Έβαζα ράφια στο γκαράζ μου, όταν ένα κοριτσάκι από τη γειτονιά, φίλη της 4χρονης κόρης μου με πλησίασε και μου είπε: «Μόλις είδα το σπίτι σας, είναι πολύ βρώμικο! Η μαμά της Νόρας θα έπρεπε να καθαρίζει περισσότερο.»
«Μερικοί πιστεύουν πώς σχόλια σαν αυτό που έκανες είναι αγενή» είπα.
Το κοριτσάκι με κοίταξε με ένα περιπαικτικό χαμόγελο και είπε, «Σωστά!.
Το άσχημο με αυτά που λένε τα 5χρονα, είναι ότι είναι 100% ειλικρινή. Πράγματι, στο σπίτι μας επικρατούσε ένα χάος. Εκείνη τη στιγμή, θα μπορούσα να αναφέρω ένα εκατομμύριο λόγους για να αιτιολογήσω την ακαταστασία μας. Αρκετές δόσεις εσωρούχων, τα καλάθια για τα άπλυτα γεμάτα με ρούχα, τα πλυμμένα ρούχα να βρίσκονται στη μέση του σαλονιού, και ούτω καθεξής. Πάνω στο τραπέζι υπάρχουν πάντα πλεκτά βραχιόλια, κούκλες, πλαστελίνες και βρώμικα πιάτα.
Υπάρχουν πάντα αρκετά παιδιά που περνούν την ώρα τους στο καθιστικό μας ή στη βεράντα, τρώγοντας φαγητό και ανακατεύοντας το σπίτι βγάζοντας παιχνίδια που δε βάζουν ποτέ στη θέση τους. Μόλις αποκτήσαμε και ένα νεογέννητο. Ο μεγαλύτερος και καλύτερος λόγος του ακατάστατου σπιτιού μας.
.
Αλλά, καμία από αυτές τις δικαιολογίες δεν έχει πολλή σημασία. Καμία δεν είναι τόσο ισχυρή για να έχεις ακατάστατο σπίτι.
Υπάρχουν άνθρωποι με πιο ακατάστατα σπίτια. Τους έχω δει. Και όταν ήμουν μικρός, πήγαινα σε τέτοια σπίτια και έλεγα άσχημα πράγματα όπως, «μόλις είδα στο σπίτι σας. Είναι πολύ βρώμικο. «
Μετά έτρεχα στο σπίτι μου και το έλεγα στη μαμά μου. Γελούσαμε και κατηγορούσαμε τους ανθρώπους που έμεναν σε αυτά τα ακατάστατα σπίτια. Η μαμά μου έλεγε πράγματα όπως:
«Δεν την νοιάζουν τα παιδιά της? Ή το σπίτι της?»
.
Πάντοτε τελικά κατηγορούσαμε τη μητέρα.
Αν και ζούμε σε μια εποχή συντροφικότητας και ισότητας, όπου ένας μπαμπάς-στο-σπίτι (που δεν δουλεύει, μεγαλώνει τα παιδιά) δεν είναι ασυνήθιστο (στην πραγματικότητα ήμουν και εγω ένας απο αυτούς πριν λίγο) χωρίς να έχει σημασία η δυναμική της οικογένειας, οι άλλοι κατηγορούσαν τη γυναίκα μου για το ακατάστατο σπίτι μας
Το ξέρω γιατί κι εγώ ο ίδιος συνήθιζα να την κατηγορώ για αυτό.
Όταν λίγο αργότερα, έγινε εκείνη μία-μαμά-στο-σπίτι, άρχισα να γίνομαι πολύ επικριτικός. Κοιτούσα την κατάσταση του σπιτιού και σκεφτόμουν:
«Έχεις μία δουλειά! ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ! Να φροντίσεις αυτό το σπίτι.»
.
