Κουραστική μέρα στο γραφείο. Να ‘ταν μόνο μια; Σωρεία από αυτές. Να επιστρέφεις σπίτι καταπονημένος απ’ την κορφή ως τα νύχια, και να νιώθεις πως δεν σου έχει απομείνει σταλιά σωματικής και πνευματικής δύναμης, μα μετά ν’ ακούς μια λέξη, έξι απλά αλλά μαγικά γράμματα, και σαν την ακούς, να νιώθεις συνάμα κάθε μόριο κούρασης να φεύγει από μέσα σου, να εξωτερικεύεται, να χάνεται.
‘Μπαμπά’.
Δεν είσαι πλέον κουρασμένος. Τουναντίον. Νιώθεις ολόφρεσκος, λες και μόλις ξύπνησες από τον πιο βαθύ και χορταστικό ύπνο. ‘Πού να πήγε όλη εκείνη η κούραση;’, σκέφτεσαι. Μετά από αρκετά ‘μπαμπά’, παύεις να το διερωτάσαι. Παύεις, γιατί πλέον ξέρεις. Ξέρεις πως τα παιδιά σου έχουν αυτή την υπερδύναμη να σου σκοτώνουν την κούραση με το που σε αντικρίζουν, να σου επαναφορτίζουν την ψυχή και το μυαλό, αυτές τις τόσο ζωτικές, οργανικές συσκευές τις οποίες σου άδειασε τις προηγούμενες δέκα ώρες η δουλειά. Σου δίνουν ενέργεια για δέκα ώρες, για να καλύψουν το κενό των προηγούμενων δέκα που τους έλειπες. Γιατί τους λείπει ο μπαμπάς και η μανούλα τους όταν οι τελευταίοι είναι στη δουλειά, μακριά τους. Τους λείπουν πολύ, γιατί τους θέλουν για την πάρτη τους, ολόδικους τους. Εξού και η εν λόγω υπερδύναμή τους, κινητοποιημένη από την πιο τρυφερή μορφή εγωισμού – εκείνη του μικρού παιδιού, που θέλει τον μπαμπά και τη μανούλα του μόνο για εκείνον. Για κανέναν άλλο. Γι’ αυτό κι εσύ νιώθεις τις μπαταρίες σου να φορτίζουν κάθε φορά που μπαίνεις σπίτι κουρασμένος. Γι’ αυτό αφήνεις τις φουσκωμένες από ψυχικό βάρος βαλίτσες σου στην πόρτα και δεν τις κουβαλάς μέσα μαζί σου. Δρασκελίζεις το κατώφλι του σπιτιού σου και, σαν το κάνεις, νιώθεις το κοστούμι που φοράς, σιγά σιγά να λιώνει, και να διαλύεται, και στη θέση του να μπαίνει η στολή του σούπερ-μπαμπά, αυτού που οι μικροί σου σούπερ-ήρωες σε δίδαξαν να γίνεσαι, να είσαι.
Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός, και οι γονείς σου επένδυαν χρόνο σε σένα; Ωραία. Τώρα ήρθε η σειρά σου να επανεπενδύσεις αυτόν τον χρόνο, μαζί του και τους τόκους που συσσωρεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια, ένα κλαδί πιο κάτω στο γενεαλογικό σου δέντρο. Κι αν κάνεις λίγα βήματα πίσω και δεις αυτό το δέντρο από μακριά, και καμαρώσεις το πόσο στιβαρός δείχνει ο κορμός του και πόσο πλούσια και υγιή φαίνονται τα φύλλα του, να ξέρεις πως όλα οφείλονται στο ότι έχει γερές και βαθιές και καλοταϊσμένες ρίζες. Ξέρεις με τι τρέφονται αυτές οι ρίζες και είναι έτσι; Με χρόνο. Και με αγάπη. Με στιγμές αγάπης. Αυτά τα δυο βασικά συστατικά ανατροφής, περνάνε από γενιά σε γενιά, σαν συναισθηματική σκυτάλη, και δυναμώνουν, κλαδί με κλαδί, το δέντρο. Λίγος παραπάνω χρόνος και λίγη παραπάνω αγάπη, μπορούν να κάνουν τη διαφορά μεταξύ κυπαρισσιού και πλάτανου.
