Συχνά βρίσκομαι σε διάφορα μέρη που συχνάζουν γονείς, ακούγοντας και συμμετέχοντας σε ποικίλες συζητήσεις σχετικά με το μεγάλωμα των παιδιών, την αγωγή και την ανατροφή τους. Έτσι, και πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε ένα παιδικό πάρτυ, όπου ο κάθε γονέας εκθείαζε την μέθοδο ανατροφής που ακολουθούσε ο ίδιος και η οικογένειά του.
-Εμείς μεγαλώνουμε το παιδί μας σύμφωνα με τις αρχές της ενσυναίσθησης. Ακούμε τις ανάγκες του παιδιού και δεν το τιμωρούμε, ξεκίνησε τον διάλογο μία μητέρα.
-Χα! Μοντερνιές της εποχής μας! Άμα δεν βάλεις τις φωνές, δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά! Ρώτα κι εμένα που έχω τέσσερα! Εσύ με ένα είσαι βασίλισσα, αντιγύρισε μία δεύτερη μαμά, ψάχνοντας με το μάτι να βρει τα μικρά της που έπαιζαν παραπέρα.
-Εμείς πάντως ακολουθούμε την Μοντεσσοριανή Αγωγή και γι’ αυτό πάμε και στον αντίστοιχο παιδικό σταθμό. Πληρώνουμε πολλά βέβαια, αλλά αξίζει, ακούστηκε από το βάθος μια άλλη μαμά.
-Α, εμείς Αντλεριανή αγωγή. Είναι καλύτερη! Σε τέτοιο σχολείο πάμε τα παιδιά μας και είναι αριστούχοι και οι δύο!, βιάστηκε να κόψει την προηγούμενη μαμά, μια άλλη, αρκετά μεγαλύτερή της.
Να μην μακρηγορώ, σε ένα μισάωρο πέρασε από μπροστά μου όλη η σύγχρονη και μη παιδαγωγική, ενώ ο διάλογος άρχισε να εξελίσσεται σε μάχη, για το ποια είναι η καλύτερη μέθοδος και ποιοι γονείς είχαν τα ποιο επιτυχημένα παιδιά. Και να τα αριστεία, και να τα βραβεία, τα δεκάρια, τα εικοσάρια, οι διακρίσεις στα αθλήματα, οι έπαινοι κλπ κλπ. Αυτό μου έκανε εντύπωση δεν ήταν ότι οι γονείς είχαν ψάξει και είχαν μάθει για όλες αυτές τις παιδαγωγικές μεθόδους-το αντίθετο, αυτό είναι κάτι πολύ θετικό. Αυτό που με ξένισε ήταν ότι κάθε ένας τους είχε γίνει κριτής και δικαστής κάποιου άλλου γονέα, που ακολουθούσε άλλη μέθοδο. Κάθε γονέας ακολουθούσε την «σωστή» μέθοδο ενώ οι υπόλοιποι, όχι. Πολύ σύντομα ξεκίνησαν οι εντάσεις στην συζήτηση κι άρχισαν να αλληλοκατηγορούν τα παιδιά τους, πότε δεν φέρθηκε καλά το παιδί του ενός και πότε χτύπησε το άλλο «και να, αυτά που κάνετε στο σπίτι δεν είναι σωστά, φταίει και η δασκάλα σας (πάντα φταίμε εμείς!) που δεν σας τα είπε τα λάθη σας, να τα διορθώσετε (τώρα που το ξανασκέφτομαι, φταίμε που δεν καταφέρνουμε τελικά να περάσουμε στο μυαλό των παιδιών πριν ενηλικιωθούν, πως δεν υπάρχουν συνταγές επιτυχίες ανατροφής, εκτός από την αγάπη!)».
Κι αναρωτιέμαι, εμένα είναι το επάγγελμά μου, κι ακόμη μαθαίνω. Και παιδαγωγικές μεθόδους και θεωρίες, και νέες προσεγγίσεις και το κυριότερο, πως το κάθε παιδί είναι μοναδικό και χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση. Πώς γίνεται να μαζεύτηκε τόση σοφία σε αυτά τα μυαλά και μάλιστα να μαλώνουν μεταξύ τους και να κρίνει ο φίλος τον φίλο, ο ένας γονιός τον άλλον αντί να συζητήσουν όλοι μαζί για τις εμπειρίες τους, για τα θετικά και τα αρνητικά των όσων κάνουν κάθε μέρα με τα παιδιά τους και να βοηθηθούν στο τέλος, αφού όλο και κάτι καινούριο θα έχουν μάθει, μαζί κι εγώ. Είναι τόση η ανάγκη μας να «δειχτούμε» ως οι καλύτεροι, με τα ποιο επιτυχημένα παιδιά; Και τα λάθη; Ούτε έναν δεν άκουσα να πει πού δυσκολεύτηκε, σε ποιο σημείο λάθεψε, πώς το διόρθωσε, αν το διόρθωσε, και να ζητήσει μια δεύτερη γνώμη τέλος πάντων, για το πώς αντιμετωπίζουν οι άλλοι γονείς αντίστοιχες καταστάσεις. Όχι. Μόνο κριτική για τους άλλους και υπεροχή για τους ίδιους.
Κι ενώ έκανα αυτές τις σκέψεις, χωρίς να παρέμβω, μία μαμά που μέχρι τώρα δεν συμμετείχε στην συζήτηση, πήγε προς την πλευρά που έπαιζαν τα παιδιά, για να γυρίσει πίσω κρατώντας από το ένα χέρι έναν μπόμπιρα που έκλαιγε κι από το άλλο ένα σιωπηλό κοριτσάκι με μια γρατσουνιά στο χέρι. «Ωραίες οι θεωρίες, αλλά καμιά μάλλον δεν γράφει πως πρέπει να ρίχνουμε και καμιά ματιά στα παιδιά μας όταν παίζουν, αντί να μαλώνουμε μεταξύ μας». Και δείχνοντας το κάθε παιδί, συνέχισε, «από ό,τι φαίνεται μάλωσε η ενσυναίσθηση με τον Άντλερ»!!!
