Οι γονείς είμαστε αλληλέγγυοι και πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, μου είχε πει ένας φίλος, πολλά χρόνια πριν κάνω παιδιά. Εκείνη την ημέρα, είχε αφήσει τα παιδιά του με τους γονείς μιας συμμαθήτριας από το σχολείο γιατί έπρεπε να παραβρεθεί σε μια κοινωνική υποχρέωση. Δεν υπήρχε κανένας άλλος για να τα κρατήσει και προφανώς δεν μπορούσε να τα πάρει μαζί του. Τότε μου είχε φανεί πολύ περίεργο και ομολογώ είχα σκεφτεί ότι δεν είναι πολύ ασφαλές να “εγκαταλείπει” τα παιδιά του σε μια οικογένεια που γνώρισε στο σχολείο. Τώρα όμως που έχω κάνει παιδιά, βρίσκω τη συγκεκριμένη ατάκα εξαιρετικά επιτυχημένη και χιουμοριστική.
Φυσικά, οι γονείς είμαστε αλληλέγγυοι και συχνά αγανακτισμένοι. Μας ενώνουν συνομήλικα παιδιά και η ανάγκη να πάρουμε μιαν ανάσα. Καλώς ή κακώς όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, οι παρέες των γονιών αλλάζουν. Στην καλύτερη περίπτωση προστίθενται νέοι φίλοι με κοινά χαρακτηριστικά και στην χειρότερη περίπτωση οι παλιοί χάνονται. Δυστυχώς είναι συνηθισμένο να απομακρυνόμαστε από τους φίλους που δεν ακολουθούν την ίδια διαδρομή με εμάς. Τα προγράμματα ανατρέπονται, τα ενδιαφέροντα αλλάζουν και οι ανάγκες διαφοροποιούνται. Μπορώ να κατανοήσω ότι μια έξοδος για καφέ την Κυριακή στις 10 το πρωί, δεν είναι εύκολη για κάποιον που έχει διασκεδάσει το Σάββατο μέχρι τα ξημερώματα, αλλά μπορώ να κατανοήσω και ότι ένα 3χρονο δεν μπορεί να κάτσει στο σπίτι από τις 7:00 που ξυπνάει μέχρι το μεσημέρι για να περιμένει τον ξενύχτη να ξυπνήσει.
Όταν γινόμαστε γονείς η καθημερινότητα αλλάζει και είναι υποχρέωση μας να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Εάν δεν είστε έτοιμοι για αυτήν την ανατροπή, τότε θα ήταν καλό να ξανασκεφτείτε το ζήτημα της τεκνοποίησης. Η απόκτηση ενός παιδιού, δεν πρέπει να αποτελεί μια απλή και επιπόλαιη απόφαση γιατί οι αλλαγές στη ζωή είναι πολλές. Μία από αυτές είναι και οι νέοι φίλοι του παιδιού. Οι φίλοι της παιδικής χαρά, του παιδικού σταθμού, του σχολείου ή της γειτονιάς. Συνήθως αυτά τα παιδιά, έρχονται “πακέτο” με τους γονείς τους κι εσείς πρέπει να βρείτε με κάποιους από αυτούς κοινό πεδίο. Πρέπει να προσπαθήσετε για το καλό των παιδιών αλλά και το δικό σας.
Ανάμεσα σε αυτούς τους γονείς, μπορεί να κρύβονται και πραγματικοί φίλοι. Άνθρωποι με τους οποίους ξεκινάτε τώρα τη διαδρομή σας και που θα σας ενώσουν έντονες και συναισθηματικές στιγμές. Άνθρωποι που θα φιλοξενήσατε στο σπίτι σας, σαν να τους ξέρατε χρόνια και άνθρωποι που θα ανοίξουν το σπίτι τους για εσάς με όλη τους την αγάπη. Άνθρωποι που θα σας ακολουθήσουν σε διακοπές και θα κάνουν τα στραβά μάτια στις παραξενιές σας. Άνθρωποι στους οποίους θα δικαιολογήσετε περισσότερα λάθη από όσα πιστεύατε ότι αντέχετε. Φίλοι με τους οποίους θα κουτσομπολέψετε άλλους γονείς στα παιδικά πάρτι και που θα ζητήσετε τη γνώμη τους στα δύσκολα. Άνθρωποι που στην έκτακτη ανάγκη θα νιώσετε μια περίεργη άνεση να ζητήσετε τη βοήθεια τους. Αλληλέγγυοι, όπως πολύ χαρακτηριστικά τους ονόμασε πολλά χρόνια πριν ο φίλος μου.
Κι ο λόγος είναι απλός. Ο κρίκος που δένει την αλυσίδα είναι τα παιδιά και είναι πολύ δυνατός κρίκος. Ισχυρότερος από οποιαδήποτε ιδιοτροπία ή προτίμηση. Οι αποστάσεις μειώνονται γιατί όλοι κινούμαστε προς την ίδια κατεύθυνση, τα παιδιά μας.
Με την πρώτη ευκαιρία, δημιουργείστε σχέσεις με τους γονείς των φίλων των παιδιών σας. Δείξτε τους εμπιστοσύνη και αφήστε τους να καταλάβουν ότι ο στόχος είναι κοινός και ότι η ζωή είναι πιο όμορφη και πιο εύκολη εάν την αντιμετωπίζουμε ενωμένοι. Οι γονείς είμαστε αλληλέγγυοι και πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο!
