Ο Steve Wiens προς τους γονείς που έχουν μικρά παιδιά: Ας είμαι εγώ αυτός που θα το παραδεχτεί μεγαλόφωνα…
Είμαι σε μια εποχή της ζωής μου που αισθάνομαι εξαντλημένος σχεδόν όλη την ώρα. Απότομος, καταπονημένος, με μάτια που τσούζουν από την κούραση, αναρωτιέμαι πώς θα την βγάλω μέχρι το τέλος της ημέρας.
Έχω τρία αγόρια, ηλικίας 5 και κάτω. Δεν παραπονιέμαι γι’ αυτό. Ή μάλλον, ίσως να παραπονιέμαι λίγο. Αλλά ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για ένα σπίτι γεμάτο γέλια και …χάος. Ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς για χρόνια. Ο πόνος της υπογονιμότητας είναι ανυπόφορος και συνεχής. Θυμάμαι ότι άφηνα τις ελπίδες μου να αναπτερώνονται και μετά τις έβλεπα να κατακρημνίζονται, κάθε μήνα, για επτά ολόκληρα χρόνια.
Αλλά αυτή τη στιγμή, έχω στη ζωή μου τρία αγόρια, ηλικίας 5 και κάτω. Υπάρχουν πολλές στιγμές που είναι πραγματικά υπέροχα, όπως την προηγούμενη εβδομάδα όταν ο Ισαάκ είπε στην κουνιάδα μου ότι «ο μπαμπάς μου έχει τρίχες παντού!». Ή όταν ο Ελάια έβαλε ένα πράσινο πανάκι καθαρισμού πάνω από τα μάγουλα και το σαγόνι του και δήλωσε υπερήφανα: «Μπαμπά! Έχω μούσι, ακριβώς όπως κι εσύ!». Ή όπως όταν ο Μπεν ξεγλιστράει και έρχεται κάτω τα πρωινά πριν να έρθουν οι άλλοι, μου χαμογελάει και λέει «Η ώρα του μπαμπά και του Μπεν».
Υπάρχουν όμως και πολλές στιγμές που απλά δεν έχω ιδέα πώς θα αντέξω μέχρι την ώρα που πάνε για ύπνο. Οι συνεχείς απαιτήσεις, οι ανάγκες και οι τσακωμοί …τεντώνουν τα νεύρα κάθε μέρα.
Ένα από τα παιδιά μου είναι βέβαιο ότι θα γίνει ο επόμενος Steve Jobs. Και πλέον αισθάνομαι τρομερή κατανόηση για τους γονείς του. Ξέρει ακριβώς τι θέλει και ακριβώς πώς το θέλει, με ένα συγκεκριμένο τρόπο και με κανέναν άλλο. Μερικές φορές, είναι το πιάτο του που πρέπει να είναι ακριβώς κεντραρισμένο μπροστά στη θέση του, άλλες φορές είναι ο τρόπος με τον οποίο μπαίνουν οι κάλτσες του ή πώς ακριβώς πρέπει να δείχνει η φωτογραφία με το ροζ δελφίνι – «με θαρραλέο βλέμμα, όχι λυπημένο, μπαμπά!» Είναι πολύ …της λεπτομέρειας και δεν είναι ικανοποιημένος μέχρι να είναι ακριβώς όπως «πρέπει».
Πρέπει να ομολογήσω ότι ορισμένες φορές, όταν φωνάζει, με κάνει να θέλω να κρυφτώ στην ντουλάπα. Και ούτε θα επιβεβαιώσω αλλά ούτε και θα αρνηθώ ότι, όσο είμαι εκεί, τρώω ψυχαναγκαστικά τσιπς ή/και μαύρη σοκολάτα.
Υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε: «Πρέπει να απολαμβάνεις κάθε στιγμή τους τώρα! Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα!» Συνήθως χαμογελάω και πετάω κάποια εξυπνάδα, αλλά, μέσα μου, θέλω να τους πνίξω. Έτσι, για ένα λεπτό, ίσα για να πανικοβληθούν λίγο.
Αν έχετε φίλους με μικρά παιδιά – και ειδικά αν τα παιδιά σας είναι τώρα στην εφηβεία ή έχουν μεγαλώσει – σας παρακαλώ, υποσχεθείτε μου ότι δεν θα τους πείτε ποτέ κάτι τέτοιο. Όχι επειδή δεν είναι αλήθεια, αλλά επειδή, πραγματικά, δεν βοηθάει καθόλου. Το ξέρουμε ότι είναι αλήθεια ότι μεγαλώνουν πολύ γρήγορα. Αλλά το να αισθάνομαι ότι πρέπει να απολαμβάνω την κάθε στιγμή δεν μοιάζει με προνόμιο, μοιάζει με άλλο ένα πράγμα που είναι αδύνατο να πετύχεις, και αυτή τη στιγμή, αυτή η λίστα είναι πολύ μεγάλη. Δεν είναι όλες οι στιγμές που έχεις σαν γονιός απολαυστικές – δεν ήταν για σας και δεν είναι για μένα. Απλά εσείς το έχετε, προφανώς, ξεχάσει. Μπορώ να σας συγχωρήσω για αυτό. Αλλά αν μου πείτε ακόμα μία φορά ότι πρέπει να απολαμβάνω την κάθε στιγμή, θα πρέπει να σας κόψω την καλημέρα.
