Εκείνη την εποχή οι αποστάσεις είχαν σχεδόν εκμηδενιστεί και οι άνθρωποι είχαν έρθει πολύ κοντά ο ένας με τον άλλο. Αλλά οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν σε εκείνο το σημείο, όπου οι αποστάσεις ήταν εκμηδενισμένες, παρά συνέχισαν προς την ίδια κατεύθυνση με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν και πάλι ο ένας απ’ τον άλλο, και αυτή τη φορά απομακρύνθηκαν τόσο πολύ ώστε θα ήταν δικαιολογημένο να πούμε ότι ανάμεσά τους δημιουργήθηκε μια άβυσσος.
Εκείνη την εποχή λοιπόν ένας πολύ παρατηρητικός άνθρωπος, απ’ αυτούς που ποτέ δεν πρέπει να φιλοξενούμε στα σπίτια μας, φιλοξενήθηκε για ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι ενός φίλου του. Ο οικοδεσπότης ήταν παντρεμένος με μια πολύ όμορφη και καλή γυναίκα και είχε έναν γιό 13 χρόνων που πήγαινε στη 1η γυμνασίου. Όλο το σαββατοκύριακο ο παρατηρητικός δεν είχε άλλη ασχολία απ’ το να παρατηρεί καλοπροαίρετα το σπίτι και τους ανθρώπους που ζούσαν μέσα του· παρατηρούσε τη θέση των αντικειμένων, τη καθαριότητα και τον συνδυασμό μεταξύ των πραγμάτων. Αλλά πιο πολύ καταπιάστηκε με τις σχέσεις ανάμεσά στα μέλη της οικογένειας. “Πρόσεξα” του είπε την Κυριακή το βράδυ λίγο πριν φύγει ο παρατηρητικός φίλος “ότι δεν αγκαλιάζεις τον γιο σου ποτέ, δεν σε είδα να τον ακουμπάς ολόκληρο το σαββατοκύριακο παρά μόνο μια φορά στο κυριακάτικο τραπέζι που του ζήτησες την σαλάτα και εκείνος σου την έδωσε, ούτε του είπες έστω και μια φορά ότι τον αγαπάς. Γιατί;” “Μα το ρωτάς; Φυσικά και αγαπώ τον γιο μου, είναι η ζωή μου. Αλλά πλέον είναι ολόκληρος άντρας, είναι σχεδόν πιο ψηλός από μένα. Δεν μπορώ να τον αγκαλιάζω και να του λέω ότι τον αγαπώ, κοίτα τον, κοτζάμ γαϊδούρι”, απάντησε με φανερή περηφάνια ο οικοδεσπότης δείχνοντας τον γιο του.
Τότε ο παρατηρητικός βρήκε την ευκαιρία να πει την εξής ιστορία στον φίλο του:
“Όταν η δημιουργία του κόσμου ολοκληρώθηκε όλα τα δημιουργημένα πλάσματα κελαηδούσαν όπως τα αηδόνια. Γιατί ο κόσμος δεν είχε κάποιο σκοπό και εντελώς αυτόματα επήλθε μια ισότητα ανάμεσα στα πλάσματα όλων των ειδών του ζωικού και φυτικού βασιλείου που έκανε τον κόσμο μια όμορφη αφορμή για τραγούδι. Αυτό ίσχυε και για τα γαϊδούρια, τα οποία μετά τα αηδόνια, κατά κοινή ομολογία κελαηδούσαν πιο όμορφα από όλα τα υπόλοιπα ζώα.
Αλλά αμέσως μετά ο κόσμος πέρασε στην εποχή της ανάγκης και οι εργασίες έπρεπε να καταμεριστούν. Σε αντίθεση με τα τυχερά αηδόνια που αποφασίστηκε να υπάρχουν για την ομορφιά και να την τραγουδάνε, τα γαϊδούρια αποφασίστηκε να ζουν ζωή εργατική και να γίνουν γρανάζια της παραγωγικής διαδικασίας. Έπρεπε λοιπόν να είναι σκληραγωγημένα και να μην αφήνονται σε χάδια και αγκαλιές, από τα πρώτα τους βήματα τα μικρά γαϊδουράκια έπρεπε να εκπαιδεύονται κατάλληλα ώστε να γίνονται όταν μεγαλώσουν σκληρά και εργατικά γαϊδούρια. Από τότε τα γαϊδούρια σταμάτησαν να παίρνουν αγκαλιά τα γαϊδουράκια, η λέξη αγάπη δεν λεγόταν ποτέ στα σπίτια τους και όταν τα μικρά πλησίαζαν τα μεγάλα, εκείνα τα έσπρωχναν μακριά. Οι μπαμπάδες όταν τα μικρά γαϊδουράκια τους πλησίαζαν τα κλωτσούσαν με τα πίσω πόδια και αυτά έφευγαν τρομοκρατημένα. Τότε τα γαϊδουράκια άρχισαν να κλαίνε ασταμάτητα. Έκλαιγαν σε όλη τους τη ζωή, ακόμη και όταν μεγάλωναν συνέχιζαν την κλάψα. Τα χρόνια πέρασαν και τα πρώτα γαϊδούρια που κελαηδούσαν γέρασαν και πέθαναν, έτσι το κελάηδισμα ξεχάστηκε στο είδος των γαϊδουριών. Από τότε τα γαϊδούρια κλαίνε ασταμάτητα και το κλάμα τους ονομάστηκε από τα άλλα είδη γκάρισμα. Εδώ τελείωσε η ιστορία μου”, κατέληξε ο παρατηρητικός.
“Και γιατί μου την είπες αυτή την ιστορία;” τον ρώτησε ο οικοδεσπότης. “Γιατί τελευταία το γκάρισμα έχει αρχίσει να εμφανίζεται και στο ανθρώπινο είδος“, απάντησε ο παρατηρητικός επισκέπτης με την ευγένεια αλλά και το θράσος που είναι επιτρεπτό ανάμεσά σε φίλους.
Δημήτρης Μπικύρης
Ο Δημήτρης είναι μπαμπάς δύο παιδιών που δε θέλει να γίνουν άνθρωποι χρήσιμοι για την κοινωνία αλλά μέσα από τη συλλογική δράση να δημιουργήσει όμορφους τόπους όπου θα ζουν ελεύθερα άτομα. Πιστεύει ότι μέχρι να δημιουργηθούν αυτοί οι όμορφοι τόποι κανείς δε πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του “Καλό μπαμπά”.
