρχει καμία έρευνα για να υποστηρίξει αυτήν την θεωρία, αλλά, ως γονέας, είναι λογικό και εύκολο να ανησυχείτε.
Από που προέρχεται αυτός ο μύθος;
Η βρετανή ψυχολόγος και ειδική στην ανατροφή των παιδιών Δρ Σούζαν Νιούμαν, συγγραφέας του bestseller The Case for the Only Child , εξηγεί ότι αυτά τα στερεότυπα χρονολογούνται από το 1896, όταν μια μελέτη από το ψυχολόγο Stanley G Hall κατέληξε στο συμπέρασμα ότι “το να είσαι μοναχοπαίδι, είναι μια ασθένεια από μόνη της”.
Αλλά η Δρ Newman υποστηρίζει ότι “η συγκεκριμένη μελέτη δεν έχει καμία βάση στην πραγματικότητα – αν είχε ποτέ – και οι καιροί έχουν αλλάξει δραματικά από τότε που τα παιδιά ζούσαν απομονωμένα με ελάχιστες ευκαιρίες να βρεθούν μαζί με τους συνομηλίκους τους, όπως συνέβαινε στα τέλη της δεκαετίας του 1890. Οι παρανοήσεις αυτές έχουν όλες καταρριφθεί από σημαντικές μελέτες, περίπου 200 όλα αυτά τα χρόνια».
Γιατί δεν είναι κακό να είσαι μοναχοπαίδι
Όλοι οι γονείς ελπίζoυν τα παιδιά τους, καθώς τα χρόνια περνούν, να απολαύσουν μία στενή, υποστηρικτική σχέση μεταξύ τους, όμως, ακόμα και αν αυτό δεν αρέσει, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι τα αδέλφια θα τα πάνε καλά ως ενήλικες. Έχοντας έναν αδελφό ή αδελφή, δεν σημαίνει πάντα πως θα υπάρχει αυτό που ονομάζεται κοινή εμπειρία της παιδικής ηλικίας, ειδικά όταν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα αδέλφια. Με ή χωρίς αδέλφια, τα παιδιά έχουν τις ίδιες πιθανότητες να περάσουν στάδια εμφάνισης εγωιστικής συμπεριφοράς – ιδιαίτερα ως νήπια ή έφηβοι.
Αλλά ανεξάρτητα από το πώς θα αντιμετωπιστούν στο σπίτι, τα παιδιά μαθαίνουν γρήγορα ότι πρέπει να έχουν φίλους, να είναι μέλη μιας παρέας, και πως θα πρέπει να συνεργαστούν και να μοιραστούν. Οι γονείς μπορούν να δώσουν περισσότερο από το χρόνο και την προσοχή τους σε ένα μόνο παιδί – και να διορθώσουν κάποιες συμπεριφορές νωρίς. Αυξημένη αλληλεπίδραση με τους ενήλικες κατά τη διάρκεια της πρώιμης παιδικής ηλικίας μπορεί να οδηγήσει σε πιο προχωρημένη ικανότητα λόγου και δεξιότητες συλλογισμού, και πολλά μοναχοπαίδια αναφέρουν ότι απολαμβάνουν μια ιδιαίτερα στενή σχέση με τους γονείς τους, η οποία συνεχίζεται και στην ενήλικη ζωή.
Ο ρόλος του σχολείου
Στις μέρες μας, τα παιδιά μπορούν να συναναστρέφονται με άλλα παιδιά σε ένα σχολικό περιβάλλον από πολύ μικρή ηλικία. Επιλέγοντας το σωστό σχολείο μπορεί να έχει πραγματικά θετικό αντίκτυπο στην ανάπτυξη ενός παιδιού. Μέσα στο σχολείο το παιδί κοινωνικοποιείται, μοιράζεται συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες. Δεν είναι “μόνο” του, αλλά ενσωματωμένο σε μία παρέα παιδιών της ίδιας ηλικίας, με κοινές ανάγκες και παραστάσεις.
Μέσα από το σχολείο το παιδί μαθαίνει να είναι ανεξάρτητο, να αναπτύσσει τις δεξιότητες του και να δημιουργεί στενές φιλίες που μπορεί να διαρκέσουν μία ζωή.
Θετικοί Γονείς
Είναι εύκολο οι γονείς να αισθάνονται ένοχοι, ειδικά εάν έχουν ένα μόνο παιδί χωρίς αυτό να ήταν μια συνειδητή επιλογή τους. Όμως να θυμάστε, όλοι οι γονείς ανησυχούν τελικά για κάτι – πχ οι γονείς σε πολύτεκνες οικογένειες, μπορεί να ανησυχούν για τη διάσπαση της προσοχής τους και τον περιορισμένο χρόνο τους, αφού έχουν να προσέξουν και να ασχοληθούν με πιο πολλά παιδιά.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Τα μοναχοπαίδια μπορεί να επωφεληθούν από την αυξημένη γονική προσοχή; Κάθε σοφός γονέας γνωρίζει ότι δε χρειάζεται να είναι 100% αφοσιωμένος στο παιδί του, και πως πρέπει να δίνει σε αυτό την ελευθερία να κάνει λάθη και μέσα από τα λάθη αυτά να μαθαίνει και να αναπτύσσεται. Αυτή είναι μία θετική, υγιής σχέση.
Η τέλεια οικογένεια
Τελικά υπάρχει η τέλεια οικογένεια; Αποτελείται από 1, 2, 3 παιδιά ή περισσότερα; Η απάντηση είναι απλή.
~Το τέλειο οικογενειακό μέγεθος είναι απλά αυτό που λειτουργεί για εσάς σε όλα τα επίπεδα – κοινωνικό, συναισθηματικό, οικονομικό και…πρακτικό .~
Οι γονείς είναι αυτοί που έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή στην ανάπτυξη ενός παιδιού, και όχι ο αριθμός των αδελφών που αυτό έχει.