Αν είστε γονείς με μικρά παιδιά, ξέρετε σίγουρα ότι υπάρχουν στιγμές εξωπραγματικής απόλαυσης, όπου δεν μπορείτε να πιστέψετε πόσο τυχεροί είστε που έχετε αυτά τα μικρά ανθρωπάκια. Αλλά, αφήστε να είμαι εγώ αυτός που θα κάνει τις παρακάτω παραδοχές μεγαλόφωνα:
- Δεν είσαι απαράδεκτος γονιός αν δεν μπορείς να βρεις τον τρόπο τα παιδιά σου να τρώνε όσο υγιεινά τρώνε τα παιδιά των φίλων σου. Προφανώς, αυτοί χρησιμοποιούν κάποιες παράξενες, και μάλλον παράνομες, …μεθόδους υπνωτισμού!
- Δεν είσαι απαράδεκτος γονιός αν φωνάζεις στα παιδιά σου κάποιες φορές. Ζεις με μικρούς δικτάτορες μέσα στο σπίτι σου. Αν κάποιος άλλος σου μίλαγε με αυτό τον τρόπο, θα ήταν φυλακή.
- Δεν είσαι ένας απαράδεκτος γονιός αν δεν ξέρεις πώς να αποδώσεις, ψύχραιμα, τις κατάλληλες συνέπειες, σε πραγματικό χρόνο, για κάθε πράξη τρομοκρατίας που τόσο δημιουργικά έχουν επινοήσει.
- Δεν είσαι απαράδεκτος γονιός αν προτιμάς να είσαι στη δουλειά.
- Δεν είσαι απαράδεκτος γονιός αν δεν βλέπεις την ώρα να πάνε για ύπνο.
- Δεν είσαι απαράδεκτος γονιός αν ο ήχος από τις φωνές τους μερικές φορές σε κάνει να θες να αρχίσεις να πίνεις …και να μην σταματήσεις ποτέ.
Ναι, δεν είσαι ένας απαράδεκτος γονιός. Είσαι ένας πραγματικός γονιός, με όρια. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Θα πρέπει όλοι να παραδεχτούμε ότι ένα από τα θύματα της κορεσμένης από πληροφόρηση κουλτούρας μας είναι οι γονείς, καθώς έχουμε πλέον εξωπραγματικά πρότυπα για την ανατροφή των παιδιών, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε φρικτά αποτυχημένοι αν ταΐζουμε τα παιδιά μας κοτομπουκιές ή τα αφήνουμε να βλέπουν τηλεόραση το πρωί.
Ένας από τους λόγους που είμαστε τόσο εξαντλημένοι είναι ότι είμαστε υπερφορτωμένοι με πληροφορίες σχετικά με το είδος των γονέων που θα πρέπει να είμαστε. Οπότε, ίσως έχει έρθει η ώρα να σταματήσουμε να διαβάζουμε πώς θα μεγαλώσουμε τον επόμενο πρόεδρο της δημοκρατίας, που ξέρει να διαβάζει από τριών ετών και, όχι μόνο τρώει, αλλά μαγειρεύει και τα λαχανικά του. Ίσως ήρθε η ώρα να είμαστε το είδος του γονέα που ζητάει συγνώμη όταν φωνάζει. Που κάνει πράξη το να αφιερώνει κάποιο χρόνο στον εαυτό του και στα ενδιαφέροντα του. Που παρακαλεί τον Θεό να τον βοηθήσει να γίνει μία καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου που είναι, και όχι να του δώσει περισσότερη δύναμη προκειμένου να γίνει ο ιδανικός γονιός.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα δείτε τους φίλους σας που έχουν μικρά παιδιά, με αυτό το ομιχλώδες και απελπισμένο βλέμμα στα πρόσωπά τους, παραγγείλτε μια πίτσα και στείλτε την σπίτι τους εκείνο το βράδυ. Προθυμοποιηθείτε να κρατήσετε τα παιδιά τους για μερικές ώρες, προκειμένου να μείνουν για λίγο μόνοι τους στο σπίτι και να κάνουν σεξ χωρίς να είναι εξαντλημένοι. Βάλτε το χέρι σας στον ώμο τους, κοιτάξτε τους στα μάτια και πείτε τους ότι τα πηγαίνουν περίφημα με τα παιδιά. Απλά μην τα χάσετε αν αρχίσουν να κλαίνε ανεξέλεγκτα. Είναι γιατί, πολλές φορές, αισθανόμαστε ότι έχουμε αποτύχει στο όλο εγχείρημα και ότι τα παιδιά μας θα καταλήξουν φρικτοί εγκληματίες που θα μας μισούν και δεν θα θέλουν ούτε να μας βλέπουν όταν μεγαλώσουν.
Είμαστε εξαντλημένοι. Δεν είμαι σίγουρος πότε θα καλυτερέψουν τα πράγματα. Σήμερα θα μπορούσε να είναι μια καλή μέρα ή μία μέρα που … το χάσατε, με ένα τρόπο που εξέπληξε και εσάς τους ίδιους.
Εισπνοή. Εκπνοή.
Δεν είστε μόνοι.
letsfamily.gr
