Ένα από τα πιο εκπληκτικά πράγματα που ανακάλυψα όταν άρχισα την καθοδήγηση και την παροχή συμβουλών ήταν ότι σχεδόν κάθε συναισθηματικό πρόβλημα που έχουν οι άντρες μπορεί να εντοπιστεί σε μια παλιότερη συναισθηματική πληγή που του προκάλεσε ο πατέρας του.
Νομίζω ότι ο John Eldredge το έλεγε καλύτερα στο βιβλίο του Wild at Heart:
Κάθε αγόρι στο ταξίδι του για να γίνει άντρας, ένα βέλος καρφώνεται στο κέντρο της καρδιάς του στη θέση της δύναμής του. Επειδή σπάνια κουβεντιάζει γι’ αυτή την πληγή και ακόμη σπανιότερα θεραπεύεται, η πληγή παραμένει. Και η πληγή σχεδόν πάντα προέρχεται από τον πατέρα του.
Όταν κοιτάζουμε πίσω στην παιδική μας ηλικία, υπάρχουν πολλά πράγματα που θα θέλαμε οι μπαμπάδες μας να είχαν κάνει ή να μην είχαν κάνει. Αλλά το κλειδί είναι να μην επιτρέψουμε στο παρελθόν μας να μας επηρεάσει αρνητικά στον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε και σχετιζόμαστε με τα δικά μας παιδιά. Ανεξάρτητα από το είδος του πατέρα που μπορεί να είχατε, υπάρχουν συνήθως 5 τύποι μπαμπάδων που μπορούμε να επιλέξουμε να γίνουμε:
1. Ο μπαμπάς “φυλακισμένος πολέμου”
Αυτός είναι ο μπαμπάς που είναι παρών στη ζωή του παιδιού του, αλλά δεν εμπλέκεται θετικά σε αυτή. Και δεν είναι μόνο ότι δεν εμπλέκεται με καλό τρόπο, αλλά είναι εξοργισμένος. Στα παιδιά του, πάντα φαίνεται να είναι θυμωμένος, και λόγω αυτού του θυμού, πονάει τους άλλους με τα λόγια, τον τόνο και τις πράξεις του. Η οικογένειά του δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί, καθώς δεν γνωρίζει πότε θα εμφανιστεί το “μετατραυματικό” ξέσπασμα και θα αρχίσει να χτυπάει το κεφάλι του.
2. Ο μπαμπάς “απών από τη δράση”
Αυτός ο μπαμπάς επιλέγει σκόπιμα να μην είναι παρών στη ζωή των παιδιών του. Μπορεί να τους έφερε στον κόσμο, αλλά δεν θέλει με τίποτα να έχει να κάνει με αυτά. Δεν είναι αφοσιωμένος και τα παιδιά του δεν γνωρίζουν καν ποιος ή πού είναι. Μπορεί να μην τον έχουν γνωρίσει ποτέ, να είναι απλά “γνωστοί” ή να έχουν μιλήσει μαζί του και πιθανότατα να μην τον αναγνώρισαν αν το έκαναν. Επιλέγει να μείνει μακριά, επειδή ο πόνος και η ντροπή της επιστροφής είναι υπερβολικά μεγάλος για να αντιμετωπίσει.
3. Ο μπαμπάς “είμαι και δεν είμαι”
Ναι, είναι φυσικά παρόν στο σπίτι, αλλά δεν είναι συναισθηματικά παρόν όταν είναι εκεί. Τα παιδιά τον βλέπουν, αλλά δεν μιλάνε μαζί του. Έρχεται σπίτι, απομονώνεται και απομακρύνεται από την οικογένεια. Μπορεί να μην είναι απαραιτήτως κακός μπαμπάς, είναι μόνο συναισθηματικά αποσπασμένος από τους άλλους στο σπίτι του. Έτσι, αγωνίζεται στη σιωπή, όπως αυτοί που αγαπά υποφέρουν και αγωνίζονται στην απουσία του.
4. Ο μπαμπάς “μερικής απασχόλησης”
Ασχολείται με τα παιδιά του, αλλά μόνο περιστασιακά, ίσως μόνο τα Σαββατοκύριακα, όταν είναι πιο βολικό γι ‘αυτόν. Έχει τις καλύτερες προθέσεις, αλλά τα παιδιά του χρειάζονται περισσότερο χρόνο από ό, τι είναι πρόθυμος ή ικανός να δώσει. Τα παιδιά του χρειάζονται να είναι μπαμπάς με πλήρες ωράριο, αλλά αυτός είναι ικανοποιημένος με το να τους δίνει μόνο μερική απασχόληση.
5. Ο ενεργός μπαμπάς (AKA ένας μπαμπάς μέλος του mpampades.eu)
Ο ενεργός μπαμπάς δεν είναι o τέλειος μπαμπάς, αλλά είναι ένας μπαμπάς που είναι παρών με συνέπεια και συναισθηματισμό. Είναι ενεργά αφοσιωμένος, προσεκτικός, διαθέσιμος και προσβάσιμος στα παιδιά του. Είναι πρόθυμος να μάθει και να κερδίσει την αγάπη των παιδιών του, ακόμα κι αν πρέπει να αγωνιστεί για να το κάνει. Αγαπά, προστατεύει, εξυπηρετεί και παρέχει τις φυσικές, συναισθηματικές και πνευματικές τους ανάγκες. Δεν φοβάται να επιβεβαιώσει την αγάπη του για τα παιδιά του και όταν βρίσκονται κοντά του αισθάνονται συναισθηματική και φυσική σιγουριά και ασφάλεια.
Ο τύπος των μπαμπάδων που γινόμαστε συχνά επηρεάζονται από τον τύπο του μπαμπά με τον οποίο είχαμε μεγαλώσει ως παιδιά. Αλλά ανεξάρτητα από το είδος του πατέρα που είχαμε, είτε καλός, κακός, μέτριος ή απών, δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για εμάς. Τα παιδιά μας αξίζουν να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, ως άνθρωποι, και να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να είμαστε παρόντες και να γίνουμε το πρότυπό τους. Έτσι πρέπει να είναι ο “πραγματικός μπαμπάς“.
Εσύ, τι τύπος μπαμπά είσαι;
