Ένα ρητό λέει «όταν δεν μαθαίνουμε από μια δυσκολία, η επόμενη θα είναι μεγαλύτερη». Εμείς λοιπόν οι πρόωρογονείς περάσαμε μία και δύο και τρεις δυσκολίες βλέποντας τα παιδιά μας να ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου. Μερικοί από εμάς παλεύουν ακόμα με δυσκολίες έστω και αν – ευτυχώς – έχει ξεπεραστεί το στάδιο της ακροβασίας.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι δυσκολίες μάς δίνουν μοναδικές ευκαιρίες να εξελιχτούμε σαν άνθρωποι και να δούμε τη ζωή με άλλο μάτι, να αξιολογήσουμε τις ουσιαστικές μας σχέσεις και να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο και πιο φωτεινό μέλλον.
Γιατί όμως είναι σημαντικό ειδικά για τους γονείς με πρόωρα να φροντίζουν την ψυχική τους υγεία και να κάνουν ό,τι μπορούν για να αλλάξουν οπτική και προοπτική στη ζωή τους, βλέποντας τα πράγματα θετικά;
Μα ακριβώς επειδή είναι γονείς! Και έγιναν γονείς ξεκινώντας με σημαντικές δυσκολίες. Είναι όμως γονείς που η δική τους ψυχολογία και όρεξη για ζωή, χαρά και χρώμα θα διαμορφώσει αντίστοιχα τους ανθρώπους του μέλλοντος. Θα διαμορφώσει το ίδιο το μέλλον.
Ναι, αλλά πώς;
Θυμάμαι όταν ξεκίνησα μαθήματα οδήγησης είχα τέτοιο τρόμο που με δυσκολία μπορούσα να συγκεντρωθώ. Ξαφνικά σκέφτηκα ότι όλος ο κόσμος οδηγάει, άρα γιατί να μην τα καταφέρω και εγώ; Αμέσως ένιωσα το φόβο και το άγχος να φεύγουν.
Όταν γέννησα στις 29 βδομάδες, είχα φόβο (κυρίως φόβο θεού θα έλεγα), αλλά καθόλου άγχος για το μέλλον. Είχα ήδη ανιψάκια τρίδυμα, γεννημένα στις 29 εβδομάδες που είχαν φτάσει στα 16 χρόνια και ήδη αρίστευαν σε όλα. Ήμουν σίγουρη ότι αν πέρναγε η κάθε μέρα, χωρίς να χτυπήσει τηλέφωνο, όλα θα πήγαιναν καλά. Και πήγαν.
Δείτε γύρω σας τα θαύματα που συμβαίνουν κάθε μέρα. Δείτε όλα αυτά που μπορούν να γίνουν προς το καλύτερο. Και βάλτε ένα χεράκι να γίνουν καλύτερα και για άλλους.
Οι καταστάσεις που βιώσαμε στο παρελθόν είναι ήδη παρελθόν και δεν μπορούν να αλλάξουν. Αλλά το πώς βιώνουμε το σήμερα διαμορφώνει το μέλλον μας και ακόμα περισσότερο το μέλλον των παιδιών μας.
Ίσως χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει τα παιδιά μας να επωμίζονται συνέχεια τον φόρτο των αρνητικών συναισθημάτων όπως την υποβόσκουσα ενοχή της προωρότητας, το άγχος και την πίεση της υπερπροστασίας αλλά και την αδυναμία της αντίστασής μας στα ξεσπάσματα θυμού που προκύπτουν από τη συχνή κούραση/απογοήτευση/ταλαιπωρία, που έτσι και αλλιώς εμφανίζονται κατά περιόδους στις ζωές όλων μας για διάφορους λόγους. Γιατί οι κεραίες των παιδιών μας από την κοιλιά, τη θερμοκοιτίδα και παραπέρα… είναι πανίσχυρες και πρέπει να λαμβάνουν θετικά σήματα.
Και οφείλουμε στα πρόωρα μωρά μας (είτε είναι ήδη νήπια είτε παιδιά είτε έφηβοι για μας θα είναι πάντα τα πρόωρα μωρά μας) αυτό το μέλλον να είναι φωτεινό. Οφείλουμε να μάθουμε από το παράδειγμά τους, γιατί ήδη μας απέδειξαν τη δύναμή τους. Γιατί αυτά θέλουν να ζήσουν, έχουν απεριόριστες δυνάμεις και έχουν αποδείξει ήδη ότι όποιος δεν το βάζει κάτω, νικά.
