Και φτάνει αυτή η δύσκολη, για όλους, ώρα που ένα παιδί πρέπει να μάθει ότι οι γονείς του πλέον δε θα είναι μαζί. Δε θα ζουν στο ίδιο σπίτι, δε θα τρώνε μαζί τις Κυριακές, δε θα κάνουν μαζί διακοπές και δε θα μοιράζονται στιγμές της καθημερινότητας μαζί. Τι κι αν προσπαθήσουν να σου τονίσουν τα δύο σπίτια, τα δύο δωμάτια, τα καινούρια παιχνίδια και τα διαφορετικά έπιπλα, η αλήθεια είναι μια: η πληγή είναι ανεπανόρθωτη. Μπορεί σιγά σιγά να σταματήσει να φαίνεται, ο χρόνος και η ηλικία θα την σβήσουν αλλά ποτέ δεν θα την επουλώσουν. Οπότε;
Οπότε το θέμα είναι να δούμε τι θα κάνουμε για αυτή την πληγή. Εγώ τουλάχιστον αυτή την απαίτηση είχα από τους γονείς μου. Να την δουν, να την αναγνωρίσουν, να συνειδητοποιήσουν ότι η πληγή έγινε από αυτούς και να προσπαθήσουν να την επουλώσουν – ακόμα κι αν αυτό δε γίνει ποτέ.
Άλλα διαζύγια είναι ήρεμα, άλλα άκρως πολιτισμένα κι άλλα καταλήγουν σε εμπόλεμες καταστάσεις, δικηγόρους και δικαστήρια. Στην πρώτη περίπτωση τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα. Συνήθως, αυτές οι περιπτώσεις έχουν δύο γονείς που βάζουν στην πραγματικότητα πάνω απ’ όλους και από όλα τα παιδιά τους. Και λέω στην πραγματικότητα γιατί η πιο κλισέ έκφραση που θα ακούσει ένα παιδί σε αντίστοιχες περιπτώσεις είναι κάτι μεταξύ «για το δικό σου καλό γίνεται» και «εμείς πάντα θα έχουμε εσένα σαν την μόνη προτεραιότητά μας», κάτι που τελικά δεν ισχύει. Ναι, κανένα διαζύγιο δεν είναι ειρηνικό, κανένας από τους δύο συζύγους δε βγαίνει αλώβητος και σίγουρα και οι δύο έχουν αυξημένα τα επίπεδα του εγωισμού τους.
Στην δεύτερη περίπτωση αυτός ο εγωισμός παίρνει την πρώτη θέση. Κάθεται στο πρώτο τραπέζι και ξεχνάει την υπόσχεση που είχε δώσει περί προτεραιοτήτων και λοιπών ιδανικών σεναρίων. Κάπου εκεί είναι που μπαίνουν και τα παιδιά στη μέση. Μάλλον δεν μπαίνουν, κάποιος τα βάζει και το ποιος είναι αυτός δε θα το αναφέρω καν. Σίγουρα άθελά τους. Σίγουρα χωρίς κανένα τέτοιο σκοπό και σίγουρα με άγνοια. Όμως, γίνεται. Και όσο γίνεται η πληγή τόσο δεν κλείνει και τόσο δεν σβήνει.
Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό, ποια είναι η κατάλληλη συμπεριφορά και τι ακριβώς πρέπει να γίνει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τα θύματα ενός πολέμου «πληρώνουν» και τις συνέπειές του και δυστυχώς, σε αυτόν τον πόλεμο οι συνέπειες δεν είναι καλές. Μην παρεξηγηθώ, πολλές φορές ένα διαζύγιο είναι προτιμότερο από μια συμβίωση που θυμίζει.. επιβίωση.
«Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα»
