Μπαμπά, δεν είμαι εσύ!!! Αυτό μου φώναξε χθες ο μικρός μου γιος -που δεν είναι ούτε 8 χρονών- καθώς προσπαθούσα να του υποδείξω πως να ζωγραφίσει έναν καβαλάρη. Και για να είμαι ειλικρινής, το δικό του σχέδιο ήταν πολύ, μα πολύ πιο όμορφο από το δικό μου μοντέλο.
Του ζήτησα συγνώμη, παραδέχτηκα ότι είχε δίκιο για τον καβαλάρη αλλά και για την διαφορετικότητα μας. Μου χαμογέλασε και μου ομολόγησε ότι το άλογο μου έμοιαζε πραγματικά με άλογο, ενώ το δικό του με τετράποδο λουκάνικο. Γελάσαμε και περάσαμε σε άλλα…
Η αντίδρασή του όμως με είχε αναστατώσει όπως ένας σεισμός, που δεν κάνει ζημιές αλλά μετακινεί λίγο τα πράγματα απ’ τη θέση τους. Πάντα πίστευα ότι σωστός γονιός, είναι αυτός που τυλίγει τα παιδιά του με αγάπη, με ενδιαφέρον, με πολύτιμες συμβουλές. Είναι αυτός που τα καθοδηγεί στο δρόμο της ζωής, που τα προστατεύει απ” τους κινδύνους που καραδοκούν. Είναι πάντα σ’ επιφυλακή, πάντα έτοιμος να τα καλύψει με το σώμα του, με την ψυχή του… μέχρι την αυτοθυσία.
Ως ένα βαθμό, συνεχίζω να το πιστεύω και μέχρι να πεθάνω θα ζω με το άγχος μην πάθουν κάτι τα παιδιά μου. Ο μικρός μου όμως, με τον τρόπο που αυτοπροσδιορίστηκε, μου άνοιξε ένα παράθυρο στην πραγματικότητα. Τα παιδιά, δεν είναι μια προέκταση του εαυτού μας. Δεν είναι μια χερσόνησος δεμένη μ’ έναν ομφάλιο λώρο στη μητρική ήπειρο.
Κάθε παιδί, κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί ανεξάρτητο και υπερήφανο που υψώνει το ανάστημα του στον ωκεανό της ζωής. Η μέρα που το συνειδητοποιούμε, πρέπει να είναι η πιο δύσκολη για κάθε γονιό. Είμαστε όμως έτοιμοι να το δεχτούμε και να τα βοηθήσουμε, αφήνοντας τα ελεύθερα; Άραγε, θα παραδεχτούμε πως τους δώσαμε όσα εφόδια μπορούσαμε αλλά το ταξίδι της ζωής, πρέπει να το κάνουνε μόνα τους; Πόσο εύκολο είναι για μια μαμά ν’ αφήσει το μωρό της να μάθει απ’ τα λάθη του; Πόσο εύκολο είναι για έναν πατέρα να δεχτεί, ότι το παιδί του πρέπει να τον αμφισβητήσει, να τον σκοτώσει για να βρει τον εαυτό του;
Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι θέμα ισορροπίας κι αυτή είναι η πιο σημαντική απ” όλες, το πρώτο καθήκον όλων μας.
Να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας και όχι από πάνω τους.
Κι όταν δεν μας κοιτάζουν, που και που να φυσάμε διακριτικά, για να διαλύσουμε τα σύννεφα πάνω απ’ το νησί.
