Παντού ακούς για το μητρικό φίλτρο και την ανάγκη μιας γυναίκας να γίνει μητέρα, αλλά δεν είναι και πολύ συχνό να συναντάς κάποιον άντρα που να σου πει “Ανυπομονώ να έρθει η στιγμή που θα μείνει έγκυος η σύντροφός μου και θα γίνω πατέρας”.
Βάση τελευταίων μελετών σε Ευρώπη και Αμερική, μεγάλο ποσοστό του αντρικού πληθυσμού, όλο και απομακρύνεται από την ιδέα να αποκτήσει μωρό με τη σύντροφό του, ενώ ταυτόχρονα θαυμάζει εκείνους που έχουν αποκτήσει παιδιά και η στάση του προς αυτά είναι πολύ τρυφερή και θετική.
Υπάρχουν 5 ερωτήσεις που τριγυρνούν στο μυαλό των περισσότερων αντρών και τους αποτρέπουν (έστω και εν μέρει) από το επόμενο βήμα και την διαδικασία της αναπαραγωγής.
1. Είμαι έτοιμος να γίνω μπαμπάς;
Ποτέ, κανένας άνθρωπος δεν θα νιώσει εντελώς έτοιμος να γίνει γονιός. Όμως, η ανάγκη της προόδου και της εξέλιξης που υπάρχει μέσα σε κάθε σχέση, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μας οδηγεί στο να πάρουμε αποφάσεις για τις οποίες είναι αδύνατον να ξέρουμε πως είμαστε 100% σίγουροι ότι είναι και διαχειρίσιμες.
2.Θα είμαι καλός μπαμπάς;
Στη σκέψη της αλλαγής της πάνας μέχρι και την αγωνία στις εξετάσεις, θα αναρωτιέται αν είναι αρκετά καλός, αρκετά βοηθητικός και υποστηρικτικός για το παιδί του. Συναισθηματικά αλλά και συμπεριφορικά, συχνά οι άντρες νιώθουν πως δεν είναι αρκετά σωστοί. Και αυτή η ανάγκη για να είναι ο καλύτερος μπαμπάς για το παιδί του, ακόμη και σαν εικόνα στο μυαλό του, είναι ικανή να τον κάνει να αγχωθεί πολύ, σχεδόν να τρομάξει και να το αναβάλλει για μία άλλη φορά.
3. Θα αλλάξει η σχέση μου με τη σύντροφό μου;
Εκείνη θα γίνει μαμά και εκείνος μπαμπάς και δεν είναι ξεκάθαρο αν θα υπάρχει χώρος για να υπάρχουν και οι συνήθειες που είχαν και πριν την είσοδο του μωρού τους στη ζωή τους. Η σεξουαλική τους ζωή, οι έξοδοι τους και ο κοινός χρόνος και χώρος τους δεν θα είναι όπως πριν και στην σκέψη και μόνο νιώθει ένας βάρος και άγχος. Τόσο η νέα μαμά όσο και ο νέος μπαμπάς, χρειάζεται να θέσουν ξανά το κοινό τους πρόγραμμα στο οποίο θα μπορούν να συμπεριλάβουν το μωρό ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες και των τριών.
4.Θα μπορώ να βοηθήσω στην εγκυμοσύνη και τον τοκετό;
Από ταινίες και φωτογραφίες, τόσο η εγκυμοσύνη όσο και η διαδικασία του τοκετού φαίνονται επίπονες αλλά και με σωματικές αντιδράσεις που για τους άντρες είναι εντελώς άγνωστες. Το μεγαλύτερο άγχος του για την εγκυμοσύνη είναι αν θα είναι αρκετά περιποιητικός και αν όσα συμβαίνουν στη σύντροφό του είναι ‘επικίνδυνα’ ή φυσιολογικά.
5.Που θα βρω τα χρήματα που χρειάζεται ένα μωρό;
Είναι τα έξοδα πολλά και ανά περιόδους θα αυξάνονται. Ειδικά αν εκείνος φέρνει ένα σημαντικό ποσό στο σπίτι, ανησυχεί πως δεν θα είναι αρκετό και πως θα πρέπει να αλλάξει ο γενικότερος προϋπολογισμός της οικογένειας ώστε να καλύπτονται όλα τα νέα έξοδα. Οι προσωπικές ανάγκες, τόσο του μπαμπά όσο και της μαμάς θα περιοριστούν και ορισμένες απολαύσεις θα κοπούν λόγω των νέων αναγκών. Λόγω της εποχής επίσης, το διαρκές άγχος για την οικονομική και επαγγελματική σταθερότητα τώρα ενδέχεται να φουντώσει και εύκολα να τον αποτρέψει από την πατρότητα. Όμως, την ώρα της κρίσης, με ψυχραιμία, πάντα βρίσκονται διέξοδοι και τρόποι διαχείρισης.
6.Όταν γίνω μπαμπάς, θα μπορώ να είμαι όπως είμαι τώρα;
Μόλις θα γίνει μπαμπάς, θα αλλάξει το πρόγραμμά του, θα μειωθούν οι έξοδοι με τους φίλους του, οι ώρες που περνά βλέποντας μπάλα και θα χρειάζεται να κάνει τέτοιου είδους θυσίες που τελικά θα τον κάνουν να…χάσει τον εαυτό του. Όπως ισχύει και για την σχέση των νέων γονιών, έτσι ισχύει και για τον καθένα τους ξεχωριστά. Πρώτα είναι καλά ως άτομα ώστε να μπορούν να είναι και καλά ως γονείς/σύντροφοι/φίλοι/συνάδελφοι. Άρα, χρειάζεται απλά να βρει τις νέες ισορροπίες ανάμεσα σε όσα έχει ανάγκη εκείνος, όσα χρειάζεται το μωρό και όσα έχει την δυνατότητα να κάνει από συναισθηματική/σωματική/οικονομική ή κάθε άλλη άποψη.
7. Καθώς το μωρό μεγαλώνει, εγώ θα μπορώ να ανταπεξέλθω στις ευθύνες;
Όσο θα μεγαλώνει το μωρό και θα αλλάζουν οι ανάγκες του, δεν ξέρει αν θα είναι σε θέση να τις αναλάβει και να τα βγάλει πέρα. Η παρουσία της μαμάς σίγουρα μπορεί να ανακουφίσει ένα μέρος του άγχους αυτού, όμως είναι εξίσου απαραίτητοι και οι δύο γονείς, συνεπώς οι ευθύνες θα είναι μοιρασμένες. Για παράδειγμα, πως θα καταλάβει τι διαφορετικό προσπαθεί να επικοινωνήσει το μωρό με το κλάμα, που άλλοτε είναι πείνα, άλλοτε νύστα και άλλοτε άλλες ανάγκες του – βιολογικές και συναισθηματικές. Αναφορικά με το μέλλον και το μεγάλωμα του παιδιού, κυρίαρχο είναι το άγχος σχετικά με την σχέση και την επικοινωνία που θα καταφέρουν να αναπτύξουν οι δύο μεριές. Αναρωτιέται, δηλαδή, αν θα μπορέσει να ‘διδάξει’ στο παιδί του τους τρόπους που θα επικοινωνούν και θα καταλαβαίνουν ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Πολλοί γονείς φοβούνται και αγχώνονται μήπως δεν θα είναι επαρκείς ή μήπως θα είναι υπερβολικά παρόντες και τελικά το παιδί τους θα δυσκολεύεται στη λήψη ακόμη και απλών αποφάσεων.
