Ο 5χρονος γιος μου συνέχεια θέλει κι άλλο. Θέλει κι άλλα παιχνίδια, παρόλο που δεν παίζει ούτε με τα μισά από όσα έχει. Θέλει κι άλλο γλυκό, παρόλο που με το ζόρι το ζητάει, αφού το στόμα του είναι γεμάτο από την προηγούμενη μπουκιά. Θέλει κι άλλο χρόνο πριν ξαπλώσει να κοιμηθεί, τον οποίο συνήθως και κερδίζει με το να γκρινιάζει ότι θέλει κι άλλο χρόνο! Όλη αυτή η απαίτηση για περισσότερο με κάνει να θέλω λιγότερο – λιγότερη γκρίνια, λιγότερο άγχος, λιγότερα παιδιά!
Βέβαια, δεν είναι μόνο τα παιδιά που θέλουν συνέχεια κι άλλο. Και οι ενήλικες έχουν την ίδια εμμονή και ειδικά οι γονείς.
Τα παιδιά απαιτούν τα πάντα από εμάς. Κι όταν κάνουμε παιδιά, συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να θέλει κι άλλα, ώστε η ζωή μας μαζί τους να γίνει καλύτερη. Θέλουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Θέλουμε περισσότερα χρήματα (και ποιος δε θέλει;). Θέλουμε περισσότερο ύπνο. Κυρίως όμως, θέλουμε περισσότερο χώρο.
Όλα συρρικνώνονται όταν αποκτάμε παιδιά, εκτός από την ευτυχία φυσικά! Και το σιδέρωμα. Ο τραπεζικός λογαριασμός αδειάζει, η υπομονή εξαντλείται και το σπίτι μοιάζει να μικραίνει. Όχι μόνο ξαφνικά μοιραζόμαστε το χώρο με άλλους, αλλά αυτοί οι άλλοι απαιτούν ένα σωρό πράγματα από εμάς!
Πριν κάνουμε παιδιά, πιθανώς να ήμασταν χαρούμενοι αν και ζούσαμε σε ένα σχετικά μικρό σπίτι με μια κρεβατοκάμαρα. Μετά, παντρευτήκαμε και συνδυάσαμε τη ζωή μας με αυτή του συντρόφου και τα πράγματα έγιναν λίγο πιο ζόρικα, αλλά όχι και τόσο. Ακόμα η μια κρεβατοκάμαρα αρκεί! Έπειτα έρχεται η εγκυμοσύνη και γεμίζει το σπίτι δώρα από το baby shower και έρχεται και η κούνια του μωρού και μαζί κι ο πανικός!
Βρίσκεται ο έξτρα χώρος. Και μετά ξανά εγκυμοσύνη. Και ξανά ο πανικός. Γιατί τώρα που τα έχεις ξαναζήσει, ξέρεις ότι δεν έρχεται μόνο η κούνια μαζί με το μωρό αλλά και οι πάνες και τα βιβλία και τα παιχνίδια και τα ρούχα κι άλλα ρούχα, βιβλία και παιχνίδια. Και τόνοι από κακάκια!
Και χρειάζεσαι κι άλλο χώρο!
Χρειάζεσαι όμως όντως; Αν δεν έχεις 100 παιδιά, μάλλον δε χρειάζεσαι. Όχι ότι αυτό με σταμάτησε βέβαια.
Πριν γεννήσουμε το δεύτερο παιδί μας μετακομίσαμε σε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα. Είχαμε τον παραπάνω χώρο που χρειαζόμασταν για να καλωσορίσουμε το μωρό νούμερο 2 και γεμίσαμε το χώρο με ένα σωρό αντικείμενα και τελικά πάλι δεν είχαμε χώρο.
Δε νομίζω, όμως, ότι χρειαζόμαστε άλλο χώρο. Σε κάποιο σημείο πρέπει να σταματήσουμε, αλλιώς ποτέ δε θα είναι αρκετός.
Μερικές φορές καλύτερα να πορευόμαστε με αυτά που έχουμε, γιατί όσο αποκτούμε περισσότερα, τόσο θέλουμε κι άλλα. Είναι η ασθένεια του να θες κι άλλο και είναι μεταδοτική. Μεταδίδεται στα παιδιά μας αυτή η διαρκής ανάγκη να θέλουν κι άλλο, δίνοντάς τους την εντύπωση ότι το να έχεις περισσότερα είναι απαραίτητο για να νιώθεις χαρά και πληρότητα. Είναι επικίνδυνο.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται τόσα πολλά όσο νομίζουμε. Μερικοί από εμάς προσπαθούμε τόσο πολύ να τους δώσουμε πράγματα και συχνά, έχουν όλα όσα δεν είχαμε εμείς, αλλά ξεχνάμε πόσα λίγα χρειάζονται στην πραγματικότητα. Χρειάζονται την προσοχή και την αφοσίωσή μας περισσότερο από τα τελευταίας τεχνολογίας παιχνίδια.
Για αυτό, την επόμενη φορά που θα ζηλέψετε κάποιον γιατί έχει μεγαλύτερο σπίτι, ή αναρωτηθείτε αν χρειάζεστε καινούριο κινητό, σταθείτε και σκεφτείτε. Μάλλον δε χρειάζεστε κάτι άλλο. Μάλλον έχετε όλα όσα χρειάζεστε.
Πρέπει να σταματήσουμε να ανησυχούμε για το πώς θα βρεθούμε σε έναν μεγαλύτερο χώρο και να επικεντρωθούμε στο να μεγαλώσουμε αυτόν που ήδη έχουμε. Άλλωστε, όσο μικρότερο είναι κάτι, τόσο ευκολότερο είναι να το αγκαλιάσουμε.
