“Ένας συνάδελφος με ρώτησε τι θα ήθελα να κάνω στη συνέχεια της καριέρας μουκαι του είπα: «Γιατί ρωτάς;». Απάντησα κάπως καχύποπτα γιατί είναι μια ερώτηση που ακούω συχνά τελευταία. Είμαι 34 ετών και δουλεύω στην ίδια θέση εδώ και δύο χρόνια”, γράφει στο scarymommy.com ο συγγραφέας και μπαμπάς-blogger Clint Edwards. “Εργάζομαι στο ίδιο πανεπιστήμιο εδώ και πέντε χρόνια και όταν λέω ότι ακούω αυτή την ερώτηση συχνά τελευταία, εννοώ ότι το ίδιο έχω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές μέσα μου.
Πέρασα τη δεκαετία των ’20 μου, συγκεντρώνοντας πτυχία και προϋπηρεσία. Όλα αυτά για να προχωρήσω στο επόμενο βήμα, στο επόμενο επίπεδο. Μετακόμισα σε μια προσπάθεια να ζήσω σε ένα όμορφο μέρος μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Και τώρα που η σύζυγός μου κι εγώ τελειώσαμε με τις σπουδές και εργαζόμαστε, τα πράγματα είναι λίγο πιο άνετα.
Όμως, για κάποιο λόγο εξακολουθούν να με ρωτάνε τι θα ακολουθήσει επαγγελματικά στη ζωή μου, και δεν είμαι σίγουρος πώς να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση.
Όταν μια συνάδελφός μου έθεσε την ερώτηση, ήμασταν στο γραφείο της. Θα μπορούσα να πω ότι το ίδιο πράγμα σκεφτόταν και για τον εαυτό της. Σίγουρα το κάνετε συχνά κι εσείς και αισθάνεστε ότι αν δεν αναρωτηθείτε τι θα ακολουθήσει στη σταδιοδρομία σας, τότε θα μείνετε πίσω.
«Είμαι απλά περίεργη», μου είπε. «Δεν νομίζω ότι έχουμε μιλήσει ποτέ γι’ αυτό».
Δεν είχαμε, γι’ αυτό της έδωσα μια χλιαρή απάντηση σχετικά με το ότι δεν έβλεπα τον εαυτό μου να απομακρύνεται από την περιοχή ή από το πανεπιστήμιο. Όταν όμως γύρισα στο γραφείο μου, συνειδητοποίησα ότι δεν της έδωσα μια σαφή απάντηση, γιατί πραγματικά δεν ήξερα! Το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ ήταν αυτό:
Θέλω μόνο να είμαι μπαμπάς!
Και ενώ ο ρόλος του πατέρα δεν είναι πραγματικά μια επιλογή σταδιοδρομίας, τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρά και είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή μου αυτή τη στιγμή. Δεν βγάζω πολλά χρήματα, αλλά τα καταφέρνουμε αρκετά καλά. Έχω οφέλη. Έχω διακοπές. Έχω άγχος, αλλά όχι πάρα πολύ. Έχω ελεύθερα τα Σαββατοκύριακα. Το πρόγραμμά μου είναι αρκετά προβλέψιμο. Είμαι σε καλή κατάσταση για να είμαι μπαμπάς. Αλλά μερικές φορές αισθάνομαι ότι πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στο ρόλο του πατέρα και το επόμενο βήμα στην ανέλιξή μου ως εργαζόμενος και δεν είμαι σίγουρος γιατί συμβαίνει αυτό.
