Μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα σε έγκυρο επιστημονικό περιοδικό βρήκε πως οι πατέρες λειτουργούν από μια ιδιαίτερη θέση που τους επιτρέπει να εμφυσήσουν στα παιδιά τους την επιμονή στην προσπάθεια για την επίτευξη των στόχων τους, καθώς και την ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν, ιδιαίτερα κατά τα προεφηβικά και τα εφηβικά χρόνια.
Στη μελέτη συμμετείχαν 325 οικογένειες, οι οποίες παρακολουθήθηκαν για ένα διάστημα τεσσάρων ετών. Οι ερευνητές ζήτησαν από τους πατέρες να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικά με το γονεϊκό τους στιλ και από τα παιδιά να απαντήσουν σε ερωτήσεις σχετικά με τη σχολική επίδοση και την επίτευξη των στόχων.
Οι πατέρες που υιοθετούσαν υποστηρικτικό γονεϊκό στιλ, προσέφεραν δηλαδή στα παιδιά τους αγάπη, τους παραχωρούσαν αυτονομία κι έδιναν έμφαση στην καλλιέργεια της υπευθυνότητάς τους, ήταν πιο πιθανό να έχουν παιδιά που μπορούσαν να αναπτύξουν το χαρακτηριστικό της επιμονής στην επίτευξη του στόχου, με αποτέλεσμα την καλύτερη σχολική επίδοση και τη μικρότερη συχνότητα παραβατικών συμπεριφορών. Αντιθέτως, οι πατέρες που υιοθετούσαν πιο αυταρχικό γονεϊκό στιλ, βασισμένο περισσότερο στην απαγόρευση και την τιμωρία, είχαν λιγότερο επίμονα παιδιά.
Οι ειδικοί επισημαίνουν πως οι πατέρες έχουν άμεση επίδραση στον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά αντιλαμβάνονται την επιμονή και την αισιοδοξία, καθώς και τους μηχανισμούς εφαρμογής τους στην πραγματική ζωή. Φυσικά, μπορούν και οι μητέρες να βοηθήσουν με τον τρόπο τους τα παιδιά στην επίτευξη των στόχων, φαίνεται όμως πως οι πατέρες που χρησιμοποιούν το υποστηρικτικό στιλ έχουν άμεσο αντίτυπο, μέσα από την καθημερινή συνεκτική τους αλληλεπίδραση με τα παιδιά, τόσο στην αυτοαντίληψη των εφήβων όσο και στην αποφασιστικότητα που τους διακρίνει στη ζωή τους.
Είναι πολύ πιθανό οι πατέρες να είναι σημαντικοί με έναν μοναδικό τρόπο στη μετάδοση των αξιών της αυτορρύθμισης και της αυτοεκτίμησης, ίσως γιατί ο συγκεκριμένος ρόλος χαρακτηρίζεται από υψηλές προσδοκίες και κοινωνική αποδοχή και επιλέγεται συχνότερα από τους άνδρες, σε σύγκριση με τις γυναίκες.
Οι ειδικοί τονίζουν τη σημαντικότητα του χαρακτηριστικού της επιμονής, ιδιαίτερα στους εφήβους, και διευκρινίζουν πως ακόμα και στην εποχή της γενετικής ευφυΐας και του γονιδιακού καθορισμού, ένα υποστηρικτικό περιβάλλον έχει εξίσου σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του ανθρώπου. Ο υποστηρικτικός ρόλος του πατέρα, λοιπόν, που συνδυάζει την καθοδήγηση με τις προσδοκίες και τον σεβασμό, βοηθάει το παιδί να αναλάβει τις ευθύνες του με έναν τρόπο, ώστε τα λάθη να μη σημαδέψουν την αυτοεκτίμησή του, αλλά να αποτελέσουν πηγή μάθησης και κίνητρο εξέλιξης.
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Δαλαμαρίνης,
Βιολόγος, επιστημονικός συνεργάτης του
Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών
www.andrologia.gr
