“Ένα βράδυ ένας γέρος ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων και του είπε:
– Γιέ μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δυο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας.
Ο ένας είναι το Κακό. Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό. Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία.
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
– Και ποιος λύκος νικάει;
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:
Αυτός που ταΐζεις”.
Με αφορμή την παραπάνω ιστορία θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου για το ρόλο του γονιού.
Συνήθως, όταν γινόμαστε γονείς «ταίζουμε» το ρόλο μας με υποχρεώσεις, επιδιώξεις, προσδοκίες (για εμάς και τα παιδιά), άγχη, σκοτούρες κ.α. Κάποιες φορές μάλιστα ο «πήχυς» των προσδοκιών μας είναι πολύ υψηλός με αποτέλεσμα να βιώνουμε συχνά συναισθήματα θυμού, απογοήτευσης, ματαίωσης και εξάντλησης: «Δεν κάνω τίποτα σωστά», «έχω αποτύχει ως γονιός», «γιατί το παιδί μου συμπεριφέρεται έτσι;»…
Πράγματι ο ρόλος ενός γονιού που αγαπά και φροντίζει το παιδί του περιλαμβάνει άγχη και αγωνίες που ουσιαστικά συνιστούν το κομμάτι της ευθύνης που έχει ο/η ενήλικας απέναντι στο παιδί. Από την άλλη μεριά, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο ρόλος μας έχει κάποια όρια και η τελειότητα (είτε για εμάς είτε για τα παιδιά μας) είναι ανέφικτη. Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς όπως δεν υπάρχουν τέλεια παιδιά. Ουσιαστικά συνοδεύουμε τα παιδιά μας στο μεγάλωμά τους όσο καλύτερα μπορούμε.
Τι συμβαίνει όμως με τον άλλο «λύκο» μέσα μας; Είμαι γονιός σημαίνει μόνο αγωνιώ; Δίνω άραγε το περιθώριο στον εαυτό μου να περάσει καλά, να χαλαρώσει μέσα στη σχέση και να χαρεί; Σε στιγμές πιο ήρεμες αφήνω το παιδί μου να με οδηγήσει στο δικό του κόσμο χωρίς να ελέγχω ή να νουθετώ; Του κλείνω και εγώ πονηρά το μάτι έτοιμος/η για παιχνίδι;
Η επαφή με το παιδί έχει ικανοποίηση, γέλιο, χαλάρωση, εξερεύνηση, απρόοπτο, παιχνίδι…Ο γονιός είναι αυτός/η που εισάγει το παιδί στον κόσμο του ρεαλισμού και της πραγματικότητας. Με αυτό τον τρόπο το παιδί ωριμάζει και κοινωνικοποιείται. Εξίσου όμως σημαντικό είναι ο/η ενήλικας να επιτρέπει στον εαυτό του την απόλαυση και το αυθόρμητο μέσα στη σχέση με το παιδί.
Στις οικογένειες με δύο γονείς συμβαίνει συχνά ο ένας να παίρνει το ρόλο του «συντρόφου στο παιχνίδι» και ο άλλος/η το ρόλο του «αστυνομικού» που βάζει όρια και κανόνες. Καλό θα είναι το ζευγάρι να έχει την ευελιξία να μπαινοβγαίνει σε αυτούς τους ρόλους έτσι ώστε ο καθένας να έχει την ελευθερία να αναπτύξει όλες τις πλευρές του εαυτού του/της μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας.
Οι σχέσεις έχουν και χαρά, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Άλλωστε δε θέλουμε μόνο εμείς να είναι τα παιδιά μας χαρούμενα. Την ίδια επιθυμία έχουν και αυτά για εμάς. Την επόμενη φορά λοιπόν που το παιδί θα σας προσκαλέσει στο παιχνίδι, έστω και για λίγο αφεθείτε και πηγαίνετε μαζί του να ταίσετε τους λύκους. Ποιος ξέρει τι θα ανακαλύψετε.
Ράνια Φιλίνδρα
Ψυχολόγος-Οικογενειακή θεραπεύτρια
