Λοιπόν.
Ή φταίει το σόι μου ή το έχετε κι άλλοι. Αυτό το τρομερό, υπεράνθρωπο, αδιάφθορο και –αδιαμφισβήτητα- καθαρά γονικό χούι: να μην αδικείτε. Να φέρεστε ισότιμα στα παιδιά σας. Σε κάθε περίπτωση.
Σε βαθμό υπερβολής όμως. Σε βαθμό τρέλας.
Παράδειγμα: Έχω τρία παιδιά και δύο μανταρίνια. Ποιο παιδί θα φάει μανταρίνι; Κανένα!
Έχω μια φέτα κέικ και δύο παιδιά. Ποιο παιδί θα φάει το κέικ; Κανένα!
Έχω τέσσερα παιδιά και πέντε πορτοκάλια που φτάνουν ίσα για ενάμισι ποτήρι χυμό. Ποιο παιδί θα πάρει βιταμίνες; Κανένα!
Και σκέφτομαι: ποια θα ήταν η πιο σωστή λύση;
Να τα μοίραζα στα δύο, τρία, τέσσερα (και εντάξει, τα πορτοκάλια και τα μανταρίνια μοιράζονται ισόποσα, σκεφτείτε όμως περιπτώσεις που δεν γίνεται να συμβεί το ίδιο, όπως η περιουσία στη συνέχεια, σπίτια, χωράφια, αυτοκίνητα και χρόνος βέβαια, μην ξεχνάμε τον χρόνο) ή να τα έδινα σε κάθε παιδί ανάλογα με τις ανάγκες του;
Ποιο μάθημα θα ήταν το πιο χρήσιμο να πάρουν τα παιδιά;
Αυτό του γονιού που δεν αδικεί κανένα παιδί ή αυτό του γονιού που ξέρει τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού του ξεχωριστά;
Και –εδώ σε θέλω- πώς το εξηγούν αυτό στα παιδιά;
Θυμάμαι πάντα τη μητέρα μου να μοιράζει σε τρία πιάτα πατάτες τηγανιτές και θυμάμαι τα τρία παιδιά της τα μεσημέρια να μετράνε πατάτα -πατάτα την αγάπη που είχε σε κάθε παιδί της. Έτσι νομίζαμε τότε.
Αλλά δεν είναι έτσι.
Σκεφτείτε το λίγο.
Τα παιδιά μας δεν είναι ίδια μεταξύ τους. Ίσα είναι αλλά όχι ίδια.
Άλλο χρειάζεται περισσότερο φαγητό, άλλο χρειάζεται λιγότερο, άλλο χρειάζεται περισσότερες συμβουλές και άλλο λιγότερες, άλλο χρειάζεται περισσότερο χρόνο μαζί μας και άλλο πιο πολλή ανεξαρτησία, άλλο χρειάζεται την ησυχία του και άλλο την πλήρη προσοχή μας.
Είναι μια εύκολη παγίδα να πέσει κανείς, στην αγωνία του να μην αδικήσει κανένα παιδί, ‘’αδικώντας’’ τα τελικά -σε βάθος χρόνου- όλα.
Πάμε από την αρχή.
Έχω τρία παιδιά και δύο μανταρίνια.