Ποτέ δε σκέφτηκα πως τα παιδιά δεν τα νοιάζει αν μόλις ξεσκόνισες. Θα σκορπίσουν τα δημητριακά τους έτσι κι αλλιώς. Όταν ήμουν μπαμπάς-στο-σπίτι, σκούπιζα κάτω από το τραπέζι και μετά απο 10 λεπτά ήταν βρώμικο ξανά. Έβαζα τα παιδιά να τακτοποιήσουν τα παιχνίδια τους πριν πάνε για ύπνο και το πρωί πριν καν ξυπνήσω, τα παιχνίδια είχαν σκορπιστεί ξανά.
Δε θέλω να μιλήσω για τα δικά σας παιδιά, μα τα δικά μου είναι απίστευτα ακατάστατα.
Αυτό που ανακάλυψα είναι πως το να φροντίζιες το σπίτι ειναι μια συλλογή από ένα εκατομμύριο δουλειές πλήρους απασχόλησης. Η γυναίκα μου είναι οικονόμος, επιβάλλει την τάξη, είναι δασκάλα, νοσοκόμα, σοφέρ, παρηγορήτρια, μαγείρισσα, μαθήτρια μερικής απασχόλησης και πολλά άλλα.
.
Πριν μερικά χρόνια η Μελ και εγώ λογομαχήσαμε για το σπίτι. Της είπα ότι ήταν ντροπιαστικό. Τη ρώτησα τι κάνει όλη μέρα. «Δε μπορεί να είναι τόσο δύσκολο να κρατήσεις το σπίτι καθαρό» είπα.
Μαλώσαμε άσχημα. Η Μελ μου είπε ότι έπρεπε να συνειδητοποιήσω τι είχε να αντιμετωπίσει κάθε μέρα. Είπε κάτι που πραγματικά με ταρακούνησε. Είπε:
«Μερικές φορές είμαι μεταξύ του να καθαρίσω το σπίτι ή να πάω τον Τρίσταν και τη Νόρα στο πάρκο. Ή να περάσω χρόνο μαζί τους διασκεδάζοντας, ή να τους μάθω να διαβάζουν ή να γράφουν. Μερικές φορές μπορώ είτε να πλύνω τα πιάτα είτε να μάθω στο γιό μας πως να οδηγεί ποδήλατο και στην κόρη μας πώς να περπατάει. Προτιμώ να κάνω αυτά τα πράγματα, ειλικρινά. Προτιμώ να μην είναι η μαμά που αγνοεί τα παιδιά μας και τον εαυτό μου, επειδή είμαι απασχολημένη ανησυχώντας για το τι μπορεί να σκέφτονται οι γείτονες για το ακατάστατο σπίτι μας.»
Σταμάτησα να βλέπω τα βρώμικα πιάτα ως μία απόδειξη ότι η Μελ κάθεται όλη την ημέρα. Αντ ‘αυτού, άρχισα να πλένω εγώ τα πιάτα. Συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν ήταν το χάος της, αλλά το χάος μας, και άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο.
.
Σταμάτησα να ανησυχώ για το σπίτι και άρχισε να με απασχολεί περισσότερο το μεγάλωμα των παιδιών μας. Άρχισα να δίνω προσοχή στο πόσο χαρούμενα ήταν και στη σχέση που είχαν δημιουργήσει με τη μητέρα τους και παρατήρησα ότι ναι μεν έχουμε ένα ακατάστατο σπίτι αλλά έχουμε και πραγματικά χαρούμενα, έξυπνα παιδιά.
Δε λέω ότι αν έχεις καθαρό σπίτι κάνεις κάτι λάθος. Αυτό που λέω είναι πως δε θα κατηγορήσω τη γυναίκα μου επειδή έμαθε στον γιο μου πώς να κολυμπάει, αντί να σκουπίσει το σαλόνι. Δε θα την κατηγορήσω επειδή έμαθε την κόρη μου να χρησιμοποιεί το γιογιό, αντί να καθαρίσει το τραπέζι. Και δεν πιστεύω πως πρέπει να στραβοκοιτάζεις τις μαμάδες-στο-σπίτι που έχουν ένα ακατάστατο σπίτι, γιατί κατά πάσα πιθανότητα χρησιμοποιούν τον χρόνο τους σοφά.
