Η προφανής απάντηση είναι ότι δεν έχω χρήματα για να το στείλω στο ιδιωτικό.
Αλλά ακόμη και να τα διέθετα, πιστεύω ότι η επιλογή μου θα παρέμενε η ίδια. Το παιδί μου πήγε φέτος στην Α΄ τάξη του 70ού Δημοτικού Αθηνών, το σχολείο που βρίσκεται στους πρόποδες της Ακρόπολης, το οποίο είναι επίσης γνωστό ως «Μπούρα» (ήταν το επίθετο ενός πρώην διευθυντή). Στη γιορτή του, στο τέλος της σχολικής χρονιάς, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, Χρόνης Θεοχάρης, μίλησε για την αξία του ανήκειν. «Ένας από τους λόγους που το σχολείο μας προοδεύει είναι επειδή εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές συνεργαζόμαστε και έχουμε δημιουργήσει μια ζωντανή κοινότητα». Κάποια μάλιστα από τα «εκτάκια», που φορούσαν μπλουζάκια με τη στάμπα «70ό: Ήμουν και εγώ εδώ!», έκλαιγαν που δεν θα επέστρεφαν στο προαύλιο όπου έπαιζαν κάθε μέρα ή επειδή δεν θα έβλεπαν ξανά τους αγαπημένους τους δασκάλους. Εκείνη την ημέρα αισθάνθηκα μέλος μιας μεγάλης, όμορφης οικογένειας.
Για μένα, λοιπόν, αυτός είναι ο βασικός λόγος που στέλνω τον επτάχρονο γιο μου στο σχολείο της γειτονιάς: δεν θέλω να νιώθει ξεκομμένος από τους γείτονές του και οτιδήποτε τον περιβάλλει. Όταν πηγαίνει στην τοπική παιδική χαρά, να γνωρίζει τα γειτονόπουλα που παίζουν εκεί. Να χαίρεται όταν βλέπει τον συμμαθητή του ή όταν τον χαϊδεύει φιλικά στα μαλλιά ο μπαμπάς της συμμαθήτριάς του.
Οι γονείς σήμερα (κυρίως της μεσαίας και της ανώτερης κοινωνικής τάξης) ενδιαφέρονται ήδη από τον παιδικό σταθμό περισσότερο για το «networking» -δηλαδή για το πώς θα κάνει το βλαστάρι τους τις κατάλληλες διασυνδέσεις και γνωριμίες που θα το ωφελήσουν μελλοντικά- παρά για τη δημιουργία ουσιαστικών δεσμών. Γνωρίζοντας τον ανταγωνισμό που επικρατεί στην αγορά, τους απασχολεί περισσότερο πόσους τίτλους σπουδών θα αποκτήσει, για το τι θα γράφει το βιογραφικό του.
Εγώ όμως ενδιαφέρομαι το παιδί μου να είναι ευτυχισμένο. Και επίσης με απασχολεί η δική μου ευτυχία. Δεν θέλω να αδειάζουν οι τσέπες μου, ούτε να γίνομαι λάστιχο κάθε μέρα μεταφέροντας το σπλάχνο μου με το αυτοκίνητο (αν δεν υπάρχει η λύση του σχολικού) σε μια άλλη, απομακρυσμένη περιοχή. Ήδη με κουράζει το γεγονός ότι πρέπει να ξυπνάω στις 7 το πρωί και να τον πηγαίνω δυο τετράγωνα πιο πέρα από το σπίτι μας. Με φρικάρει επίσης η ιδέα ότι θα πρέπει να τον πηγαίνω σε παιδικά πάρτι που βρίσκονται μίλια μακριά. Έτσι όπως έχει καταντήσει η ζωή μας, που είναι γεμάτη υποχρεώσεις, δεν έχω την πολυτέλεια να χάνω τόσο χρόνο στις μετακινήσεις.
Πιστεύω ότι, αν είσαι άνθρωπος με πολλά ενδιαφέροντα και ανοιχτό μυαλό, μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά τις απαραίτητες γνώσεις και εφόδια για τη ζωή τους και με πιο φτηνές λύσεις. Να τα βοηθήσεις να αναπτύξουν άλλου είδους δεξιότητες. Σε ένα όχι τόσο «αποστειρωμένο» περιβάλλον αποκτούν την «εξυπνάδα του δρόμου», που ίσως τα κάνει να σκέφτονται διαφορετικά και να βλέπουν τον κόσμο γύρω τους με άλλη ματιά.
Έχω ακούσει συχνά από γονείς ότι δεν θέλουν να στείλουν το τέκνο τους στο δημοτικό της γειτονιάς γιατί υπάρχουν πολλά παιδιά μεταναστών και άρα πέφτει το επίπεδο της τάξης, εκφράζοντας έτσι έναν ιδιότυπο ρατσισμό. Πιστεύω ότι, αν οι πολιτισμικές διαφορές ζυμωθούν σωστά, μπορούμε όλοι μας να επωφεληθούμε.
«Το δημόσιο αποπνέει μια δημοκρατική αίσθηση και διαθέτει μια δυναμική», λέει ο Χρόνης Θεοχάρης, που ήταν επί τέσσερα χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 70ού Δημοτικού Σχολείου Αθηνών. «Όταν οι γονείς καταφέρνουν να κάνουν το σχολικό σύστημα λειτουργικό, τότε η κοινότητα προοδεύει. Όταν σαν γονιός εμπλέκεσαι στα κοινά του σχολείου, με την έννοια του πολίτη, δείχνεις ότι σε ενδιαφέρει η κοινωνία όπου ζεις. Αξίζει να υποστηρίζουμε το δημόσιο σχολείο, διότι “πατάει” πάνω στον συσσωρευμένο πλούτο των κοινωνιών. Στις γνώσεις που έχουμε κατακτήσει ανά τους αιώνες».
