Για κάθε μία σελίδα/ site/ περιοδικό για μπαμπάδες, ίσως υπάρχουν 30 για μαμάδες και για κάθε μία ατάκα αφιερωμένη στην πατρική αγάπη, υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ατάκες για την αγάπη της μάνας, το κουράγιο, την υπομονή και τη θαυμαστή αυταπάρνησή της.
Δεν χρειάζεται να είσαι μαμά για να το έχεις προσέξει: η κυρίαρχη αίσθηση/ γνώμη/ παράπονο είναι ότι ενώ η μητέρα δίνει το 100% του εαυτού της καθημερινά, ξεπερνώντας τα όριά της και γεννώντας αγάπη και λύσεις διαρκώς, ο μπαμπάς είναι απών ή αδέξιος ή επιφανειακός και αδιάφορος.
Γιατί στις τάξεις των μαμάδων είναι τόσο κοινό και δεδομένο ότι οι μπαμπάδες είναι δευτεραγωνιστές στο έργο «οικογένεια»; Γιατί η μέση μαμά είναι γεμάτη παράπονο ή/και θυμό για τον απόντα σύντροφό της;
Ίσως γιατί οι ίδιες στήνουνε το σκηνικό όπως το θέλουνε και μόνες τους αποκλείουν απ’ αυτό τους μπαμπάδες, γιατί «δεν ξέρουν», «δεν μπορούν», «αν δεν το κάνω εγώ, δεν μπορώ να μείνω ήσυχη». Ίσως γιατί, σε πολλές περιπτώσεις, οι μπαμπάδες είναι πράγματι ενοχλητικά και ανησυχητικά απόντες θεωρώντας την ανατροφή ενός παιδιού υπόθεση γυναικεία και αυτοπεριορίζοντας τις δικές τους αρμοδιότητες στο επίπεδο του «κουβαλητή» ή αυτού που πετάει το παιδί ψηλά για να γελάσει μια δυο φορές τη μέρα.
Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Οι απανταχού μαμάδες παραπονιούνται και θυμώνουν γιατί, προφανώς, οι απανταχού μπαμπάδες δεν παίρνουν τον ρόλο τους τόσο ζεστά όσο θα όφειλαν (ναι, θα όφειλαν, γιατί το παιδί το κάνουν και το μεγαλώνουν δύο). Ωστόσο, η τάση στα αληθινά αλλά και τα διαδικτυακά πηγαδάκια σε κάνει να αναρωτιέσαι: δηλαδή, δεν υπάρχουν μπαμπάδες που αγαπούν, φροντίζουν και ανησυχούν για το παιδί τους σαν να ήταν μαμάδες;
Φυσικά και υπάρχουν και θα λέγαμε πως είναι αρκετοί και πως τους αδικούμε ξεχνώντας τους ή περνώντας «στα ψιλά γράμματα» την προσφορά τους.
Η νέα γενιά μπαμπάδων, όχι, δεν απαρτίζεται μόνο από εργασιομανείς καριερίστες, αδιάφορους «καναπεδάκηδες» και αδαείς κι αδιάφορους πατέρες – χομπίστες.
Υπάρχουν μπαμπάδες που ξυπνούν κι αυτοί όταν το μωρό κλαίει τη νύχτα. Ξέρουν να αλλάζουν, να ταΐζουν και να νανουρίζουν όπως και η μαμά και, ακόμη κι αν κάνουν κάποιο λάθος, δεν το βάζουν κάτω.
Υπάρχουν μπαμπάδες που ξέρουν να φτιάχνουν πλεξούδες, να συζητούν για το σεξ και το κάπνισμα, να αγοράζουν σερβιέτες για την κόρη τους και να διηγούνται παραμύθια πριν τον ύπνο.
Υπάρχουν μπαμπάδες που είναι παρόντες στους τοκετούς και στα υπερηχογραφήματα. Ξέρουν να δίνουν κουράγιο, να προτείνουν λύσεις, αγχώνονται κι ανησυχούν για την ανάπτυξη, την υγεία, τη μόρφωση και την ισορροπία των παιδιών τους.
Υπάρχουν μπαμπάδες που αγοράζουν όμορφα παιδικά βιβλία, πηγαίνουν στις κούνιες, βάζουν τα μικρά τους στους ώμους για να δουν τη σκηνή και αναλαμβάνουν να τα κοιμίσουν οι ίδιοι όταν η μαμά είναι εξαντλημένη.
Ναι, δεν έχουν κουβαλήσει το μωρό στην κοιλιά τους για εννιά μήνες, ούτε έχουν ιδέα τι σημαίνει πόνος τοκετού. Μπορεί, ακόμα, να κάνουν ότι δεν ακούν το μωρό που κλαίει το βράδυ ή να επιμένουν συστηματικά να μη βάζουν το παιδί νωρίς για ύπνο. Μπορεί –πότε πότε να δίνουν την εντύπωση ότι νοιάζονται λιγότερο για την ασφάλειά των μικρών.
Για σκεφτείτε το, θα καταφέρνανε τίποτα η μαμάδες χωρίς τους μπαμπάδες;
