Κάθε σχέση κάνει τον κύκλο της. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως όταν τελειώνει ένας κύκλος, τελειώνει κι ολόκληρο το βιβλίο, απλώς ένα κεφάλαιό του. Οι σχέσεις διαρκώς εξελίσσονται, έτσι ένα ζευγάρι (όσο ολοκληρωμένο κι αν αισθάνεται) μάλλον κάποτε θα αναζητήσει τη μεγαλύτερη ευτυχία σε ένα παιδί, έναν καρπό απ’ τον έρωτά τους. Ονειρεύονται μια μικρή έκδοση του εαυτού τους ή του αγαπημένου τους κι ανυπομονούν να ξεκινήσει αυτό το καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή τους.
Έλα όμως που οι προσδοκίες (ευτυχώς) δε γίνονται πάντα πραγματικότητα. Μαμάδες που λαχταρούσαν κόρες έκαναν μόνο γιους και πατεράδες που ήθελαν ένα γιο μεγάλωσαν μόνο κόρες κι αυτό το δεύτερο είναι λιγάκι πιο ενδιαφέρον. Περίμεναν το αγόρι που θα γινόταν παλικάρι, αντ’ αυτού αγόραζαν φιογκάκια. Ίσως να προσπάθησαν ξανά, μα ο γιος άφαντος κι οι γυναίκες της ζωής τους αυξανόντουσαν. Ώσπου, επιτέλους, κάποια στιγμή το πήραν απόφαση κι αποφάσισαν να ευχαριστηθούν τα κοριτσάκια τους.
Δύο, τρία ή ίσως και περισσότερα κοριτσάκια και μια μαμά τρισευτυχισμένη με το κατόρθωμά της στο τιμόνι του σπιτιού. Πώς αλλιώς; Γυναικοκρατία. Ο μπαμπάς στον πάγκο και το παιχνίδι στημένο.
Είχε όνειρα για τον γιο, να τα κάνανε όλα μαζί. Ψάρεμα, ποδόσφαιρο, να τον γράψει σε ομάδες, να του μάθει να παίζει μπάσκετ. Ίσως τώρα να τρέχει σε μπαλέτα και πιάνο, ίσως τα κοριτσάκια του (ή κάποιο απ’ αυτά) να αγάπησαν τα αθλήματα, αφού είναι αστείο να κολλάμε ακόμη δραστηριότητες ανά φύλο. Ίσως να προσπάθησε εκείνος να τις πείσει να δουν μπάλα, ίσως να το ζήτησαν από μόνες τους κι ίσως τελικά να μην την βρήκαν καθόλου ενδιαφέρουσα, ίσως να μοιράστηκαν άλλες δραστηριότητες, λιγότερο στερεοτυπικές, με τον μπαμπά. Εξάλλου, και γιο να είχαν κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα ήταν ποδοσφαιρόφιλος.
Ο μπαμπάς που ζει σε ένα σπίτι γεμάτο γυναίκες, επικοινωνεί τόσο καλά μαζί τους, που πλέον μέχρι κι ο ίδιος απορεί αν θα τα κατάφερνε το ίδιο καλά με ένα γιο. Συζητούν για τα πάντα και τα μοιράζονται όλα, το δέσιμο είναι εμφανές κι η απόλυτη ανιδιοτελής αγάπη πρωταγωνίστρια. Μπορεί να ήθελε να κάνει γιο για να είναι το πρότυπό του, μα για τις κόρες του είναι ο δικός τους ηπερήρωας.
Εκείνος που θα είναι εκεί να τις σηκώσει όταν πέσουν απ’ το ποδήλατο τους στα πέντε κι απ’ το σύννεφό τους στην ενηλικίωση. Εκείνος που δε θα πει ποτέ «όχι» στην εφηβεία, αφού με ένα νάζι τους τον έχουν. Εκείνος που θα γίνει ταξιτζής τους τα ξημερώματα, για να γυρίσουν σπίτι ασφαλείς στα δεκαπέντε τους -και σε όλη τους τη ζωή. Εκείνος που θα τις προσέχει και θα τις προστατεύει πάντα από κάθε κίνδυνο, ακόμη και μη ρεαλιστικό κάποιες φορές.
Γιατί η κόρη για έναν πατέρα θα ‘ναι πάντα μια πριγκίπισσα που δε θα την άλλαζε για κανένα γιο.
