Σπάνια μια ιστορία τόσο μικρής διάρκειας προκαλεί τόσο μεγάλη αίσθηση στο κοινό. Το μικρού μήκους animation «Πατέρας και κόρη», του Δανού Michael Dudok de Wit, κέρδισε το 2000 τις καρδιές του κοινού και το 2001 το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους –και όχι άδικα.
Με φόντο το μελαγχολικό τοπίο της Βόρειας θάλασσας, ένας μπαμπάς και η κόρη του πηγαίνουν με το ποδήλατο ως την άκρη ενός λόφου που βρέχεται απ’ τον ωκεανό. Ο μπαμπάς, θα κατέβει απ’ το ποδήλατο, θα κατηφορίσει προς μια μικρή βαρκούλα, θα κοντοσταθεί, θα επιστρέψει, θα πάρει την κόρη του την πιο σφιχτή αγκαλιά και θα φύγει.
Η συνέχεια αφηγείται την επιμονή της κόρης να επιστρέφει στο ίδιο σημείο αναζητώντας τον μπαμπά της, περνώντας από την παιδική ηλικία στην εφηβεία κι από εκεί στη μητρότητα και την τρίτη ηλικία. Το γκρι, το μαύρο και το καφέ, οι σκιές και η κάπως θλιμμένη θάλασσα αγκαλιάζουν την ιστορία του «θρήνου» ενός κοριτσιού για τον χαμένο του μπαμπά, που απ’ ό,τι φαίνεται, όχι. Δεν θα επιστρέψει.
Δείτε το animation:
