Ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι γονείς αισθανόμαστε συχνά ότι φτάνουμε στα όριά μας,νιώθουμε έτοιμοι να εκραγούμε και κάποιες φορές, πράγματι, δεν αποφεύγουμε μια έκρηξη οργής μπροστά στα παιδιά μας, με δυνατές φωνές και κουβέντες που γρήγορα μετανιώνουμε.
Αυτά τα ξεσπάσματα εκτός του ότι λειτουργούν ως ένα μέσο εκτόνωσης για μαμάδες και μπαμπάδες συνήθως δεν έχουν κανένα άλλο όφελος, αντιθέτως μπορεί να συνοδεύονται από ενοχές, να πληγώνουν τα παιδιά και να διαταράσσουν τις ενδοοικογενειακές σχέσεις.
Ωστόσο η συμβουλή που δίνει η Αμερικανίδα αρθρογράφος Annie Reneau ίσως μάς βοηθήσει να αποφύγουμε τις φωνές την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά των παιδιών μας.
Όπως υποστηρίζει η ίδια, αν εξαιρέσουμε κάποιες παθολογικές διαταραχές, τα περισσότερα παιδιά προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους γονείς τους και να κάνουν το σωστό. Αλλά δεν καταφέρνουν πάντα να συμβιβάσουν τα παρορμητικά «θέλω» τους με την επιθυμία τους να κάνουν τους γονείς τους περήφανους για εκείνα.
Το αποτέλεσμα; Ίσως αμελούν να ολοκληρώσουν μια εργασία, παρόλο που τους το έχουμε ζητήσει επανειλημμένα. Ή «χαζολογούν», αντί να μαζέψουν τα παιχνίδια τους. Ή γίνονται επιθετικά απέναντι στα αδερφάκια τους.
Η πρώτη μας αντίδραση, τότε, μπορεί να είναι να τους βάλουμε τις φωνές. Αλλά σύμφωνα με τη Reneau, υπάρχει ένας πιο εποικοδομητικός τρόπος να αντιμετωπίσουμε μια ανεπιθύμητη συμπεριφορά τους.
Καταρχήν, να προσπαθήσουμε να θυμηθούμε ότι πίσω από αυτήν κρύβεται ένας προσωπικός αγώνας του παιδιού – ας πούμε, ο αγώνας του να συμβιβάσει τα δικά του «θέλω» με εκείνα των γονιών του. Και σε δεύτερη φάση, να του πούμε την παρακάτω φράση:
«Το ξέρω ότι προσπαθείς να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς αυτή τη στιγμή. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό;».
«Με αυτές τις δύο φράσεις, διατυπωμένες έστω διαφορετικά, ζητάμε από τα παιδιά μας να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους χωρίς να τα ταπεινώσουμε ή να τα ντροπιάσουμε. Τους υπενθυμίζουμε ότι κατά βάθος είναι καλοί άνθρωποι, που θέλουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν και πως είμαστε δίπλα τους για να τα βοηθήσουμε σε αυτή την προσπάθεια», σχολιάζει η αρθρογράφος.
Αυτή δεν είναι μια από τις αποστολές μας ως γονείς; Να τα καθοδηγήσουμε έτσι ώστε να αναπτύξουν το κίνητρο και τα εργαλεία να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους, σε κάθε περίσταση;
Αν καταφέρνουμε να τα κάνουμε να αλλάξουν συμπεριφορά με φωνές και απειλές, τότε το μοναδικό κίνητρό τους θα είναι ο φόβος: ένα λάθος κίνητρο.
Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μας ως γονείς είναι να εμπνεύσουμε στα παιδιά μας αληθινό σεβασμό, όχι να τα κάνουμε να πειθαρχούν από φόβο. Μόνο έτσι μαθαίνουν ουσιαστικά να αυτοπειθαρχούν, μια δεξιότητα που θα αποδειχθεί μακροπρόθεσμα πολύτιμη στη ζωή τους.
«Αν δεν αντιμετωπίζω το παιδί μου σαν να προσπαθεί κάθε στιγμή να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, και αν δεν του περνάω το μήνυμα ότι βρίσκομαι πλάι του για να το βοηθήσω, τότε τι του διδάσκω ως γονιός;», διερωτάται η Reneau και προσθέτει: «Ότι είναι “ελαττωματικό” από κατασκευής;».
Όλοι μας προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, αλλά συχνά δυσκολευόμαστε και κάποιες φορές αποτυγχάνουμε. Πόσο μάλλον τα παιδιά μας, που ακόμα αναπτύσσουν βασικές δεξιότητες. Αν προσπαθήσουμε να το θυμόμαστε ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές και περνάμε στα παιδιά μας αυτό το μήνυμα μέσα από την επικοινωνία μας, τότε θα βάλουν τα δυνατά τους να κάνουν πράγματι ό,τι καλύτερο μπορούν, σε κάθε περίσταση.
Φυσικά όλα αυτά είναι δύσκολα στην πράξη, δεδομένου ότι είμαστε άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες. Αν όμως δεν επιχειρήσουμε να δώσουμε εμείς το παράδειγμα στα παιδιά μας, λειτουργώντας ως πρότυπα ψυχραιμίας, αυτοελέγχου και επιείκειας ακόμα και τις στιγμές που το μυαλό μας θολώνει από την εξάντληση ή την απογοήτευση, τότε ποιος θα το κάνει;
childit.gr
