Πολλοί γονείς, μεταξύ των οποίων κι εγώ, παραπονιούνται πως τα σημερινά παιδιά αντιμετωπίζουν προβλήματα στο σχολείο, είναι «ανυπάκουα» και δεν αναλαμβάνουν ευθύνες.
Σύμφωνα με έναν από τους πιο γνωστούς παιδιάτρους της Γαλλίας, τον Αλντό Ναουρί ο οποίος η αιτία όλων αυτών κρύβεται στο υπερβολικό φιλελευθερισμό στο σπίτι. Για πολλούς οι θέσεις του γάλλου παιδιάτρου Αλντό Ναουρί είναι αιρετικές: προτρέπει τις μαμάδες να πάψουν να «ασκούν γοητεία» στα παιδιά τους, τους μπαμπάδες να μην αρκούνται στο ρόλο του παρατηρητή, και τους δύο γονείς να δώσουν έμφαση στη μεταξύ τους σχέση. Στηλιτεύει τη «γλυκερή ψευδοστοργή» των σημερινών γονιών, που δεν διαπαιδαγωγεί αλλά συντηρεί την αίσθηση της παιδικής παντοδυναμίας υπονομεύοντας το μέλλον – όπως γράφει και το οπισθόφυλλο του βιβλίου του «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά». «Στη σύγχρονη τάση του «μπορείς και δικαιούσαι να τα έχεις όλα» ο Αλντό Ναουρί αντιτάσσει: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Στα συνεχή «ναι» των γονιών που διαλύουν τον ατομικό ψυχισμό και τον κοινωνικό ιστό αντιπαραβάλλει ένα «όχι» που καταφάσκει στη ζωή»
Τα παιδιά έχουν αναπτύξει την λανθασμένη εντύπωση πως μπορούν να τα έχουν όλα. Και όχι μόνο ότι μπορούν, αλλά και ότι δικαιούνται να τα έχουν όλα. Δεν υπάρχει αίσθηση ματαίωσης, η οποία είναι πολύ σημαντική για την ανάπτυξή τους, γι’ αυτό και στις μέρες μας, «κακομαθημένα» δεν είναι μόνο τα παιδιά των πλουσίων, αλλά και της μεσαίας τάξης.
Ο γνωστός παιδίατρος συμβουλεύει τους γονείς είναι να αφήσουν τις ψυχαναλύσεις κατά μέρος και να αναλάβουν ξανά τον ρόλο τους στο σπίτι. Πολλοί γονείς, σύμφωνα με τον ίδιο, επειδή λείπουν ώρες από το σπίτι, νιώθουν τύψεις και ενοχές. Προκειμένου λοιπόν να επανορθώσουν, παρέχουν όλο και περισσότερα υλικά αγαθά και λένε όλο και λιγότερα όχι. Πρόκειται για μια «γλυκερή ψευδοστοργή» που αντί να διαπαιδαγωγεί και να χτίζει χαρακτήρες, δημιουργεί κακομαθημένα παιδιά, που τα θέλουν όλα δικά τους και διατηρούν μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας.
Το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί, λέει ο Ναουρί, είναι να φοβάσαι μην το «τραυματίσεις». Και δεν εννοεί με ξύλο, τιμωρίες και άσχημα λόγια, αλλά με το πιο απλό πράγμα του κόσμου: με να του βάζεις όρια, να λες «όχι» και να τραβάς «κόκκινες» γραμμές. Δεν είναι τυχαίο που συχνά συναντάμε μεγάλα παιδιά με μπιμπερό ή πιπίλα, παιδιά που δεν ξέρουν να δέσουν τα κορδόνια τους, και που φωνάζουν απ’ όλα τα δωμάτια τις ανάγκες τους, αντί να αυτοεξυπηρετηθούν. Παιδιά που ωρύονται όταν δεν γίνεται το δικό τους.
Σήμερα πολλά παιδιά έχουν μετατραπεί σε αφέντες και οι γονείς σε δούλους. Και σε αυτό δεν φταίνε άλλοι από τους γονείς. Οι γονείς έχουν τεθεί στην υπηρεσία των παιδιών τους, ξεχνώντας ότι δεν είναι ίσοι με αυτά, αλλά εκείνοι που βάζουν τους κανόνες.
Το «σέβομαι την προσωπικότητα του παιδιού μου», δεν σημαίνει ότι το αφήνω να κάνε ότι θέλει, σημαίνει ότι του δίνω το δικαίωμα να διαλέξει μέσα από επιλογές που εγώ έχω ορίσει ότι είναι σωστές γι’ αυτό, καθώς εγώ είμαι ο ενήλικας.
