Πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να λέω κάτι και μετά από δευτερόλεπτα να το μετανιώνω… Και επειδή πάντα βοηθάει να ξέρουμε τι να αποφεύγουμε, προκειμένου να γίνουμε όσο πιο καλοί γονείς μπορούμε, σας γράφω αυτά που καλό θα ήταν να μην τα λέμε στα παιδιά μας.
«Μην μου αντιμιλάς»
Το παιδί έχει την ανάγκη να δείχνει την προσωπικότητά του και να βλέπει ότι γίνεται αποδεκτή. Συχνά, τα παιδιά διαφωνούν για να διαφωνήσουν. Θέλουν δηλαδή να αναγνωρίσουμε την δική τους προσωπική ταυτότητα. Το να τους επιβάλλουμε να μην μας αντιμιλούν, είναι σα να απορρίπτουμε την προσπάθειά τους και να τους λέμε ότι δεν πρέπει να εκφράζουν τις απόψεις τους, κάτι που δεν το θέλουμε να συμβαίνει στη ζωή τους. Αν το παιδί μιλάει προσβλητικά, τότε είναι καλύτερο να του πούμε ότι μας ενοχλεί ο τρόπος του και ότι του δίνουμε λίγο χρόνο να ηρεμήσει και να συζητήσουμε μετά γιατί μας ενδιαφέρει αυτό που θέλει να μας πει.
«Μόνο και το μάθει ο μπαμπάς σου (ή η γιαγιά σου ή ο παππούς σου)»
Αυτή η απειλή, εκτός από το ότι δεν έχει αποτέλεσμα, δημιουργεί αίσθημα φόβου και άγχους στο παιδί. Περιμένει κάτι κακό να γίνει όταν δει τον μπαμπά για παράδειγμα και από την άλλη δημιουργεί το αίσθημα, ότι το άτομο που το λέει είναι ανίκανο να επικοινωνήσει μαζί του και άρα δημιουργεί απόσταση και αίσθημα ανασφάλειας.
«Το κάνεις λάθος»
Το παιδί ακούει «δεν μπορείς να τα καταφέρεις, δεν είσαι άξιο». Είναι πολύ καλύτερο να επισημαίνουμε στο παιδί τι καταφέρνει, παρά τι δεν καταφέρνει, γιατί αυτόν τον τρόπο σκέψης θέλουμε να υιοθετήσει και στην μετέπειτα ζωή του.
«Μπορείς να το κάνεις τέλεια»
Το παιδί μου μαθαίνει να κυνηγάει το τέλειο, δεν είναι ποτέ ικανοποιημένο με τον εαυτό του και δεν μπορεί να χτίσει αυτοπεποίθηση.
«Δεν έχεις τίποτα»
Το παιδί ακούει «τα δικά σου συναισθήματα είναι ασήμαντα». Εμείς οι γονείς, θέλουμε συνήθως να δημιουργήσουμε αίσθημα αυτοπεποίθησης και δύναμης στα παιδιά, όμως λέγοντάς τους πως αυτό που νιώθουν δεν ισχύει, πετυχαίνουμε ακριβώς το αντίθετο. Καλύτερα λοιπόν να τους πούμε , «καταλαβαίνω πως πονάς, θα περάσει»
«Μην…!»
«Μην τρέχεις», «Μην φωνάζεις», «Μην χτυπάς». Όλα τα «μην» και τα «όχι» που ακούν τα παιδιά μας, τους δημιουργούν αρνητικότητα. Είναι λοιπόν καλύτερο να τους λέμε κάτι στο πρώτο πρόσωπο «Με ενοχλούν οι φωνές, θα πάω δίπλα μέχρι να σταματήσουν» ή «Δεν μου αρέσει να με χτυπάνε, γι’ αυτό θα σε αφήσω από την αγκαλιά μου για λίγο»
«Πρέπει να αδυνατίσω»
Το παιδί αυτό που ακούει είναι «Δεν μου αρέσει το σώμα μου». Για να μπορέσουν τα παιδιά μας να χτίσουν μια υγιή εικόνα σώματος, χρειάζεται να βλέπουν τους γονείς ευχαριστημένους με το δικό τους σώμα.
«Πρόσεχε»
Το παιδί ακούει «είσαι απρόσεκτος/η» και έχει συνεχώς την αίσθηση ότι κινδυνεύει.
«Δεν έχει γλυκό αν δεν φας το φαγητό σου»
Είναι πολύ διαφορετικό να πούμε , «πρώτα τρώμε το φαγητό και μετά το γλυκό» και διαφορετικό να παρουσιάσουμε το γλυκό σαν την επιβράβευση του παιδιού που θα φάει φαγητό. Με αυτό τον τρόπο ενισχύουμε την επιθυμία του παιδιού για γλυκό.
«Άσε με να σε βοηθήσω»
Όσο λοιπόν το παιδί προσπαθεί να φτιάξει ένα κάστρο με τα τουβλάκια και δυσκολεύεται, εμείς παρέμβουμε για να βοηθήσουμε, το παιδί αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αρκετά καλό το ίδιο για να πετύχει το στόχο του. Επίσης, μπαίνει στη διαδικασία να συγκρίνει τις ικανότητές του με τις δικές μας και να νιώθει ανάξιο αφού δεν τα καταφέρνει όπως η μαμά ή ο μπαμπάς.
missbloom.gr