Νομίζω ότι πολλοί εργαζόμενοι γονείς το σκέφτονται αυτό. Να μετακινηθούν ή να μείνουν εκεί που αισθάνονται άνετα; Υπάρχει σχεδόν ένα αίσθημα ντροπής όταν είσαι άνετος σε μια δουλειά -ή τουλάχιστον εγώ αισθάνομαι έτσι. Ίσως λόγω των παραδοσιακών κοινωνικών προσδοκιών για έναν άνδρα να μην είναι μόνο ένας καλός «κουβαλητής», αλλά ένας εξαιρετικός «κουβαλητής» με δύναμη, υπευθυνότητα και σεβασμό. Αλλά αυτό που συχνά παραβλέπεται σε αυτή την εξίσωση είναι ο χρόνος που χρειάζεται για να δημιουργηθεί μια οικογένεια και να διατηρηθεί ένας γάμος.
Πρέπει να υποθέσω ότι πολλές εργαζόμενες γυναίκες αισθάνονται το ίδιο -ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό. Ακριβώς όπως όλοι περιμένουν από έναν πατέρα να είναι καλός «κουβαλητής», συχνά περιμένουν από μια μητέρα να αφιερώνεται στην ανατροφή των παιδιών, ενώ η καριέρα της προϋποθέτει συχνά λιγότερο χρόνο με τα παιδιά της και τεράστια κοινωνική κατρακραυγή που δεν ασχολείται συνέχεια μαζί τους.
Πάλευα με αυτές τις σκέψεις μέχρι που η διευθύντρια μου μπήκε στο γραφείο για να μιλήσουμε για μερικά πράγματα. Της είπα για την προηγούμενη συζήτηση σχετικά με το επόμενο βήμα στην καριέρα μου. Της είπα για την οικογένειά μου και για το πόσο θέλω να είμαι εκεί για εκείνους, αλλά αισθάνομαι την ανάγκη να ανέβω επαγγελματικά επειδή αυτή είναι η προσδοκία ενός εργαζόμενου.
«Ακούγεσαι σαν να θέλεις να είσαι μπαμπάς», είπε με πολύ ήρεμο και ουσιαστικό τόνο. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο έξυπνο ήταν το σχόλιό της. Δεν είπα τίποτα. Πήρα μια ανάσα. «Είναι εντάξει να θέλεις να είσαι μπαμπάς. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι παγιδεύονται, προσπαθώντας να προχωρήσουν και να ξεχάσουν τι έχει πραγματικά σημασία. Τα παιδιά σου θα είναι μικρά για λίγο ακόμα. Νομίζω ότι απλά θέλεις να το απολαύσεις. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό».
Αμέσως πήρα την έκφραση του προσώπου που συνήθως παίρνω όταν κάποιος καταλαβαίνει τις σκέψεις μου και με βοηθά να φτάσω στον πυρήνα αυτού που παλεύω. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν θα προσπαθήσω, κάποια μέρα, να ανέβω επαγγελματικά. Δεν σημαίνει ότι θα απορρίψω κάθε ευκαιρία που θα έρθει. Σημαίνει ότι, αν και η ανατροφή των παιδιών δεν θεωρείται κίνηση σταδιοδρομίας, εξακολουθεί να έχει αξία. Έχει ακόμα βάρος και σημασία. Τόσο πολύ που κάθε επιλογή που έκανα ως ενήλικας, από την εκπαίδευση μέχρι την επιλογή θέσης εργασίας, ήταν για να παρέχω όλα τα απαραίτητα στην οικογένειά μου. Και τώρα θέλω απλά να απολαύσω τα οφέλη από αυτή τη σκληρή δουλειά.
«Έχετε δίκιο», της απάντησα. «Ευχαριστώ».
Το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής μου ζωής αφορούσε την επιλογή ανάμεσα στη βραδινή ανάγνωση παραμυθιών με τα παιδιά μου και την εργασία μέχρι αργά, ανάμεσα στο δείπνο με τη γυναίκα μου και τη συνάντηση με συναδέλφους για συζήτηση σχετικά με τις επερχόμενες προθεσμίες. Γνωρίζω πολλά για τον «πόλεμο» ανάμεσα στην οικογένεια και την εργασία και τώρα θέλω να βρίσκομαι στην πλευρά της οικογένειάς μου. Και ειλικρινά, δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα γι’ αυτό!”.
