«Τελειωμένος» απ᾽ τη δουλειά κλείνω τη μηχανή, βγαίνω απ᾽ το αυτοκίνητο και μπαίνω στο σπίτι μηχανικά.
Ανοίγω την πόρτα και συνειδητοποιώ γι᾽ άλλη μια φορά πως κάτι λείπει. Μια απουσία που πλημμυρίζει το σαλόνι. Εντελώς γνωστή μα, ταυτόχρονα, τελείως άγνωστη μέχρι τη στιγμή που το μυαλό επικεντρώνεται σε μια φωνή παιδική.
Δε γελιέμαι. Η φωνή δεν είναι υπαρκτή σε κανένα δωμάτιο του σπιτιού. Βρίσκεται σκαλωμένη στο υποσυνείδητό μου και μου υπενθυμίζει πως η μεγαλύτερη απουσία σήμερα, εχθές, προχθές, κάθε φορά και κάθε στιγμή είναι η μικρή μου κόρη.
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αποφασίζουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να προχωρήσουμε παρακάτω. Δεν έχουν σημασία τόσο οι αιτίες, όσο το αποτέλεσμα των αποφάσεων.
Πιο συγκεκριμένα, αποφασίζεις να σπάσεις στο παιδί σου την έννοια της οικογένειας όπως τη γνώρισε απ᾽ τη μέρα που γεννήθηκε. Αποσχίζεσαι, λοιπόν, απ᾽ το στερεοτυπικό μοντέλο της οικογενειακής θαλπωρής με τη «δικαιολογία» -και συγχωρέστε με για την επιλογή της λέξης αλλά έχει διφορούμενη, μεταφορική και ρεαλιστική έννοια- πως θες να προσφέρεις στο παιδί σου όσα δεν μπόρεσες με τις επικρατούσες συνθήκες.
Εγωιστικό; Απάνθρωπο; Σκληρό; Απερίσκεπτο; Μπορώ να σας βρω πολλά ακόμα επίθετα. Στη σκέψη, όμως, κάθε σωστού γονιού που μπαίνει σ᾽ αυτή τη διαδικασία είναι βασικό, αν όχι και μοναδικό κριτήριο.
Από εκεί, λοιπόν, ξεκινάει ο πλασματικός παράδεισος που προσπαθείς απεγνωσμένα να κάνεις πραγματικότητα. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι τα παρατάνε στην μέση κι άλλοι ούτε καν μπαίνουν στην διαδικασία να ξεκινήσουν.
Προσπαθείς να καλύψεις, ίσως κι από ενοχές, την έλλειψη του άλλου μέλους της οικογένειας, προσπαθείς να γίνεις αυτό που δεν κατάφερνες στην καθημερινότητά σου. Πασχίζεις να δώσεις πράγματα που θεωρούσες δεδομένα ή ακόμα και πράγματα που δεν έδινες σημασία γιατί τα θεωρούσες ανούσια πριν.
Παλεύεις να μη νευριάζεις όταν το παιδί σου φωνάζει και παίζει. Γιατί όλα αυτά; Γιατί η συνείδησή σου σου λέει πως πρέπει να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο.
Ξέρεις κάτι, όμως, ρε «εγωιστή»; Δεν είναι ο χαμένος χρόνος που προσπαθείς απεγνωσμένα να κερδίσεις. Φταίει που προσπαθείς να μη χάσεις το παιδί σου.
Η κάθε ελάχιστη, μηδαμινή σκέψη πως μπορεί να σ᾽ απορρίψει, σε γονατίζει. Η ιδέα πως θα ᾽ρθει μια ημέρα που το παιδί για το οποίο έκανες την αλλαγή στην ζωή σου, δε θα τρέξει να σ᾽ αγκαλιάσει σε ταπεινώνει.
Το φανταστικό, μα όχι κι απίθανο σενάριο που θέλει το ίδιο σου το παιδί να σε κατηγορεί για την οικογένεια που σταμάτησες να του προσφέρεις (τουλάχιστον όχι όπως το ίδιο τη γνώρισε και την έμαθε πριν, ακόμα, βγει απ᾽ τη μήτρα της μητέρας του), σε κάνει να νιώθεις όχι μόνο ανίκανος αλλά και προδότης απέναντι στον εαυτό σου.
Μην τρομάζεις, όμως γαμώτο! Νιώσε και πράξε έχοντας ως γνώμονα το καλύτερο δυνατό πρότυπο γονέα. Το υποσυνείδητο είναι, άλλωστε, αυτό που οδηγεί τα παιδιά μέχρι να γίνουν έφηβοι.
Έτσι έχουν μάθει να επιβιώνουν και να διδάσκονται, με την όσφρηση, το συναίσθημα και το ένστικτο.
Αν με τη σειρά σου ακολουθήσεις κι εσύ το δικό σου ένστικτο και το παραλληλίσεις με την παιδική του αθωότητα, αν μάθεις κι εσύ μαζί με αυτό τότε δεν μπορείς να κάνεις λάθος.
Γίνε παιδί έστω και για 4 σαββατοκύριακα τον μήνα.
Τότε και μόνο τότε θα έχει αξία η όποια απόφαση έχεις πάρει στην ζωή σου για τη ζωή του.
Θα ᾽ρθει η στιγμή που το παιδί θα ξεχωρίσει τι του πήρες και τι του έδωσες και θα γίνει ο πιο σκληρός, μα πάνω απ᾽ όλα ο πιο δίκαιος κριτής σου.
ilov.gr