Εσύ τι δέντρο ανατρέφεις;
‘Μπαμπά’, λοιπόν. Ακούς αυτή την τόσο γλυκιά λέξη, και η διάθεση σου ευθύς ανυψώνεται, σαν μαγικό χαλί. Τρέχεις και παίρνεις το κουτσούβελο σου στην αγκαλιά σου, το σφίγγεις εκεί μέσα δυνατά. Χαλαρώνεις την αγκαλιά σου και το υψώνεις στον αέρα, ευθυγραμμίζεις τα ματάκια του με τα δικά σου. Ενώνετε ματιές – τις κλειδώνετε. Η καρδιά σου ανεβάζει ταχύτητα, δεν έχει πιο πάνω. Οι πεταλούδες στο στομάχι σου δεν λένε να σταματήσουν να φτερουγίζουν, θυμίζοντας σου τότε που πρωτοερωτευόσουν τη μητέρα του. Ακόμη είσαι ερωτευμένος – το αντιλαμβάνεσαι. Μια φορά με τη γυναίκα σου και δυο με τον καρπό του έρωτά σας, γιατί στα μάτια στα οποία έχεις χαθεί βλέπεις τώρα εκείνη να σου χαμογελάει. Δεν θέλεις να αποσυνδέσεις το βλέμμα σου από αυτά τα τόσο υπέροχα ματάκια, μα το κάνεις γιατί είναι ώρα για παιχνίδι.
Που πήγε η κούραση που λέγαμε; Μήπως υπήρξε ποτέ; Τα παιδιά έχουν τη δύναμη να σου δημιουργούν τα πιο όμορφα φαινόμενα πλασέμπο. Νιώθεις κουρασμένος; Με το που τα βλέπεις, η κούραση εκμηδενίζεται. Νιώθεις άρρωστος; Το χαμόγελο τους είναι η πανάκεια σου. Ότι και να ‘χεις στο φτιάχνουν. Νιώθεις μισός; Σε κάνουν πάλι ολόκληρο. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν είναι καν πλασέμπο αυτό το φαινόμενο, γιατί πλασέμπο πάει να πει “ψευδοφάρμακο”, και το χαμόγελο ενός παιδιού είναι το πιο αληθινό και το πιο αποτελεσματικό φάρμακο στον κόσμο!
Ώρα για παιχνίδι, λοιπόν. Εκεί σε θέλω. Να παίξεις άτακτα με το παιδί σου, να κυλιστείς στο πάτωμα μαζί του και να προσπαθήσεις να το παραβγείς στην τρέλα. Να χάσεις τον εαυτό σου στο παιχνίδι, και όταν τον ξαναβρείς να είναι συνομήλικος με το παιδί σου, ίσως και κομματάκι πιο μικρός. Να τα δώσεις όλα στο παιχνίδι μαζί του, γιατί έτσι ενδυναμώνεις τις ρίζες του – ο χρόνος που του αφιερώνεις, ο πολύτιμος αυτός χρόνος, δρομολογεί το μεγάλωμα του σε πλάτανο και του δείχνει με τη σειρά του πώς να μεγαλώσει κι εκείνος τα δικά του, δυνατά δέντρα.
Κούραση; Ποια κούραση; Τα παιδιά μας είναι ενεργειακά ποτά για την ψυχή μας! Όσο πιο πολύ χρόνο περνάς με αυτά, τόσο πιο πολλή ζωντάνια νιώθεις. Στο χέρι σου είναι να τα χαίρεσαι συχνά, να χαίρεσαι την μαγική συντροφιά τους. Όχι και τόσα πολλά χρόνια από τώρα, θα ‘ρθει μια μέρα που δεν θα χρειάζεται να τα σηκώσεις ψηλά για να κλειδώσετε βλέμματα, και που η παιδική αθωότητα θα παραγκωνιστεί από την αναρχικότητα της εφηβείας. Εκείνη τη μέρα, η ψυχή σου θα νιώσει πως το ενεργειακό ποτό που έπινε μέχρι τότε, έχει τώρα διαφορετική γεύση, κάπως γλυκόπικρη, και η τόνωση που μέχρι πρότινος σου πρόσφερε, δεν είναι πλέον η ίδια, έχει κάπως ξεθυμάνει. Είναι σε εκείνο ακριβώς το σημείο που θα χαμογελάσεις, εξίσου γλυκόπικρα, και θα παρηγορηθείς ξέροντας πως έχεις διδάξει εμπράκτως στα παιδιά σου πώς να αξιοποιήσουν στο μέγιστο τα δικά τους ενεργειακά ποτά όταν θα ‘ρθει εκείνη η ώρα.
